The king of War นิยาย บท 646

“ฉันไปด้วย!” จางหรุ่ยก็เดินเข้ามาแล้ว

ผังเสี่ยวเยว่ย่อมมองออกเป็นธรรมดา คนเหล่านี้อยากจะจัดการหยางเฉิน โจวชินและเนี่ยเจียเจียเห็นได้ชัดว่าเป็นเจียวต้าเหว่ยและฉือเจียงจัดเตรียมเข้ามา แยกเธอออก

เธอเดาสถานะของหยางเฉินออกแล้ว จะกังวลว่าหยางเฉินจะเกิดเรื่องได้อย่างไรอีก?

ไม่นาน ในห้องอาหารก็เหลือแค่ชายหนุ่มสี่คน

เหลียงหยุนที่เมื่อสักครู่ยังหน้าตายิ้มแย้ม สีหน้าอึมครึมลงไปแล้ว เจียวต้าเหว่ยและฉือเจียงก็มองหยางเฉินด้วยท่าทางหยอกเย้า

“ไอ้หนุ่ม ไปจากเสี่ยวเยว่ซะ ต่อไปนายคือเพื่อนของฉันเหลียงหยุน สำหรับกิจการของบ้านพวกนาย ตระกูลเหลียงจะคุ้มครองไว้!”

เหลียงหยุนหรี่ตาจ้องหยางเฉินพลางบอกไป ท่าทางหยิ่งยโสนั้น วอนโดนจัดการมาก

หยางเฉินมองอีกฝ่ายนิ่งๆ แวบเดียว “ผมไม่ต้องการเพื่อนอย่างคุณชายเหลียง และไม่ต้องการตระกูลเหลียงคุ้มครองด้วย”

“ไอ้หนุ่ม นายนี่พูดจาดีๆ ไม่ฟังอยากเจ็บตัวรึไง คุณชายเหลียงยอมเป็นเพื่อนกับนาย นึกไม่ถึงนายยังกล้าปฏิเสธ?” เจียวต้าเหว่ยรีบลุกออกมาแล้ว ตะโกนอย่างโมโห

ฉือเจียงก็รีบลุกขึ้นมาตาม พูดจาด้วยท่าทางข่มขู่ “วันนี้นายจำเป็นต้องปล่อยผังเสี่ยวเยว่ออกมา ไม่อย่างนั้น ฉันไม่ปล่อยนายไปเด็ดขาด!”

“นายถือว่าตัวเองเป็นใคร? พูดว่าไม่ปล่อยฉันก็จะไม่ปล่อยฉันได้?” หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะ

คนพวกนี้ เขาไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยผังเสี่ยวเยว่ เขาจะลดสถานะตนเองลงมากินข้าวด้วยกันกับคนพวกนี้ได้อย่างไร?

“แกแม่งวอนหาที่ตาย!”

ฉือเจียงคว้าขวดเหล้าขึ้นโดยตรง ทุบลงไปบนศีรษะของหยางเฉินอย่างแรง

“ไสหัวไป!”

ขวดเหล้าของฉือเจียงยังไม่ทันทุบลงมา หยางเฉินก็ยกกับข้าวจานใหญ่ขึ้น ขว้างเข้าไปบนหน้าของฉือเจียงโดยตรง

เสียง“ปึง”ทีหนึ่ง หน้าฉือเจียงเต็มไปด้วยน้ำซอส บนเสื้อผ้าก็ด้วย ทั้งตัวล้มอยู่บนพื้น กระเซอะกระเซิงมาก

“สารเลว แกกล้าลงมืองั้นเหรอ!”

เจียวต้าเหว่ยลุกขึ้นมาเช่นกัน ยกเก้าอี้ขึ้น อยากไปทุบหยางเฉิน

“ตึง!”

ในที่สุดหยางเฉินก็ลุกขึ้น ถีบบนท้องของเจียวต้าเหว่ยทีหนึ่ง จากนั้นมองเจียวต้าเหว่ยลอยออกไปแล้ว ล้มบนพื้นแบบหนักอึ้ง

เจ็บจนเขาร้องฮือๆ มั่วซั่ว

เหลียงหยุนตกใจค้างทันใด เขานึกไม่ถึงว่า หยางเฉินจะกล้าลงมือต่อหน้าเขาเลย

“ไอ้หนุ่ม นายน่าจะรู้ ที่นี่คือสถานที่ไหน? กล้าลงมือที่นี่ นายไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเหรอ?”

เหลียงหยุนยังคงนั่งตรงนั้น หน้าตาอึมครึมถามขึ้น

หยางเฉินพูดจาเยาะเย้ย “งั้นมาลองดูหน่อยไหม?”

เขาไม่ยินยอมอยู่ต่อไปกับพวกโง่ที่คิดว่าตนเองถูกต้องเหล่านี้อีกแล้ว เขากังวลว่าพอตนเองโมโห จะฆ่าคนพวกนี้ตายโดยตรง นั่นคงไม่ดีแล้ว

มองท่าทางหยางเฉินไม่เกรงกลัวสักนิด เหลียงหยุนมีลางสังหรณ์ไม่ดีโดยฉับพลัน

เขาในฐานะคุณชายใหญ่ตระกูลเหลียง เคยเจอบุคคลยิ่งใหญ่มาก็มาก จากบนตัวหยางเฉิน เขารู้สึกถึงกลิ่นอายที่มีอยู่บนตัวบุคคลยิ่งใหญ่แล้วอย่างคาดไม่ถึง

“ที่รัก แย่แล้ว เสี่ยวหรุ่ยโดนคนบังคับพาไปอีกห้องหนึ่งแล้ว”

ในเวลานี้เอง เนี่ยเจียเจียและโจวชินพุ่งเข้ามาในห้องอาหารด้วยหน้าตาแตกตื่น พูดจาอย่างตกใจกลัว

ผังเสี่ยวเยว่ก็พุ่งตามเข้ามาในห้องอาหารติดๆ ในสายตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ

“อะไรกัน? นึกไม่ถึงที่ร้านอาหารแซ่เฉินยังมีคนกล้าพาเพื่อนของฉันเหลียงหยุนไป ไม่รู้จักที่ตายซะจริง!” เหลียงหยุนทำหน้าเดือดดาล

ถึงแม้เขาจะไม่รู้สึกสนใจต่อจางหรุ่ย แต่ว่าผู้หญิงที่เขาสนใจยังอยู่ที่นี่ ช่วงที่ควรเสแสร้งยังต้องเสแสร้งไว้

“พวกเธอวางใจได้ เจ้าของร้านอาหารแซ่เฉิน เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ว่าเป็นใคร กล้าก่อเรื่องที่นี่ ออกไปได้หรือไม่ ล้วนเป็นเรื่องฉันพูดคำเดียว”

ตอนที่เหลียงหยุนพูดจา ยังชายตามองหยางเฉินแวบหนึ่ง

“ตามฉันมา ไปช่วยเสี่ยวหรุ่ยกลับมาเดี๋ยวนี้!” เหลียงหยุนพูดจบ นำหน้าเดินไปข้างนอก