The king of War นิยาย บท 600

ชายวัยกลางคนของตระกูลเดอะคิงคนนั้น หลังได้ยินคำพูดของหยางเฉิน อึ้งไปในชั่วขณะนั้น เหมือนคิดว่าตนเองฟังผิดไป

ที่จิ่วโจว ต่อให้เป็นสุนัขตัวหนึ่งของตระกูลเดอะคิง คนอื่นล้วนเผชิญหน้าด้วยความระมัดระวัง

“ไอ้หนุ่ม แกพูดอะไรนะ?”

ชายวัยกลางคนถามแบบหน้าอึมครึม ในสายตาเต็มไปด้วยการคุกคาม “ฉันให้โอกาสแกพูดใหม่อีกครั้งหนึ่ง”

“ป้าบ!”

เขาเพิ่งพูดจบลง รู้สึกได้ถึงเงามืดภาพหนึ่งเข้าใกล้โดยฉับพลัน ตามมาด้วย บนหน้าของเขาโดนตบทีหนึ่งอย่างแรง ร่างกายลอยออกไปไกลหลายเมตร

“หมาตัวหนึ่ง กล้าเห่ามั่วต่อหน้าฉัน?”

หยางเฉินมองชายวัยกลางคนที่ล้มอยู่ไกลหลายเมตรแบบหน้าไร้อารมณ์แวบหนึ่ง

ลั่วปิงที่ยืนอยู่ข้างกายหยางเฉิน เวลานี้เบิกดวงตาโตแล้ว นั่นเป็นถึงคนของตระกูลเดอะคิง นึกไม่ถึงจะโดนหยางเฉินตบหน้ากระเด็น

การกระทำทางนี้ ดึงดูดสายตาของบอดี้การ์ดชุดดำที่อยู่โดยรอบโรลส์รอยซ์คันนั้นทันที

กระจกรถของที่นั่งเบาะหลังปลดลงกะทันหัน เพราะระยะห่างที่ไกลเกินไป ลั่วปิงก็มองไม่เห็นคนในรถ

แต่ว่าขณะที่กระจกรถเลื่อนลงมานั้น บอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่งรีบเข้ามาทันใด เหมือนว่าคนในรถสั่งการอะไรแล้ว เห็นเพียงบอดี้การ์ดคนนั้นเดินเข้ามาทิศทางของพวกเขา

วินาทีนี้ ลั่วปิงเพียงรู้สึกเย็นเฉียบเสียดกระดูกไปทั้งตัว ตกใจจนสั่นเทาไปหมด

ตระกูลเดอะคิงเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่ดูแลภูมิภาคใหญ่ส่วนหนึ่ง ต่อให้เป็นหนึ่งในนั้นที่ความสามารถอ่อนสุด ในบรรดาตระกูลเดอะคิงทั้งสี่ ก็สามารถทำให้การมีอยู่ของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูพังพินาศได้ในชั่วพริบตา

คือผู้มีอำนาจยักษ์ใหญ่เช่นนี้ หยางเฉินไม่เกรงกลัวสักนิดเดียว

“แกกล้าตบฉัน แกตายแน่!”

ชายวัยกลางคนที่โดนหยางเฉินตบกระเด็นคนนั้น ปีนขึ้นมาจากบนพื้นแล้ว หน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย สายตาที่มองทางหยางเฉิน เหมือนกำลังมองคนตายคนหนึ่ง

หยางเฉินกลับไม่มองฝ่ายตรงข้ามสักนิด แต่ว่าพูดกับลั่วปิงที่ทำท่าอึ้งทึ่งอยู่ข้างกาย “อึ้งอะไรอยู่? ยังไม่ตามศาสตราจารย์ตู้ไปอีก?”

พอศาสตราจารย์ตู้ลงรถ มองเห็นที่ดินของเขตชานเมืองทิศใต้ผืนใหญ่ ก็ตื่นเต้นจนแทบไม่ไหว เวลานี้เจ้าตัวไปด้านในของเขตชานเมืองทิศใต้เรียบร้อยแล้ว

“อ่อ!”

ลั่วปิงถึงได้สติกลับมา รีบพยักหน้าทันที กำลังเตรียมจะตามศาสตราจารย์ตู้ไป พูดเตือนสติด้วยความกังวลอยู่บ้าง “ท่านประธานครับ คนของตระกูลเดอะคิง ไม่ธรรมดา!”

หยางเฉินมองลั่วปิงอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง ในสายตาเหมือนผิดหวังพอสมควร “ตั้งแต่วันแรกที่นายตามฉันมา ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่า จิ่วโจวที่กว้างใหญ่ ตระกูลเศรษฐีที่ทำให้ฉันหยางเฉินอยากจะมองตรงๆ ยังไม่มี”

ลั่วปิงรู้สึกเพียงภายในสมองเกิดเสียงทุ้มดังครู่หนึ่ง สัมผัสได้ถึงความมั่นใจและความเผด็จการจากในคำพูดของหยางเฉิน ยังมีความผิดหวังจางๆ ในสายตา ทันใดนั้นเขาเสียใจอยู่บ้าง

ตั้งแต่เริ่มติดตามหยางเฉิน ไม่มีเรื่องราวใดๆ ที่หยางเฉินแก้ไขไม่ได้เลยจริงๆ

“ท่านประธาน ผมผิดไปแล้วครับ!”

ลั่วปิงทำท่าทางรู้สึกผิด ก้มหน้าลงแล้ว

หยางเฉินส่ายหน้านิดหน่อย “ไปเถอะ!”

ลั่วปิงถึงรีบตามไปยังทิศทางของศาสตราจารย์ตู้ในทันที

เวลานี้ บอดี้การ์ดชุดดำคนนั้นของตระกูลเดอะคิง เดินมาถึงตรงหน้าหยางเฉินแล้ว

เมื่อเทียบกับร่างกายที่สูงใหญ่ของฝ่ายตรงข้าม เห็นได้ชัดว่ารูปร่างของหยางเฉินเหมือนจะผอมบางพอสมควร

“ไอ้หนุ่ม แกน่าจะรู้ พวกเราเป็นใครกัน? นึกไม่ถึงยังกล้าลงมือ?”

บอดี้การ์ดทำท่าโหดร้าย จ้องหยางเฉินไว้แล้วสอบถามไป

เวลานี้ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาเช่นกัน หน้าด้านซ้ายบวมเป่งขึ้นมาแล้ว กัดฟันแน่นบอกว่า “ไอ้หนุ่มคนนี้คาดไม่ถึงกล้าเหยียดหยามตระกูลเดอะคิง นายฆ่าเขาเดี๋ยวนี้เลย!”

บอดี้การ์ดชุดดำยักคิ้วขึ้น “แกกล้าเหยียดหยามตระกูลเดอะคิง?”

“พวกแกยังไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉัน ให้เวลาพวกแกไสหัวออกไปจากที่นี่ภายในหนึ่งนาที ฉันจะคิดเสียว่าไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นได้” หยางเฉินพูดแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก

“แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำอะไรอยู่?”