The king of War นิยาย บท 616

สีหน้าของผู้เฒ่าในชุดจีนทั้งสองดูแย่มาก เมื่อฟังจากน้ำเสียงของหยางเฉินแล้ว

พวกเขารู้สึกได้ถึงความไม่ธรรมดาของหยางเฉิน

และทันใดนั้น พวกเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ซึ่งดูเหมือนว่าหยางเฉินกล้าที่จะฆ่าเฉาฮุยจริงๆ และสำหรับตระกูลเฉาแล้ว ดูเหมือนว่าหยางเฉินไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

เฉาฮุยในเวลานี้ดิ้นรนเหมือนลูกไก่ในกำมือของหยางเฉิน ผู้ชมทุกคนต่างก็รู้สึกว่าตัวเองแทบจะหยุดหายใจ

"เด็กหนุ่มคนนั้นคือใครกันแน่? ถึงกล้ามีเรื่องในคลับหวงจิน"

"คนพวกนั้นที่ปิดล้อมเขาไว้ ทุกคนแต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบของคลับหวงจิน และชายหนุ่มที่ถูกเขาบีบคออยู่นั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้จัดการของคลับหวงจิน"

“จริงด้วย แม้กระทั่งคนของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเรื่องของคลับหวงจิน แล้วเด็กหนุ่มคนนี้คือใคร ถึงกล้าทำร้ายคนของคลับหวงจิน”

“เด็กหนุ่มคนนี้ต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาจะกล้าสังหารคนของตระกูลซ่งจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเหรอ? แถมยังบังคับให้ลูกชายคนโตซึ่งเป็นทายาทรุ่นที่สามของตระกูลซ่งต้องกลิ้งออกไปจากที่นี่ด้วย?”

……

ทุกคนในงานต่างพากันแสดงความคิดเห็น แม้ว่าการต่อสู้บนสังเวียนจะน่าตื่นเต้นมาก แต่สำหรับพวกเขาแล้ว เรื่องของหยางเฉินทางนี้น่าตื่นเต้นยิ่งกว่า

เมื่อเห็นการดิ้นรนเอาตัวรอดของเฉาฮุยเริ่มเบาแรงลงและเริ่มถึงขั้นตาเหลือกแล้ว ผู้เฒ่าในชุดจีนทั้งสองที่คอยปกป้องเฉาฮุยในที่สุดก็ได้ตระหนักว่าหยางเฉินกล้าที่จะฆ่าเฉาฮุยจริงๆ

"นายรีบปล่อยเขาซะ มีเรื่องอะไร เราค่อยมาว่ากันอีกที!" หนึ่งในผู้เฒ่าในชุดจีนเป็นกังวลและพูดอย่างเร่งรีบ

ผู้เฒ่าในชุดจีนอีกคนก็พูดอย่างเร่งรีบว่า “แกรีบปล่อยคุณชายฮุย พวกข้ารับรองว่าจะไม่ทำให้เพื่อนของแกต้องเดือดร้อนแน่นอน และเราจะปล่อยพวกเขาออกไปอย่างปลอดภัย”

หยางเฉินเหลียวมองไปที่ซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่าที่ยืนนิ่งอยู่ข้างเขา แล้วพูดทันทีว่า "พวกคุณออกไปก่อน!"

ซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่ายื่นทื่ออยู่สักพักถึงจะตั้งสติได้ และจากนั้นก็รีบพยักหน้าแล้วจากไป

เหตุผลที่หยางเฉินต้องใช้เฉาฮุยมาข่มขู่พวกเขา ก็เพราะว่าเฉาฮุยจะใช้ซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่ามาข่มขู่เขาก่อน

เขาก็แค่ใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่งเท่านั้น!

ถ้าหากซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่าจะออกจากที่นี่ เฉาฮุยก็ไม่มีทางจะรั้งพวกเขาได้อย่างแน่นอน

"ตอนนี้ปล่อยคุณชายฮุยได้แล้วใช่ไหม?"

กระทั่งซ่งหวายี่กับซ่งหวาหย่าได้เดินจากไปแล้ว หนึ่งในผู้เฒ่าในชุดจีนก็ถามขึ้น

“พวกคุณจะแก้แค้นผมยังไงก็ได้ แต่ขอให้มุ่งมาที่ผมคนเดียว ถ้าหากพวกคุณกล้าคุกคามถึงคนรอบข้างของผม พวกคุณจะได้ตายอย่างอนาถ”

เมื่อหยางเฉินพูดเสร็จ เขาแค่ผลักมือออกไปเบาๆ ทำให้ร่างของเฉาฮุยกระเด็นออกไปไกลกว่าสิบเมตรแล้วฟาดลงกับพื้นอย่างรุนแรงและสลบในทันที

ทันใดนั้นก็มีคนไปช่วยเฉาฮุยทันที แต่ว่าผู้เฒ่าในชุดจีนทั้งสองที่เป็นบอดี้การ์ดของเฉาฮุยนั้นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยหยางเฉินไป

หยางเฉินเลิกขึ้นขึ้นแล้วพูดว่า “พวกคุณคิดที่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลยใช่ไหม?”

“ก็นายเพิ่งบอกเมื่อกี้ ขอแค่เรามุ่งเป้าไปที่นาย แล้วเราจะทำยังไงก็ได้ ตอนนี้เราปล่อยเพื่อนนายไปแล้ว ส่วนนาย ยังไปไหนไม่ได้” หนึ่งในผู้เฒ่าพูดขึ้น

“พอได้แล้ว เลิกไร้สาระสักที ถ้าพวกคุณรนหาที่ตาย ผมจะขอสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน เข้ามาพร้อมกันให้หมดเลย!”

แม้จะถูกปืนห้าหกกระบอกเล็งอยู่ แต่หยางเฉินไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด ได้แต่ยิ้มอย่างเลือดเย็นและมองไปทางผู้เฒ่าในชุดจีนทั้งสองแล้วพูดกับพวกเขา

ผู้เฒ่าทั้งสองฟังแล้วต่างก็มองตากัน แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่หนักแน่นอนว่า “จัดการกับนายน่ะเหรอ ข้าคนเดียวก็พอแล้ว!”

เมื่อพูดจบ เข้าก็มุ่งไปที่หยางเฉินทันที

ในเวลานี้ ผู้ชมทั้งหมดที่อยู่ในนั้นต่างก็ส่งเสียงเชียร์อย่างดุเดือดขึ้นมาทันที แต่สายตาทั้งหมดนั้น ไม่ได้มองไปทางเวทีประลอง แต่กลับมองไปทางหยางเฉินที่กำลังต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งของคลับหวงจินอยู่ด้านล่างเวที

เมื่อมองเห็นฝ่ายตรงข้ามกำลังมุ่งเข้ามา สายตาของหยางเฉินยังคงนิ่งเหมือนเดิม แต่เขาไม่ได้ประมาท จากนั้นใช้แรงเท่าอย่างกะทันหัน และทันใดนั้น ทั้งตัวของเขาก็เหมือนดั่งลูกปืนใหญ่ที่พุ่งเขาหาศัตรู