The king of War นิยาย บท 647

“น้องชายของนายเพิ่งจะทำตัวไม่สุภาพกับเพื่อนของฉัน พวกเราแค่ช่วยคนเท่านั้นและถึงแม้น้องชายของนายจะถูกทุบตี มันก็คือการหาเรื่องใส่ตัว ฉันขอแนะนำพวกนายว่าทางที่ดีที่สุดคืออย่าทำตัวบุ่มบ่ามอีก”

เหลียงหยุนเดินออกมาและมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่สงบพร้อมกับพูดว่า “ถือว่าเห็นแก่หน้าของฉัน พวกนายไปเสียเถอะ！”

ผู้นำของอีกฝ่ายขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปที่เหลียงหยุนหัวจรดเท้าและได้เอ่ยปากถามไปว่า “นายเป็นคุณชายจากตระกูลไหนกัน？”

“ฉันเป็นลูกชายคนโตรุ่นที่สามของตระกูลเหลียง เหลียงหยุน มีปู่ของฉันเป็นผู้นำตระกูลเหลียง！” เหลียงหยุนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“เย็ดแม่！เป็นแค่เศษเดนไร้ประโยชน์ของพวกตระกูลชั้นสองยังจะมีหน้ามาตอแหลกับฉันอีกนะ？ต่อให้เป็นปู่ของนายก็จะยังกล้ามาขอเกียรติศักดิ์ศรีจากไช่เหวินอย่างฉันงั้นเหรอ？”

ไช่เหวินกล่าวอย่างโกรธเคือง

เมื่อได้ยินชื่อเต็มของอีกฝ่าย สีหน้าของเหลียงหยุนก็เปลี่ยนไปในทันทีพร้อมกับพูดอย่างประหลาดใจว่า “นาย…นายคือไช่เหวินจากตระกูลไช่งั้นเหรอ？”

“ชื่อเต็มของฉัน นายมีคุณสมบัติที่จะเรียกงั้นเหรอ？”

ไช่เหวินก้าวขึ้นไปข้างหน้าพร้อมกับตบไปที่หน้าของเหลียงหยุนและถามอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นเหลียงหยุนถูกตบ ฉือเจียงและเจียวต้าเหว่ยที่ทำตัวหยิ่งยโสเมื่อสักครู่ก็ถึงกับตะลึงตาค้างและแข้งขาทั้งสองข้างก็อ่อนปวกเปียกไปหมด

ขนาดเหลียงหยุนยังโดนตบเข้าให้แล้วพวกเขาล่ะ？

ประเด็นคือคนที่ตบหน้าเหลียงหยุนคือคนของตระกูลไช่และชายหนุ่มที่พวกเขาเพิ่งไปต่อสู้ด้วยก็คือน้องชายของไช่เหวิน

ผู้หญิงสองคนอย่างโจวชินและเนี่ยเจียเจียที่ตกใจมากจนหน้าตาซีดเผือดไปหมดก็ได้เผลอไปคว้าแขนของแฟนเอาไว้โดยไม่รู้ตัว

จางหรุ่ยผู้ซึ่งหวังจะได้รับความรักที่ทะนุถนอมจากเหลียงหยุนก็ถึงกับตะลึงงัน ชายหนุ่มที่เพิ่งมาลวนลามเธอเมื่อสักครู่นี้นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคนของตระกูลไช่

หากรู้ก่อนหน้านี้ล่ะก็เธอจะไปทำตัวรักใคร่กับเหลียงหยุนทำไมกัน？ไปเข้าหาชายหนุ่มจากตระกูลไช่ไม่ดีกว่าหรอกเหรอ？

“คุณชายเหวิน ผมผิดไปแล้ว โปรดให้อภัยผู้น้อยอย่างผมด้วยเถอะครับ ทำกับผมเหมือนเป็นเพียงการผายลมออกมาก็พอเถอะครับ！” ใบหน้าของเหลียงหยุนเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

“เพี๊ยะ！”

ไช่เหวินตบเข้าไปที่หน้าของเหลียงหยุนพร้อมกับพูดอย่างโกรธเคืองว่า “นี่แม่มึงคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติที่จะเป็นลมตดของฉันงั้นเหรอวะ？”

เหลียงหยุนแทบจะร้องไห้ออกมา “คุณชายเหวิน แม้แต่การผายลมของท่านผมก็ไม่อาจเป็นได้ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะนะครับ！”

“เพี๊ยะ！”

ไช่เหวินตบไปอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง “นายกล้ามาทำน้องชายของฉันและยังจะมาขอให้ฉันปล่อยนายไปอีกงั้นเหรอ？”

“ตุ้บ！”

เหลียงหยุนทนแรงกดดันของไช่เหวินไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้คุกเข่าทั้งสองข้างลงพร้อมกับพูดอ้อนวอนว่า “คุณชายเหวิน ท่านต้องการลงโทษยังไงก็เชิญเลย ผมยอมแล้ว！แต่โปรดเบามือหน่อยก็พอ！”

“ตุ้บ！”

“ตุ้บ！”

เมื่อเห็นเหลียงหยุนคุกเข่าลง ฉือเจียงและเจียวต้าเหว่ยก็ได้คุกเข่าตามพร้อมกับอ้อนวอนอย่างขมขื่น

“หนุ่มน้อย นายล่ะ？” ไช่เหวินมองไปที่หยางเฉินในทันที

หยางเฉินนั้นอยู่ที่นั่งชั้นพิเศษเดียวกับพวกฉือเจียง เขาจึงคิดว่าหยางเฉินต้องมากับพวกนี้ด้วยอยู่แล้ว

หยางเฉินพูดเบาๆ “ฉันไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรกับพวกเขาซะหน่อย”

“เสี่ยวกวาง มีหนุ่มน้อยคนนี้อยู่ในกลุ่มที่ลงมือไหม？” ไช่เหวินหันไปถามชายหนุ่มที่ถูกพวกฉือเจียงรุม

ไช่กวางเหลือบมองหยางเฉิน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีเขาอยู่ในนั้นก็ได้ส่ายหัวออกมา “ไม่มีเขาอยู่ในนั้น！”

เมื่อมองฉือเจียงกับเจียวต้าเหว่ยสู้กันเอง ไช่เหวินและคนอื่นๆต่างก็พากันหัวเราะออกมายกใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและภาคภูมิใจ

เนี่ยเจียเจียและโจวชินที่เห็นแฟนของตนนั้นกำลังสู้กันเองก็แทบอยากจะร้องไห้ออกมา อย่างไรก็ตามนี่เป็นคำสั่งของไช่กวางและพวกหล่อนก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่งอะไร ได้แต่มองดูอยู่เงียบๆ

แต่ตัวการที่ทำให้เกิดเรื่องอย่างจางหรุ่ยกลับมีความหยอกล้อเย้าแหย่ฉายอยู่ในดวงตา

ในบรรดารูมเมทของเธอ เห็นได้ชัดว่ารูปร่างหน้าตาของเธอเป็นรองผังเสี่ยวเยว่เท่านั้นแต่ทำไมถึงหาแฟนได้จนที่สุดเลยล่ะ

ในตอนนี้ผังเสี่ยวเยว่เองก็หาแฟนที่ร่ำรวยมากๆได้อีกซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมากไปกว่าเดิม

ขณะนี้เองที่เธอได้มองไปที่ไช่กวาง ดวงตาของเธอก็มีแสงสว่างประกายวาบ

ยิ่งเธอมองไปที่ไช่กวางเธอก็ยิ่งรู้สึกถึงความแข็งแกร่งกล้าหาญมีพลังและความหล่อเหลาอีกด้วย ในใจก็แอบรู้สึกโกรธที่ทำไมเมื่อสักครู่เธอถึงไม่พบความดีเลิศเลอของไช่กวาง？

เธอถูกรูมเมททั้งสามคนกดดันมาเป็นเวลาสี่ปีเต็มๆ นี่ก็กำลังจะจบการศึกษาแล้ว ตนต้องโจมตีกลับแล้วงั้นเหรอ？

แฟนของโจวชินและเนี่ยเจียเจียก็กำลังต่อสู้กันเองเพราะคำพูดของไช่กวางอยู่และแม้แต่เหลียงหยุนก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับทำตัวเป็นหมา

หากวันนี้ได้เหยียบหยางเฉินให้จมดินได้อีกคน วันนี้เธอก็คงถือว่าได้เหยียบย่ำเพื่อนรูมเมททั้งสามคนของเธอแล้ว

“หยางเฉิน นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม？เพื่อนของนายโดนตีขนาดนี้นายก็ยังมุดหัวหดอยู่ในกระดอง มองดูอยู่ได้เหรอ？” จางหรุ่ยพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่โกรธจัด

แววตาที่ฉายแววความเสียใจและความชอบของหญิงสาวขณะที่มองไปที่ไช่กวางนั้นไม่อาจละพ้นสายตาของหยางเฉินได้

อีกทั้งยังมีสีหน้าท่าทางที่ดูบิดเบี้ยวของหญิงสาวคนนี้อีก หยางเฉินที่ได้เห็นเองกับตาก็รู้ดีเลยว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดทำอะไรอยู่

“ฉันสนิทกับพวกเธองั้นเหรอ？” หยางเฉินถามอย่างเยาะเย้ย

ผังเสี่ยวเยว่เองก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าขนาดเหลียงหยุนยังต้องคุกเข่าอ้อนวอนนั้นหมายความคนที่อยู่ตรงหน้านี้คงมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ๆ การที่จางหรุ่ยมาขอให้หยางเฉินช่วยนั้นไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกเหรอ？