The king of War นิยาย บท 592

การแสดงออกบนใบหน้าของซุนกว่างและหลิวเถียนแข็งค้างในชั่วขณะนั้น หน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ผู้นำของตระกูลซุนที่น่าเกรงขาม อยู่ท่ามกลางพื้นที่สาธารณะ คาดไม่ถึงคุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉิน ยังขอให้หยางเฉินลงโทษด้วย

หลิวเถียนยิ่งรู้สึกหวาดกลัวที่สุด สั่นเทาไปหมดทั้งตัว

เป็นใครบอกตนเองกันว่า ฉินซีแต่งงานกับสวะคนหนึ่ง?

ถ้าเป็นแค่สวะจริงๆ สามารถทำให้ผู้นำของตระกูลซุนคุกเข่าขอรับโทษได้เหรอ?

ชายกำยำสูงใหญ่ที่ซุนกว่างเรียกมาสี่คนนั้น เวลานี้ตกตะลึงถึงที่สุด นึกถึงเมื่อสักครู่พวกเขาคิดจะทำให้หยางเฉินพิการ เพียงรู้สึกว่าหัวใจของตนเองใกล้เต้นออกมาจากในปากแล้ว

“นายลุกขึ้นมาก่อน!”

สังเกตเห็นผู้คนมากมายโดยรอบมองเข้ามากันหมด หยางเฉินขมวดคิ้วตะโกนบอก

เขาไม่อยากเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณชน โดยเฉพาะซุนซวี่เป็นผู้นำของตระกูลซุนหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ถ้าให้ผู้คนรู้ว่าเขาคุกเข่าลงแทบเท้าตนเองในที่สาธารณะ เกรงว่าสถานะของตนเองคงถูกขุดคุ้ยสารพัดแน่

ซุนซวี่ฟังความไม่พอใจในน้ำเสียงของหยางเฉินออก รีบลุกขึ้นมาทันที

“แกบอกว่า อยากจะให้ภรรยาฉันอยู่เป็นเพื่อนแกคืนหนึ่ง?”

หยางเฉินหรี่ตามองทางซุนกว่างถามขึ้น

“ตึก!”

ซุนกว่างอ่อนยวบไปทั้งตัว หยางเฉินถามแบบนี้ ทำให้ขาทั้งคู่ของเขาสูญเสียกำลังไปหมดเลย คุกเข่าลงไปทันที

หลิวเถียนก็รีบคุกเข่าแทบเท้าหยางเฉินตามไปติดๆ

“คุณหยางครับ ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ครับ ถ้าผมรู้ว่าท่านกับเจ้าบ้านซุนรู้จักกัน ต่อให้ผมใจกล้าบ้าบิ่นมากแค่ไหน ผมก็ไม่กล้าครับ!”

ซุนกว่างใกล้จะร้อนใจแทบร้องไห้แล้ว ความหวาดกลัวในใจ ทำให้เขาแทบหมดสติ

แม้แต่ซุนซวี่ยังคุกเข่าแทบเท้าหยางเฉินเพื่อขอให้ลงโทษ นับประสาอะไรกับเขา

“เธอบอกว่า ภรรยาฉันแต่งงานกับสวะคนหนึ่งแล้ว?”

หยางเฉินมองทางหลิวเถียนอีกทีพลันถามไป

หลิวเถียนตกใจจนอ่อนแรงไปทั้งตัวตั้งแต่แรกแล้ว รีบพูดว่า “คุณหยางคะ ฉันต่างหากที่เป็นสวะ ทั้งบ้านฉันก็เป็นสวะหมดเลย ฉันปากเสีย กล้าเหยียดหยามฉินซี เป็นพวกสัตว์เดียรัจฉานเองค่ะ!”

“ป้าบๆ~”

หลิวเถียนพูดอยู่ ยกมือตบที่ปากของตนเองขึ้นมาอย่างรุนแรง

หล่อนหวาดกลัวถึงขั้นสุดจริงๆ ตบขึ้นมาไม่มีเบามือแม้แต่น้อย ตนเองตบปากตนเองไปด้วย ร้องไห้พูดไปด้วยว่า “ฉันผิดไปแล้วค่ะ ขอให้คุณหยางปล่อยฉันไปด้วยค่ะ!”

หยางเฉินมองทั้งสองคนด้วยสายตาเย็นชา และไม่ได้สงสารสักนิดเดียว

ถ้าพวกเขาเป็นคนธรรมดาจริง เกรงว่าเขาคงถูกหักแขนขาทั้งสี่จนพิการแล้ว ฉินซีก็จะถูกซุนกว่างพาตัวไปด้วยเช่นกัน

คนแบบนี้ ปล่อยไว้บนโลกนี้ ก็แค่สิ้นเปลืองอากาศเปล่าๆ

“เจ้าหมอนี่ เป็นคนของตระกูลซุนจริง?”

ทันใดนั้นหยางเฉินมองซุนซวี่ถามขึ้น

ซุนซวี่ตกใจ หน้าดูตื่นตระหนก รีบพูดว่า “คุณหยางครับ ขอบอกท่านตามตรง เขาชื่ออะไร ผมยังไม่รู้เลยครับ เพียงแต่รู้สึกคุ้นหน้า รู้ว่าเขาเป็นคนของตระกูลซุนครับ”

หยางเฉินทำหน้าแปลกประหลาด ยังมีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย?

“คุณหยางครับ ที่ผมพูดมาเป็นความจริงครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเขาชื่อว่าอะไรกัน!”

ซุนซวี่คิดว่าหยางเฉินไม่เชื่อเขา ชั่วขณะนั้นร้อนใจแล้ว รีบบอกไปทันที

“สารเลว สรุปแกเป็นใคร?” ซุนซวี่ตะคอกถาม

ซุนกว่างตกใจยกใหญ่ รีบตอบทันที “ครับเจ้าบ้าน ผมชื่อซุนกว่าง ปู่ทวดของผม กับปู่ทวดของท่าน เป็นลูกพี่ลูกน้องกันครับ”

ซุนซวี่พูดอย่างโมโห “ความสัมพันธ์แบบนี้ แกแม่งก็ถือว่าเป็นคนของตระกูลซุนงั้นเหรอ?”

เขาโกรธเคืองจริง ถ้าซุนกว่างเป็นญาติพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ใกล้หน่อยก็ว่าไป ใครจะรู้ ปู่ทวดของเขากับปู่ทวดของตนเองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

มิน่าเขาเพียงแค่คุ้นหน้า แต่ว่าซุนกว่างชื่ออะไร เขากลับไม่รู้