The king of War นิยาย บท 637

ชั่วเวลาพริบตาหนึ่ง กาสิโนชั้นสามที่กว้างใหญ่ นอกจากหยางเฉินแล้ว คนอื่นล้วนเป็นคนของคลับหวงจินทั้งหมด

“หยางเฉิน ต้องยอมรับว่า นายกล้าหาญเอามากๆ นึกไม่ถึงจะกล้ามาที่คลับหวงจินคนเดียว นายน่าจะรู้ ที่นี่ได้วางกับดักไว้ทั้งหมดแล้ว รอนายมาตายถึงที่”

เฉาฮุยยืนอยู่หน้าโต๊ะไพ่ มองหยางเฉินที่นั่งนิ่งไม่ขยับแบบมองจากที่สูงลงมา ยิ้มกริ่มพูดขึ้น

หยางเฉินนั่งตัวตรงแน่ว เพียงแค่เงยหน้ามองเฉาฮุยแวบหนึ่ง ก็เริ่มเก็บกวาดชิปที่วางอยู่บนโต๊ะ

เหรียญชิปพวกนี้ เป็นจำนวนเงินหนึ่งหมื่นสองพันเก้าร้อยล้าน ทำให้ตระกูลเฉาขาดทุนมากขนาดนี้ไปก่อน นี่เป็นเพียงการแจ้งเตือน ถ้าตระกูลเฉาอยากทำให้เขาลำบากใจต่อ งั้นตนเองคงทำได้แค่ร่วมมือด้วย

“มา เอาชิปพวกนี้ไปแลกกับฉัน”

หลังหยางเฉินเก็บเหรียญชิปเรียบร้อย ถึงเงยหน้ามองทางพนักงานที่ด้านข้าง คือคนนั้นที่ก่อนหน้านี้ไปแลกเหรียญชิปมาให้เขา

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน แต่ละคนของคลับหวงจินล้วนทำหน้ายิ้มเยาะเต็มที่

“หยางเฉิน นายคงไม่ได้คิดว่า เงินพวกนี้ นายสามารถเอาออกไปจากที่นี่ได้จริงมั้ง?” เฉาฮุยหัวเราะอยู่ถามด้วยหน้าตาเสียดสี

“นี่เป็นเงินที่ฉันเล่นชนะมา ทำไมถึงเอาออกไปไม่ได้?” หยางเฉินถามกลับ

เฉาฮุยส่ายหน้าอย่างจำใจแล้ว มองหยางเฉินเหมือนมองคนโง่สักคนหนึ่งแล้วพูดว่า “ได้สิ! ในเมื่อนายอยากเอาเงินก้อนนี้ไป งั้นฉันให้นายก็พอแล้ว แต่ก่อนจะเอาเงินก้อนนี้ไป พวกเราต้องคุยกันก่อนรึเปล่า ค่าชดใช้ที่นายลงมือกับฉันเมื่อคืน?”

“นายไม่พูด ฉันก็เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย”

หยางเฉินทำท่าทางเข้าใจขึ้นกะทันหัน พูดจาแบบเคร่งขรึมจริงจัง “ชิปตรงนี้มีทั้งหมดหนึ่งหมื่นสองพันเก้าร้อยล้าน นับรวมกับเมื่อคืนที่นายพยายามลงมือกับฉัน ค่าทำขวัญที่ทำให้ฉันตกใจแล้ว นายเอามาให้ฉันหนึ่งหมื่นสามพันล้านเลย”

“พูดขึ้นมา ฉันเก็บค่าทำขวัญจากนายแค่หนึ่งร้อยล้านเอง น่าจะไม่เกินไปมั้ง?”

หยางเฉินยิ้มกริ่มบอกไป

จนกระทั่งวินาทีนี้ เฉาฮุยถึงสำนึกได้ หยางเฉินกำลังหยอกล้อเขา ชั่วขณะนั้นอับอายจนโกรธเคือง “หยางเฉิน ความตายมาเยือนอยู่ตรงหน้า นึกไม่ถึงนายยังกล้าโอหังขนาดนี้”

หยางเฉินค่อยๆ ลุกขึ้นมา ในสายตาเต็มไปด้วยความหยอกเย้า จ้องเฉาฮุยอยู่บอกว่า “ดีที่สุดนายคิดให้ดี แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะทำยังไง ค่าทำขวัญในตอนนี้คือหนึ่งร้อยล้าน ถ้านายอยากเพิ่มค่าขนมให้ฉันอีกหน่อย ฉันก็ไม่เกรงใจ”

เมื่อสักครู่เฉาฮุยที่มีท่าทีก้าวร้าวสุดๆ ทันใดนั้นกังวลขึ้นมาอยู่บ้าง

เขารู้จักหยางเฉินไม่มาก นับขึ้นมา วันนี้ยังเจอหน้ากันเป็นครั้งที่สาม

ครั้งแรกเจอหน้าตอนอยู่ที่ดินผืนนั้นของเขตชานเมืองทิศใต้ อยู่ต่อหน้าเขา หยางเฉินทำร้ายคนของเขาแล้ว

ครั้งที่สองเป็นเมื่อคืนนี้ที่สนามมวยใต้ดินของคลับหวงจิน หยางเฉินต่อยเขาจนสลบต่อหน้าผู้คน

นี่คือครั้งที่สาม แต่ละครั้งหยางเฉินนำความเสียหายให้เขาเยอะมาก ถึงแม้ครั้งนี้จะมีผู้แข็งแกร่งชั้นสูงของตระกูลคุ้มครอง เขาก็ยังกังวลอยู่บ้าง

หลังจากครั้งแรกที่เขาเจอหน้าหยางเฉิน เริ่มตรวจสอบหยางเฉินดู เพียงแต่ตรวจสอบมานานขนาดนี้แล้ว เดิมทียังค้นหาข้อมูลที่ว่าหยางเฉินมีเบื้องหลังเก่งกาจใดๆ ไม่เจอสักนิด

โดยเฉพาะห้าปีที่หยางเฉินหายไปนั้น สรุปว่าไปที่ไหน แม้แต่เส้นสายของตระกูลเฉา ยังค้นไม่เจอ

ปัจจุบันนี้ หยางเฉินนำออกมาสองพันหนึ่งร้อยล้านเพื่อเล่นไพ่แบบสบายมาก โดยเฉพาะหนึ่งหมื่นล้านที่เขาร้องขอยังไม่ได้แลกเปลี่ยนด้วย

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สามารถนำเงินหนึ่งหมื่นล้านออกมาอย่างง่ายดาย จะเป็นคนธรรมดาทั่วไปได้เหรอ?

ถึงแม้เขาในสถานะสายตรงของตระกูลเฉา เงินสดของตระกูลที่สามารถควบคุมได้ อย่างมากก็หนึ่งหมื่นล้าน

“หยางเฉิน นายเป็นใครกันแน่?”

ในที่สุดเฉาฮุยยังถามข้อสงสัยนี้ออกมา

“ฉัน?”

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “ฉันเป็นใคร สำหรับนายคุณชายใหญ่ตระกูลเฉาคนนี้แล้ว น่าจะค้นหาได้ง่ายมากมั้ง? ก็แค่ลูกโดนทิ้งของตระกูลอวี๋เหวินเท่านั้น แน่นอนว่า จะเห็นฉันเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงที่มาจากตระกูลเล็กๆ ในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งก็ได้!”

“นายหลอกผีน่ะสิ?”

เฉาฮุยกัดฟันบอกว่า “คนหนุ่มที่เอาเงินหนึ่งหมื่นล้านออกมาได้สบายๆ ต่อให้เป็นผู้นำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูคนใดก็ตาม คงเอาออกมาไม่ได้ภายในเวลาสั้นๆ หรอกมั้ง?”

“นายควบคุมเงินทุนหมุนเวียนมากขนาดนี้ได้ในครั้งเดียว ต้องมีสถานะอย่างอื่นเป็นแน่!”