The king of War นิยาย บท 614

ด้วยความแข็งแกร่งของคนอย่างหยางเฉิน เขาต้องเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่ในตำแหน่งผู้มีอำนาจสูงสุดในกองทัพอย่างแน่นอน และซ่งหวายี่ก็รู้ว่าหยางเฉินเคยไปดินแดนเหนือมาแล้ว

ดินแดนเหนือนั้นเป็นดินแดนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสี่อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ของประเทศจิ่วโจว และยังมีข่าวลือกันว่าจอมพลของดินแดนเหนือนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา

เกรงว่าจักรพรรดิแห่งราชวงศ์แห่งจิ่วโจวยังเป็นได้แค่เศษเสี้ยวเท่านั้นเมื่อเทียบกับจอมพลของดินแดนเหนือ

และหยางเฉินต้องเป็นคนของจอมพลจากดินแดนเหนืออย่างแน่นอน แล้วถ้าหากตระกูลซ่งยังไม่ยอมจบสิ้นกับหยางเฉินแบบนี้ มันจะทำให้จอมพลของดินแดนเหนือถึงขั้นต้องออกโรงเองไหม?

ถ้าถึงเวลานั้น อย่าว่าแต่ตระกูลซ่งเลย แม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูร่วมมือกันก็ไม่อาจต้านทานได้หรอก

“สาเหตุที่ซ่งหวาตงถูกฆ่าก็เพราะมันหาเรื่องเอง ถ้ามันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคุณหยางก่อน แล้วจะถูกคุณหยางฆ่าได้ยังไงล่ะ?”

ซ่งหวายี่พูดด้วยความโกรธ “ถ้าคุณหยางเป็นสหายของผม เขาก็คือสหายของตระกูลซ่งเช่นกัน คุณอย่ามาสร้างความบาดหมางที่นี่!”

“สหาย?”

ซ่งหวาเหว่ยแสยะยิ้ม “ซ่งหวาตงเป็นทายาทสายตรงของตระกูลซ่ง คนที่กล้าฆ่าทายาทสายตรงของตระกูลซ่ง นายจะนับเป็นสหายอยู่เหรอ?”

“นายรอคว่ำบาตรกับตระกูลซ่งได้เลย! หลังจากสหายของนายคนนี้ตายแล้ว ข้าจะคอยดูว่านายจะเอาไม้ไหนมาเล่นอีก?”

คำพูดของซ่งหวาเหว่ยเต็มไปด้วยการข่มขู่

“ทายาทรุ่นที่สามของตระกูลซ่ง นอกจากพวกคุณสองคนแล้ว ยังมีใครอีกไหม?” หยางเฉินพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

ซ่งหวายี่ถึงกับผงะและส่ายหัวตอบ “พี่แค่เราสองคนครับ!”

หยางเฉินพยักหน้าแล้วมองไปที่ซ่งหวาเหว่ยอย่างกะทันหัน “ฆ่าไปแล้วหนึ่ง ฆ่าเพิ่มอีกหนึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกัน ถ้าผมฆ่าเขาแล้ว คุณจะไม่มีคู่แข่งในทายาทรุ่นที่สามของตระกูลซ่งอีกแล้วใช่ไหม?”

จากนั้นหยางเฉินหันกลับมามองซ่งหวายี่

ซ่งหวายี่ตกตะลึงมากและสงสัยว่าหยางเฉินจริงจังอยู่ใช่ไหม?

ซ่งหวาเหว่ยรู้สึกเหน็บหนาวไปจนถึงกระดูก เมื่อนึกถึงภาพที่หยางเฉินสังหารอะปู้ เขาถึงกับมือไม้อ่อนไปหมด

“คุณหยางครับ ได้โปรดเห็นแก่ผมเถอะครับ อย่าทำอะไรเขาเลยนะครับ!” ซ่งหวายี่พูดขึ้นอย่างกะทันหัน และนัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความเหลือทน

ซ่งหวาเหว่ยยังคงพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา “คุณฆ่าซ่งหวาตงเพราะเขาหาเรื่องคุณก่อน บางทีตระกูลซ่งอาจจะไม่เอาผิดคุณก็ได้ แต่ถ้าคุณฆ่าผม ตระกูลซ่งไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

หยางเฉินเลิกคิ้วเบาๆ “แล้วคุณคิดว่าผมกลัวตระกูลซ่งใช่ไหม?”

ซ่งหวาเหว่ยถึงกับผงะไปชั่วขณะ เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย ได้แต่หันไปพูดกับซ่งหวายี่ว่า “ซ่งหวายี่ ถ้าข้าตายแล้ว นายน่าจะรู้ดีนะว่าจะต้องเจอกับอะไร”

“หุบปาก!”

ซ่งหวายี่ตวาดออกมา

เขารู้ว่าหยางเฉินเกลียดการข่มขู่ที่สุด และซ่งหวาเหว่ยยังคงพูดจายุยงอย่างไม่หยุด หรือว่าเขาอยากตายจริงๆ?

“จะให้ผมไว้ชีวิตคุณสักครั้งก็ได้ แค่คุณต้องกลิ้งออกไปจากที่นี่ แล้วผมจะไม่ฆ่าคุณชั่วคราว!” หยางเฉินพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

ซ่งหวาเหว่ยถึงกับตกใจและรีบตอบ “ได้ ผมจะไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นเขาหันหลังและเตรียมจะเดินออกไป

“ผมบอกว่าให้คุณกลิ้งออกไป ถ้าคุณไม่เข้าใจคำว่า ‘กลิ้ง’ คุณไปเสิร์ชหาในอินเทอร์เน็ตได้นะ” หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา

ซ่งหวาเหว่ยถึงจะเข้าใจว่าหยางเฉินให้เขากลิ้งออกไปจริงๆ

ต่อหน้าผู้คนนับพัน และในนี้ยังมีผู้คนมากมายที่มาจากเมืองเยี่ยนตูอีกด้วย ถ้าเขากลิ้งบนพื้นออกจากที่นี่จริงๆ วันหลังเขาจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเยี่ยนตูอย่างไร?

เกรงว่าตระกูลซ่งก็จะไม่สนับสนุนในตัวเขาอีกด้วยซ้ำ?

เพราะการกระทำนี้มันทำให้ตระกูลซ่งต้องอับอายขายหน้ามาก และถ้าหากยังแต่งตั้งเขาเป็นทายาทผู้สืบทอดในรุ่นที่สามอีก มันจะไม่เป็นการตบหน้าตัวเองหรือ?

ซ่งหวายี่ก็เพิ่งรู้ทันเหมือนกัน การที่หยางเฉินทำเช่นนี้ก็เพื่อจะทำให้ซ่งหวาเหว่ยต้องอับอายขายหน้า และตระกูลซ่งก็จะไม่สนับสนุนในตัวเขาอีก

และถ้าหากไม่มีคู่แข่งอย่างซ่งหวาเหว่ย ผู้สืบทอดทายาทรุ่นที่สามของตระกูลซ่งก็จะเหลือเพียงแค่เขาเท่านั้น