The king of War นิยาย บท 632

ซ่งหวาเหว่ยถูกพาออกไป เยี่ยนเฉินกรุ๊ปกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

“ประธานหยางครับ ขอบคุณมากนะครับ！”

ซ่งหวายี่เดินมาขนาบข้างของหยางเฉิน แล้วพูดอย่างซาบซึ้ง

เขารู้อยู่แล้ว ถ้าเป็นใช่เขา เกรงว่าซ่งหวาเหว่ยคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว

หยางเฉินพยักหน้าเบาๆ“จากนี้ไป คุณทำงานที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้สบายใจเถอะครับ แน่นอนว่า ถ้าคุณยังสนใจเรื่องการสืบทอดตำแหน่งของตระกูลซ่ง คุณกลับไปได้ทุกเมื่อเลยครับ”

หลังจากที่เห็นความแข็งแกร่งของหยางเฉินที่แสดงออกมา มีหรือที่ซ่งหวายี่จะอยากได้ตำแหน่งสืบทอดของตระกูลซ่งอีก？

เขาส่ายหน้าไปมา แล้วพูดอย่างจริงจังว่า“ประธานหยางวางใจเถอะครับ ในเมื่อผมเลือกจะตามรับใช้คุณแล้ว จากนี้ผมก็คือคนของคุณ มีอะไรให้รับใช้ คุณบัญชาได้เลยครับ！”

มาวันนี้ เขาเริ่มเรียกหยางเฉินว่าประธานหยาง เห็นได้ชัดว่ายอมรับการเป็นพนักงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว

หยางเฉินพยักหน้า“ดี งั้นจากนี้ไป ที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป พวกคุณก็ฟังคำสั่งจากประธานลั่วได้เลย”

“ครับ！”

ซ่งหวายี่ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ต้องฟังคำสั่งจากลั่วปิง

หลังจากที่หยางเฉินจากไป ซ่งหวายี่ก็หันหลังเดินขึ้นตึกไปหาลั่วปิง

“ประธานลั่วครับ จากนี้ไปเราก็คือเพื่อนร่วมงานกันแล้วมีอะไรให้รับใช้ คุณสั่งมาได้เลยนะครับ เราจะไม่ปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น”

หลังจากที่ซ่งหวายี่เห็นลั่วปิง เขาก็วางตัวต่ำมาก

หลี่ไห่หรงกับซ่งหวาหย่าอยู่ด้วยเช่นกัน ลั่วปิงหัวเราะแล้วพูดว่า“ท่านประธานอยากจะเปิดตลาดต่างประเทศมาตลอด ผมพึ่งปรึกษากับไห่หรง คิดจะส่งพวกคุณไปต่างประเทศ ช่วยเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเปิดตลาดในต่างประเทศ ไม่ทราบว่าคุณคิดยังไงครับ？”

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของซ่งหวายี่ถึงกับตกตะลึง

สำหรับเขาแล้ว การเข้าร่วมกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับหยางเฉิน มันก็เพียงพอแล้ว ต่กลับคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะมอบหมายหน้าที่ การเปิดตลาดในต่างประเทศให้กับพวกเขา

นี่เป็นความเชื่อใจสูงสุดที่มอบให้กับพวกเขา

การเปิดตลาดต่างประเทศ มันเป็นการลงทุนขนาดใหญ่ แต่หยางเฉินกลับไว้ใจยกตลาดต่างประเทศ มอบหมายให้พวกเขาทั้งสามคนดูแลรับผิดชอบ

“ผมไม่มีความเห็นอะไรครับ ประธานลั่วจัดการได้เลยครับ！”

หลังจากตกตะลึงในเวลาสั้นๆ ซ่งหวายี่ก็พยักหน้าพูด

หลี่ไห่หรงเองก็พูดอย่างยิ้มๆว่า“ฉันก็ไม่มีความเห็นค่ะ！”

ลั่วปิงมองไปที่ซ่งหวาหย่า หลี่ไห่หรงกับซ่งหวายี่ เห็นได้ชัดว่าสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เว้นแต่ซ่งหวาหย่า เหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย

“คุณซ่งล่ะครับ？”ลั่วปิงมองไปที่ซ่งหวาหย่า

วินาทีนี้ หลี่ไห่หรงกับซ่งหวายี่ก็มองไปที่ซ่งหวาหย่า พวกเขาเป็นคนที่ใกล้ชิดสนิทกับซ่งหวาหย่าที่สุด แน่นอนว่าพวกเขารู้ดีเหตุใดซ่งหวาหย่าถึงได้มีสีหน้าท่าทางแบบนี้

“ฉัน……”

ซ่งหวาหย่าเหมือนจะตัดสินใจแล้ว ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกหลี่ไห่หรงตัดบท พูดอย่างยิ้มๆว่า“แม่กับพี่ชายของลูกไม่มีความเห็นอะไร ลูกคงจะไม่มีความเห็นอะไร ใช่ไหม？”

ลั่วปองไม่รู้ว่าซ่งหวาหย่าคิดอะไร ได้แค่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาแปลกใจ

ซ่งหวาหย่าดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เธอมองไปที่แม่ของตนเอง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“ฉันก็ไม่มีความเห็นค่ะ！”

“ดีครับ ในเมื่อทั้งสามท่านไม่มีความเห็น เป็นการตัดสินใจที่น่ายินดีมาก ตลาดต่างประเทศของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป มอบหมายให้พวกคุณแล้วกันนะครับ”

ลั่วปิงพูดไปยิ้มไป“ช่วงหลายวันมานี้ พวกคุณไปศึกษาทำความคุ้นเคยกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก่อนแล้วกันนะครับ รอผมจัดการเรื่องต่างประเทศเรียบร้อยแล้ว จะให้พวกคุณเดินทางไปทำงานที่บริษัทลูกที่ต่างประเทศทันที”

“ได้ค่ะ！งั้นต้องขอรบกวนประธานลั่วหน่อยนะคะ”หลี่ไห่หรงพูดอย่างยิ้มๆ

ลั่วปิงจัดห้องทำงานให้พวกเขาหนึ่งห้อง

“เสี่ยวหย่า แม่รู้ว่าเมื่อกี้ลูกอยากจะพูดอะไร แต่แม่ต้องห้ามลูกไว้！”

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินกำลังเหม่อลอยอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ลั่วปิงก็อยู่ด้วยเช่นกัน กำลังรายงานความก้าวหน้าของเมืองจิ่วโจว

“ท่านประธานครับ จู่ๆผมก็เริ่มรู้สึกตั้งหน้าตั้งตารอแล้วสิครับ อยากจะรอวันที่เมืองจิ่วโจวถูกสร้างขึ้น”

หลังจากที่รายงานจบ ลั่วปิงก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า“ศาสตราจารย์ตู้ทำออกแบบเสร็จแล้วนะครับ คาดว่าหลังจากหนึ่งสัปดาห์ แบบจำลองของเมืองจิ่วโจวก็จะออกมาแล้ว”

“ถึงเวลานั้น ผมคิดว่าจะทำแบบจำลองของเมืองจิ่วโจวออกมา แล้วพาคุณไปดูด้วยกันครับ”

หยางเฉินพยักหน้า“ไม่ว่ายังไง จะต้องรับประกันความปลอดภัยของศาสตราจารย์ตู้”

ศาสตราจารย์ตู้เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในอุตสาหกรรมการก่อสร้างในประเทศ การออกแบบของเขา หยางเฉินวางใจมากๆ แต่กลัวว่าจะมีคนไม่หวังดีต่อศาสตราจารย์ตู้

เนื่องจากพื้นที่ผืนนั้น ตระกูลเฉาซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลเดอะคิงก็อยากได้พื้นที่เช่นกัน ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะมาไม้ไหน

ลั่วปิงรับยืนยัน“คุณสบายใจได้เลย ทางด้านศาสตราจารย์ตู้ ผมจัดบอดี้การ์ดไว้สี่นาย ไม่มีทางให้ศาสตราจารย์ตู้เป็นอะไรไปหรอกครับ”

“งั้นก็ดี！”หยางเฉินกล่าว

แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆมือถือของลั่วปิงก็ดังขึ้นมา

เขารีบรับสาย แต่ไม่นาน สีหน้าของเขาก็ซีดเผือด แล้วพูดอย่างร้อนใจว่า“ผมจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยครับ！”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ？”

รอจนลั่วปิงวางสายไป หยางเฉินก็ขมวดคิ้วถาม

“ศาสตราจารย์ตู้ได้รับบาดเจ็บ กำลังถูกรถพยาบาลส่งไปรักษา บอกว่าอาการไม่ค่อยดี”

ลั่วปิงพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ

หยางเฉินที่พึ่งเตือนไป ว่าให้รักษาความปลอดภัยของศาสตราจารย์ตู้ ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ได้รับข่าวว่าศาสตราจารย์ตู้ได้รับบาดเจ็บ

ลั่วปิงรู้สึกผิดมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งอธิบาย เขาเดินไปด้วย พูดไปด้วยว่า“ท่านประธานครับ ตอนนี้ผมต้องไปโรงพยาบาล！”