The king of War นิยาย บท 634

ถึงแม้ผังหย่งจะเป็นศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัย แต่เขาก็มีความน่าเกรงขาม ตอนนี้ไม่เหมือนศาสตราจารย์แม้แต่นิดเดียว กลับเหมือนคนชั้นสูงที่อยู่ในตำแหน่งสูงๆมาช้านาน

ผังเสี่ยวเยว่น้ำตารื้น เธอพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ“หนูไม่ขอโทษ！ถ้าคุณย่าไม่ได้ทำงานให้กับพวกเขา จะได้รับบาดเจ็บไหม？”

“หุบปากนะ！”

ผังหย่งเอ็ดตำหนิ เงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงไป

แต่แล้วนัยน์ตาของผังเสี่ยวเยว่ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย จ้องมองฝ่ามือของผังหย่งที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“เพี๊ยะ！”

เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของผังหย่งกำลังจะตบลงไป หยางเฉินจึงรีบก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วคว้าข้อมือของผังหย่งไว้ รีบพูดขึ้นมาว่า“ศาสตราจารย์ผังครับ ศาสตราจารย์ตู้ได้รับบาดเจ็บ ต้องโทษผมจริงๆนั่นแหละครับ ถ้าจะตี ก็ตีผมเถอะครับ！”

มาวันนี้ ภายในใจของหยางเฉินรู้สึกผิดมาก

ศาสตราจารย์ตู้อายุมากขนาดนี้ ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ ใครจะไปรู้ว่าจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่

อีกอย่าง มันเป็นเพราะตนไปล่วงเกินคนของตระกูลเฉาจริงๆ จึงส่งผลให้ศาสตราจารย์ตู้ซวยไปด้วย

ผังเสี่ยวเยว่ไม่ได้ออกมาทั้งหมด ว่าทุกอย่างต้องโทษเขาคนเดียว

ลั่วปิงรู้สึกหวาดกลัวมาก กลัวว่าคำพูดของผังเสี่ยวเยว่จะทำให้หยางเฉินโกรธ จนถึงวินาทีนี้ เขาพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองคิดมากไป

“คุณรีบไสหัวไปเลยนะ！ฉันไม่ต้องการความเสแสร้งแกล้งทำของคุณ！”

ผังเสี่ยวเยว่ต่อต้านหยางเฉินเป็นอย่างมาก เธอพูดอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นว่าผังหย่งกำลังจะระเบิด หยางเฉินก็รีบพูดขึ้นมาว่า“ศาสตราจารย์ผังครับ ผมยังมีเรื่องต้องจัดการ ผมขอตัวก่อนนะครับ！”

พูดจบ เขาก็สั่งกับลั่วปิงว่า“ถ้าศาสตราจารย์มีอะไร ก็ให้โทรรายงานผมทันทีเลยนะ！”

“ครับ ท่านประธาน！”

ลั่วปิงรีบตอบกลับ

หลังจากหยางเฉินเดินจากไป ผังเสี่ยวเยว่ยุติความขัดแย้ง แต่มีความอาฆาตเป็นศัตรูต่อลั่วปิงหนักมาก

“เสี่ยวเยว่ เธอไม่ต้องกังวลนะ ตอนนี้คนที่รักษาศาสตราจารย์ตู้เป็นแพทย์อัจฉริยะที่มีชื่อเสียงของเยี่ยนตู ผู้เชี่ยวชาญอ้ายหลิน เป็นคนที่ประธานหยางเชิญมาโดยเฉพาะ มีผู้เชี่ยวชาญอ้ายหลินอยู่ด้วย ศาสตราจารย์ตู้ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”

ลั่วปิงรู้ดีว่าผังเสี่ยวเยว่ไม่ชอบหยางเฉินมาก จึงจงใจพูดเกี่ยวกับการกระทำของหยางเฉิน

“หึ！”

ผังเสี่ยวเยว่ทำเสียงหึ แล้วไม่สนใจลั่วปิงอีก

“ประธานลั่ว คุณอย่าคิดมากนะครับ เสี่ยวเยว่เด็กคนนี้ ผมตามใจจนเคยตัวเองแหละครับ”ผังหย่งพูดอธิบาย

ลั่วปิงพยักหน้าเบาๆ

หลังจากที่หยางเฉินเดินออกจากโรงพยาบาลไป เขาก็ตรงไปยังคลับหวงจินทันที

ไม่ว่าศาสตราจารย์ตู้จะเป็นอะไรหรือไม่ เฉาฮุยจะต้องชดใช้

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที หยางเฉินก็มาถึงคลับหวงจิน

“กรุณาแสดงบัตรสมาชิกด้วยครับ！”

หยางเฉินพึ่งมาถึงหน้าประตู ก็ถูกการ์ดรักษาความปลอดภัยสองคนขวางทาง ขอดูบัตรสมาชิก

ครั้งก่อนซ่งหวายี่เป็นคนพาหยางเฉินมา ได้ยินว่าบัตรสมาชิกระดับสูง ค่าธรรมเนียมรายปีสูงถึงห้าสิบล้าน แค่คิดก็รู้แล้วว่าคลับหวงจินมีการควบคุมดูแลเข้มงวดขนาดไหน

เพียงแต่ หยางเฉินมาที่เพื่อมาหาเรื่อง ดังนั้นเขาจะมาทำบัตรสมาชิกไปทำไม？

“ถ้าไม่อยากตาย ก็ไสหัวไปซะ！”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ในที่สุดการ์ดทั้งสองก็รู้ ว่าคนที่มาไม่เป็นมิตร จึงเผยให้เห็นใบหน้าดุร้ายขึ้นมาในทันที“ไอ้หนุ่ม รนหาที่ตายหรอ？ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราจะสงเคราะห์แกเอง！”

“ปึ้ง！”

การ์ดทั้งสองคนยังไม่ทันได้ลงมือ หยางเฉินก็หายวับไปแล้ว

หลังจากเสียงดังสนั่นดังขึ้น การ์ดที่พูดเมื่อกี้ ร่างกายก็เหมือนกับเส้นด้ายของว่าวที่ขาดไป ร่างกระเด็นออกไปกระแทกกับประตูบานใหญ่ของคลับหวงจิน

การ์ดอีกคน ถึงกับตกตะลึงในทันที