The king of War นิยาย บท 604

“ตอนนี้ ผมจะพาคุณไปเจอเพื่อนคนหนึ่ง”

หลังจากเดินเล่นมาหลายชั้นจนหมด ในที่สุดซ่งหวายี่จะพาหยางเฉินไปเจอคนแล้ว

ที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจคือ ครั้งนี้ ลิฟต์ไม่ได้เลื่อนขึ้นอีก แต่ว่าเลื่อนลงไปถึงชั้นล่างโดยตรง

“ซ่งหวายี่ นายนี่มันวางมาดใหญ่โต ให้ฉันรอนายนานขนาดนี้เลย!”

เพิ่งออกจากลิฟต์ เสียงที่เย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน

ได้ยินเสียงนี้เข้า หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาในชั่วขณะนั้น เพราะคนที่กำลังพูดอยู่นั้น เขารู้จัก

“หยางเฉิน!”

ฝ่ายตรงข้ามมองเห็นหยางเฉินที่อยู่ด้านหลังซ่งหวายี่ในทันใด ชั่วขณะหนึ่งลูกตาหดตัว ทำหน้าตื่นตกใจ

“อวี๋เหวินปิง แกยังทำให้ฉันตามหาอยู่ตั้งนานนะ!”

จิตสังหารในสายตาหยางเฉินเปล่งประกาย

อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ถึง วันนี้มาที่นี่ จะสามารถเจอกับอวี๋เหวินปิงได้

หลังจากที่ครั้งก่อนอวี๋เหวินปิงถูกคนช่วยหนีไป เขาก็ตามหาที่หลบซ่อนของอวี๋เหวินปิงมาโดยตลอด เพียงแต่หามานานขนาดนี้ ยังไม่มีวี่แววสักนิด

เวลานี้ ด้านหลังอวี๋เหวินปิง ยังมีคนที่ใบหน้าคุ้นตาคนหนึ่งยืนอยู่ คือผู้อาวุโสเสื้อคอจีนที่ช่วยเขาหนีไปในวันนั้น

เห็นได้ชัดว่า อวี๋เหวินปิงกับผู้อาวุโสเสื้อคอจีนไม่ได้คาดคิดไว้ ว่าหยางเฉินจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ วินาทีนั้นที่มองเห็นหยางเฉิน ในสายตาผู้อาวุโสเสื้อคอจีนเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

“พี่อวี๋เหวิน นี่คุณกับคุณหยางรู้จักกันเหรอ?” ซ่งหวายี่จงใจถามด้วยท่าทางตกใจ

“ไม่ใช่แค่รู้จักเท่านั้น!”

อวี๋เหวินปิงหรี่ดวงตาทั้งคู่ขึ้นมาเล็กน้อย ในสายตาเปล่งประกายจิตอาฆาตแค้นที่รุนแรงเหมือนกัน

ถึงแม้หยางเฉินอยากจะฆ่าอวี๋เหวินปิงแล้ว แต่อยู่ที่นี่ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สถานที่ที่เขาลงมือได้

เพราะอยู่ตรงนี้ หยางเฉินรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนที่ไม่ด้อยกว่าผู้อาวุโสเสื้อคอจีนสักนิดอยู่มากมาย

ในเมื่อรู้ว่าอวี๋เหวินปิงอยู่ที่นี่แล้ว เขามีโอกาสที่จะบีบถามอวี๋เหวินปิง เกี่ยวกับความลับของมารดา

“ในเมื่อรู้จักกัน งั้นผมคงไม่ต้องแนะนำแล้ว”

ซ่งหวายี่หัวเราะพูดขึ้น

จากนั้น เขาพูดกับหยางเฉินอีกว่า “คุณหยาง ที่นี่ ถึงเป็นสถานที่น่าสนใจที่สุด ในคลับหวงจิน เชื่อว่าคุณหยางจะต้องชอบที่นี่มากแน่นอน”

หยางเฉินไม่พูดอะไร สำหรับแผนการร้ายของซ่งหวายี่ เขาโกรธแล้ว

เขาไม่เชื่อว่า ซ่งหวายี่ไม่รู้สถานะของเขาจริงๆ ในเมื่อรู้ นั่นย่อมรู้จักความสัมพันธ์ระหว่างหยางเฉินและอวี๋เหวินปิงดี

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ซ่งหวายี่ยังอยากพาเขามาที่นี่ อยากจะเห็นเขากับอวี๋เหวินปิงสู้กันอย่างชัดเจน

“หยางเฉิน แกน่าจะรู้ นี่คือสถานที่แบบไหน? กล้ามาที่นี่ แกไม่กลัวตายอยู่ตรงนี้?” อวี๋เหวินปิงหรี่ตาถามขึ้น ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการข่มขู่

หยางเฉินหัวเราะเยาะ “ฉันหยางเฉินอยากไป ใครจะขวางได้กัน?”

“ยังบ้าระห่ำเหมือนเมื่อก่อน ฉันยอมรับว่าแกแกร่งมาก แต่ที่คลับหวงจิน ผู้แข็งแกร่งที่ความสามารถแบบแก มีไม่น้อย” อวี๋เหวินปิงพูดขึ้น

“งั้นเหรอ?” หยางเฉินถามอย่างเยาะเย้ย

เมื่อศัตรูเจอหน้ากัน ยิ่งยั่วโมโหซึ่งกันและกันเพิ่มขึ้น

เพียงแค่ หยางเฉินเก็บซ่อนจิตอาฆาตแค้นของตนเองเอาไว้ดีมาก แต่อวี๋เหวินปิง กลับอดกลั้นไม่ไหวโมโหแล้ว ตอนที่มองหยางเฉิน อยากจะลงมือในตอนนี้จนใจแทบขาด

“อวี๋เหวินปิง นายไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเกินไปแล้วไหม?”

ทันใดนั้นซ่งหวายี่เดินเข้ามา ท่าทีเกรงใจต่ออวี๋เหวินปิงก่อนหน้านี้เปลี่ยนไป ถามขึ้นอย่างเย็นชา

“ซ่งหวายี่ นี่คือความแค้นระหว่างฉันกับหยางเฉิน ฉันเตือนนายอย่าแทรกแซงจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะโดนหางเลขไปด้วย เดือดร้อนถึงตระกูลซ่งแล้ว จะได้ไม่คุ้มเสียเอานะ”

อวี๋เหวินปิงพูดจาอย่างยิ้มกริ่ม เหมือนว่าอยู่ที่นี่ ไม่กลัวอะไรเพราะมีคนหนุนหลัง

ซ่งหวาหรี่ดวงตาทั้งคู่ขึ้นมา “นี่คือนายกำลังข่มขู่ฉัน?”

“ข่มขู่?”