The king of War นิยาย บท 599

“เธอเป็นภรรยาไม่ผิด แต่ว่าความสามารถทางธุรกิจไม่จำเป็นต้องอยู่เหนือกว่านาย”

“ถ้ามีสักวันหนึ่ง เธอทำคุณูปการให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปแซงหน้านายไปได้ ฉันจะไม่ลังเลสักนิด ให้เธอมาแทนที่นาย”

“ไม่ว่ายังไง โดยเฉพาะเธอเป็นคนเข้ามาใหม่ ถ้าให้คนอื่นในบริษัทรู้ว่า เป็นเพราะฉัน เธอถึงได้ตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ นายคิดว่าคนอื่นจะมองเธอยังไงกัน?”

ชั่วขณะนั้นลั่วปิงตะลึง เขากลับไม่ได้นึกถึงเรื่องพวกนี้ ปัจจุบันนี้พอหยางเฉินกล่าวถึง เขาถึงนึกได้

ถึงตอนนั้น คนอื่นดูอยู่ต่อหน้าไม่กล้าว่าอะไร แต่ลับหลังจะต้องใส่ร้ายป้ายสีฉินซีสารพัด

“ท่านประธานครับ ผมเข้าใจแล้ว ท่านวางใจได้ ผมรู้ว่าควรทำอย่างไรครับ” ลั่วปิงพูดจาด้วยท่าทางจริงจัง

“เอาล่ะ พักเรื่องพวกนี้ไว้ก่อน”

หยางเฉินเอ่ยปากบอกว่า “ที่ดินผืนนั้นที่แข่งประมูลมาได้เมื่อวานนี้ ทำเองเสร็จแล้วสินะ?”

ลั่วปิงรีบพยักหน้า “จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ต่อจากนี้ไปคือการออกแบบเป็นรูปธรรมของเมืองจิ่วโจวครับ ตอนที่ผมเรียนปริญญาเอก ศาสตราจารย์ที่ดูแลผม เป็นผู้เชี่ยวชาญในขอบข่ายสถาปัตยกรรมครับ วันนี้ผมคิดว่าจะไปหาเธอแล้วคุยดูหน่อย เรื่องที่สร้างเมืองจิ่วโจว”

“ถ้าเธอออกหน้าได้ เมืองจิ่วโจวในอนาคต จะต้องกลายเป็นสิ่งก่อสร้างโด่งดังที่บันทึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์แน่นอนครับ”

ทุกครั้งที่พูดถึงเมืองจิ่วโจว ลั่วปิงฮึกเหิมอย่างมาก

หยางเฉินพยักหน้า “ถ้าสามารถเชิญอาจารย์ของนายมาได้ คงจะดีที่สุดแล้ว”

หลังจากเขาครุ่นคิดอยู่นาน ก็เอ่ยปากกะทันหัน “แบบนี้ดีเลย ฉันจะไปเจออาจารย์ของนายกับนายด้วยตัวเองสักหน่อย”

พอได้ยิน ลั่วปิงดีใจยกใหญ่ รีบพูดว่า “ถ้าท่านไปเจออาจารย์ด้วยตัวเองได้ อาจารย์คงต้องดีใจมากแน่ครับ เพราะความฝันของเธอ ก็คือการสร้างเมืองที่รวบรวมเอกลักษณ์ของจิ่วโจวไว้แห่งหนึ่ง”

หลังคุยรายละเอียดกับลั่วปิง หยางเฉินก็มีความเข้าใจเพิ่มขึ้นมาก ต่อผู้เชี่ยวชาญด้านสถาปัตยกรรมชื่อดังในประเทศคนนี้

อีกฝ่ายชื่อตู้จิ้งชู อายุเจ็ดสิบปีแล้ว แต่ยังคงยืนยันจะให้ความรู้ผู้คนอยู่ สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเยี่ยนตู

ลั่วปิงโทรศัพท์ไปหาตู้จิ้งชูก่อนแล้ว นัดเจอกันที่มหาวิทยาลัยเยี่ยนตูเรียบร้อย

ช่วงประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง ลั่วปิงพาหยางเฉิน มาถึงมหาวิทยาลัยเยี่ยนตูแล้ว

“นายจองร้านอาหารแล้วเหรอ?”

หยางเฉินถามขึ้นฉับพลัน

ลั่วปิงนัดกับตู้จิ้งชูไว้ตอนเที่ยงตรง เพราะตู้จิ้งชูไม่พอใจเรื่องการมาสายเป็นพิเศษ ดังนั้นทั้งสองคนจึงมาก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงมหาวิทยาลัยกันแล้ว

ลั่วปิงส่ายหน้าตอบ “ศาสตราจารย์ตู้ไม่ชอบอะไรยิ่งใหญ่เป็นพิเศษครับ ใจจดจ่ออยู่แต่ด้านสถาปัตยกรรม สำหรับเธอนั้น อาหารสามมื้อขอเพียงมีกินมีดื่มก็พอครับ”

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “ศาสตราจารย์ตู้คนนี้ กลับมีบุคลิกเฉพาะตัวดี”

ลั่วปิงพยักหน้า “ตอนนี้ศาสตราจารย์ที่ไม่มีความคิดหาผลประโยชน์ และมีเพียงทุ่มเทไปกับการศึกษาวิจัยแบบนี้ มีไม่มากแล้วจริงๆ ครับ”

ในใจของลั่วปิง ศาสตราจารย์ตู้เป็นหนึ่งในคนที่เขาเคารพนับถือมากที่สุด

มหาวิทยาลัยเยี่ยนตูใหญ่มาก ตอนที่ทั้งสองคนมาถึงอาคารเรียนของคณะสถาปัตยกรรม เป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี เสียงกริ่งเลิกเรียนก็ดังขึ้นมาเหมือนกัน

ไม่นาน หญิงสูงวัยที่ผมสีดอกเลาเต็มศีรษะคนหนึ่งเดินออกมาแล้ว ใส่เสื้อถักไหมพรมสีเทาตัวหนึ่ง และสวมแว่นสายตายาวกรอบทอง ใต้รักแร้ยังหนีบหนังสือเล่มหนึ่งไว้ด้วย

ทั่วทั้งตัวล้วนเป็นกลิ่นอายการเรียนรู้ซึมผ่านอยู่

“ศาสตราจารย์ตู้!”

ลั่วปิงเรียกด้วยความเคารพนบนอบ รีบเข้าไปหาทันที

ศาสตราจารย์ตู้เหมือนสำรวมในการพูดและหัวเราะ เพียงแค่พยักหน้าแล้ว พูดจาเรียบนิ่ง “มาแล้ว!”

“ศาสตราจารย์ตู้ ผมแนะนำให้ท่านรู้จักหน่อยครับ คนนี้คือประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป และเป็นเจ้านายของผมด้วยครับ หยางเฉิน”

ลั่วปิงรีบพูดแนะนำทันที

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย เดินเข้าไปพูดว่า “สวัสดีครับศาสตราจารย์ตู้!”