The king of War นิยาย บท 621

คราวนี้อวี๋เหวินปิงร้องไห้ออกมาจริงๆพร้อมกับคุกเข่าลงไปแทบเท้าของหยางเฉินและพูดว่า “ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้คือเรื่องจริง ฉันสาบานเลย หากฉันพูดโกหกล่ะก็ขอให้ฉันตายไม่ดี”

“หากนายไม่เชื่อฉันล่ะก็นายโทรหาพ่อของฉันได้เลยนะ ไปยืนยันกับเขาเลยว่าสิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริงหรือเปล่า หากที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องโกหกค่อยมาฉันก็ได้ ดีไหมล่ะ？”

อวี๋เหวินปิงร้องไห้อ้อนวอน ในตอนนี้เขาแค่อยากจะมีชีวิตรอดก็เท่านั้น

แต่คำพูดของเขานั้นกลับทำให้หัวใจของหยางเฉินนั้นตายด้านไปหมด

เพราะว่าเขารู้ดีว่าในสถานการณ์ของอวี๋เหวินปิงนั้นคงไม่กล้าพูดโกหกแน่ๆ

อย่างนั้นคงจะพูดได้ว่าอวี๋เหวินเกาหยางไม่ใช่บุคคลที่ให้กำเนิดเขางั้นเหรอ？

“เป็นไปไม่ได้！นี่มันเป็นไปไม่ได้！”

ท่าทางของหยางเฉินดูตื่นตระหนกตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกที่หม่าชาวเห็นหยางเฉินไร้การควบคุมเช่นนี้แต่เขาก็สามารถเข้าใจจิตใจของหยางเฉินได้เช่นกัน

ในความทรงจำของหยางเฉิน ตระกูลอวี๋เหวินนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา หากหยางเฉินไม่ได้ถูกแม่บังคับให้คำสัตย์สาบานว่าตลอดชีวิตนี้จะไม่ไปล้างแค้นตระกูลอวี๋เหวินล่ะก็หยางเฉินคงจะทำลายตระกูลอวี๋เหวินไปนานแล้ว

ตระกูลอวี๋เหวินที่เขาเกลียดนักเกลียดหนามาตลอดยี่สิบปี มาวันหนึ่งก็ปรากฏมาว่าตระกูลนี้ไม่ใช่ครอบครัวของเขาเลยสักนิด

หากตนไม่ใช่คนของตระกูลอวี๋เหวินปิงแล้วใครกันล่ะที่เป็นพ่อผู้ให้กำเนิด？

ทำไมต้องมาทอดทิ้งตนกับแม่ด้วย？

“พี่เฉิน นี่อาจจะไม่ใช่ความจริงก็เป็นได้ หรือพี่จะลองโทรถามอวี๋เหวินเกาหยางดูไหม？” หม่าชาวพูดอย่างระมัดระวัง

“ไป！ไปที่ตระกูลอวี๋เหวินกันเดี๋ยวนี้เลย！”

หยางเฉินตัดสินใจที่จะไปตระกูลอวี๋เหวินในทันที

บางอย่างให้คุยทางโทรศัพท์ก็อาจจะไม่ชัดเจนนัก เขาต้องการไปเผชิญหน้ากับอวี๋เหวินเกาหยางแล้วถามเลยว่าแท้จริงแล้วเรื่องจริงมันเป็นยังไงกันแน่?

“พี่เฉิน แล้วไอ้หมอนี่ล่ะ？” หม่าชาวมองไปที่อวี๋เหวินปิงที่ตัวสั่นเทา

หยางเฉินเหลือบมองอวี๋เหวินปิงและกล่าวว่า “ไว้ชีวิตชั่วคราวแล้วเอาตัวไปด้วย！”

“ครับ” หม่าชาวตอบรับ

ในเวลานี้ จิตใจของหยางเฉินนั้นขัดแย้งกันเป็นอย่างมาก

เขารู้อยู่ลึกๆในใจดีอยู่แล้วว่าอวี๋เหวินเกาหยางนั้นไม่ใช่คนที่ให้กำเนิดเขา เพียงแต่เขาไม่ยอมรับมันก็เท่านั้น

หากเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกับตระกูลอวี๋เหวินล่ะก็ความแค้นและบุณคุณระหว่างเขากับตระกูลอวี๋เหวินก็จะถือว่าหมดไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถโฟล์คเภาตันสีดำก็ค่อยๆขับเข้ามาในคฤหาสน์สุดหรูที่ครอบคลุมพื้นที่ไปกว่าหนึ่งร้อยไร่

เมื่อมาถึงหน้าประตูก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดเอาไว้ “พวกคุณเป็นใครกัน？”

“เปิดประตู！”

กระจกรถเลื่อนลงเผยให้เห็นศีรษะของอวี๋เหวินปิง

เมื่อเห็นอวี๋เหวินปิง พนักงานรักษาความปลอดภัยก็รู้สึกประหลาดใจ “ที่แท้ก็เป็นคุณชายปิงนี่เอง！เชิญเข้าด้านในเลยครับ！”

รถเข้าสู่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋เหวินอย่างราบรื่นพร้อมกับมาจอดอยู่ที่ด้านหน้าของวิลล่าบ้านเดี่ยวสุดหรูนี้

ทุกๆอย่างยังคงเป็นเหมือนในวัยเด็ก หยางเฉินที่นึกหวนถึงอดีตแต่ในขณะเดียวกันจิตใจกลับไม่สงบลงเลยแม้แต่น้อย

เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะรู้ความจริงแต่เขาก็กลัวที่จะรู้ความจริงเช่นกัน

เขาไม่รู้จริงๆเลยว่าหากเขาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับตระกูลอวี๋เหวินจริงๆแล้วเขาควรจะเผชิญหน้ากับตระกูลอวี๋เหวินไหม？

ยังไงเสีย ตั้งแต่เล็กเขาก็เติบโตมาจากตระกูลนี้

สำหรับเขาแล้ว บุญคุณที่ตระกูลอวี๋เหวินได้เลี้ยงดูมาก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรตระกูลอวี๋เหวินได้

“มาแล้วเหรอ！”

หยางเฉินที่เพิ่งพาหม่าชาวและอวี๋เหวินปิงเข้ามาในวิลล่าก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

อวี๋เหวินเกาหยางในตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางที่สงบ การปรากฏตัวของหยางเฉินนั้นไม่ได้เกินความคาดหมายของเขา

เมื่อเห็นหยางเฉินต้องหลั่งน้ำตา อวี๋เหวินเกาหยางเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน ความลับที่เขานั้นเก็บซ่อนมาตลอดยี่สิบเจ็ดปี ท้ายที่สุดเขาให้เขามารู้ความจริงนี้กันเหรอ？

“หยางเฉิน นายไม่ควรเป็นแบบนี้ ถ้าแม่ของนายรู้เข้าหล่อนจะเสียใจนะ” อวี๋เหวินเกาหยางเอ่ยปากพูด

แววตาที่มองไปที่หยางเฉินนั้นเป็นแววตาของความรักที่พ่อมีต่อลูก ไร้ซึ่งความเกลียดชังใดๆ

ไม่ผิด！

เขาไม่ได้ให้กำเนิดหยางเฉินแต่เขาก็เลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่

ถึงแม้ว่าในตอนนั้นเขาจะขับไล่หยางเฉินและแม่ของเขาไปแต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาหวังไว้

“ใครคือพ่อที่ให้กำเนิดผมกัน？”

เสียงหัวเราะของหยางเฉินหยุดลงพร้อมกับจ้องมองไปที่อวี๋เหวินเกาหยางด้วยดวงตาที่แดงก่ำและถามมันออกไป

เมื่อหยางเฉินถามประโยคนี้ออกมา อวี๋เหวินเกาหยางไม่ได้ตอบในทันทีและใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หยางเฉินไม่ได้เร่งเร้าอะไร เขามองไปที่อวี๋เหวินเกาหยางเพื่อรอคำตอบ

เมื่อมองไปเห็นใบหน้าที่ดูเจ็บปวดของชายคนนั้น ในใจของหยางเฉินก็รู้สึกผิด มีเรื่องบางเรื่องที่ไม่ต้องพูดอะไรก็พอรู้คำตอบได้

เพียงแต่เขายังไม่เชื่อเพราะยังไม่ได้ฟังการยอมรับจากปากของอวี๋เหวินเกาหยางก็เท่านั้น

จากนั้นไม่นาน อวี๋เหวินเกาหยางก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองหยางเฉินพร้อมกับพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า “ตอนที่ฉันรู้จักกับแม่ของนาย หล่อนก็ได้ตั้งท้องแล้ว ฉันเคยถามแม่ของนายไปว่าพ่อของเด็กเป็นใครแต่หล่อนก็ไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

คำตอบนี้อยู่ในสิ่งที่หยางเฉินคิดเอาไว้

เพียงแต่มันก็ยังยากที่จะให้เขายอมรับได้

ที่แท้เขาก็ไม่ใช่ลูกชายของอวี๋เหวินเกาหยางจริงๆ！

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว！”

ผ่านไปครู่หนึ่งหยางเฉินก็ได้พูดออกมาอย่างแข็งกร้าวและหันหลังเดินจากไป