The king of War นิยาย บท 653

เฉินอิงเหาเดินตามหลังเขาอยู่ใกล้ๆ เมื่อเขาเห็นพวกพ้องของตระกูลไช่เยอะแยะไปหมด ทำให้เขารู้สึกแขนขาอ่อนแรง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหยางเฉินอยู่ข้างหน้าเขา เขาก็คงจะล้มลงกับพื้นไปแล้ว

“ป๊า ไอ้เด็กนั่นไง ที่ทำให้พี่ผมแขนขาหัก ”

ถัดจากชายวัยกลางที่เป็นผู้นำ ชายหนุ่มที่จมูกฟกช้ำดำเขียวหน้าบวมเป่งชี้ไปที่หยางเฉินแล้วพูดขึ้น

คนที่พูดก็คือไช่กวาง ผู้ร้ายของเหตุการณ์ในเย็นวันนี้

“ป๊า ไม่ต้องให้เขาตายง่ายๆนะครับ ผมอยากให้เขาตายแต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมอยากจะทรมานเขาให้เต็มที่ก่อน จะทำให้กระดูกเขาแตกออกเป็นชิ้นๆ ให้เขารู้สึกว่าตายไปซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่”

ไช่เหวินที่นอนอยู่บนเปลหามพูดกัดฟันด้วยความเกลียดชังของเขาที่มีต่อหยางเฉินมาถึงจุดสูงสุดแล้ว

“พ่อหนุ่ม แกนี่มันกล้าจริงๆ แม้แต่ลูกชายของฉันไช่โหย่วเหวยก็ยังกล้าทำร้าย แกอยากตายมากสินะ?”

ไช่โหย่วเหวยแผดเสียงขู่และยื่นมือชี้ไปที่หยางเฉิน “ถ้าตอนนี้แกคลานเข่าเข้ามา ฉันอาจจะเมตตาแกบ้าง”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “คุณมันไม่แยกแยะถูกผิด ก็พาพวกมารุมจัดการฉัน ไร้เหตุผลเกินไปไหม?”

“แกทำร้ายลูกชายฉัน ยังจะให้ฉันใช้เหตุผลอีกเหรอ?” ฉันจะบอกแกให้ ในเมืองเยี่ยนตู กำปั้นใครใหญ่ เหตุผลก็ขึ้นอยู่กับคนนั้นแหละ!” ไช่โหย่วเหวยพูดอย่างโกรธเคือง

หยางเฉินพยักหน้า “ประโยคนี้คุณพูดไม่ผิดเลย กำปั้นใครใหญ่ เหตุผลก็ขึ้นอยู่กับคนนั้นแหละ ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว งั้นก็ชดใช้มาหนึ่งพันล้านแล้วพาคนของคุณกลับไป! จากวันนี้ไป ไปจากเมืองเยี่ยนตูซะ!”

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงหลังจากหยางเฉินพูดคำนี้ออกไป

“555……”

ผ่านไปสักพัก ไช่โหย่วเหวยถึงได้รู้สึกตัว จึงหัวเราะขึ้นอย่างบ้าคลั่ง “พ่อหนุ่ม ความหมายของแกคือกำปั้นของแกใหญ่ของกว่าของฉันเหรอ?”

หยางเฉินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ใหญ่กว่าของคุณ คุณอยากจะลองไหมล่ะ?”

“ได้สิ งั้นมาลองกันสักตั้ง!” สีหน้าไช่โหย่วเหวยเต็มไปรอยยิ้มกระหายเลือด

หยางเฉินมองไปที่ไช่โหย่วเหวยราวกับกำลังดูคนโง่ และจู่ๆ ก็ถามเฉินอิงเหาที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “จำที่ฉันพูดเมื่อกี้ได้ไหม? ที่ให้ตระกูลเฉินมาตั้งรกรากในเยี่ยนตู งั้นเริ่มด้วยการเข้ามาแทนที่ตระกูลไช่ คุณคิดว่าไง?”

เฉินอิงเหาตกตะลึงและสีหน้าของเขาซีดเผือด พวกตระกูลไช่เยอะขนาดนี้ หยางเฉินยังกล้าจะพูดแบบนี้กับเขาอีก นี่ไม่ใช่การหาเรื่องตายเหรอ?

“คุณหยาง ถ้าเป็นแบบนั้นก็จะดีไม่น้อยเลยครับ”

แม้ว่าเฉินอิงเหาจะกลัว แต่เขาก็เข้าใจว่าหยางเฉินก็แค่ต้องการทดสอบเขา ตอนนี้เขาขี่หลังเสือแล้วลงยาก ยังไงเขาจะทิ้งหยางเฉินแล้ววิ่งหนีเอาตัวรอดคนเดียวไม่ได้แล้ว

ในเมื่อไม่มีทางให้ถอย งั้นก็ต้องเลือกที่จะเชื่อใจหยางเฉิน

หลังจากที่คนตระกูลไช่ได้ฟังหยางเฉินพูดต่างก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“พ่อหนุ่ม จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าถ้าฆ่าคุณง่ายๆ แบบนี้ มันน่าเสียดายเกินไปหน่อย คุณเหมาะที่จะเล่นเป็นตัวตลกให้ทุกคนมีความสุขมากกว่า”

ไช่โหย่วเหวยหัวเราะและพูดว่า “เอาอย่างงี้ไหม แกไปบ้านตระกูลไช่กับฉัน ต่อไปแกไปเล่นเป็นตัวตลกให้พวกเราดู ทำให้พวกเราหัวเราะดีไหม? 555……”

หยางเฉินไม่พูดพร่ำทำเพลงโทรศัพท์หาใครบางคน “ภายในสิบนาที พาคนมาสักพันคน มาที่ร้านอาหารแซ่เฉิน”

เขาวางสายหลังพูดจบ

“555……น่าขำจริงๆ พันคนเหรอ แกไม่โม้มันจะตายไหม? แกคิดว่าแกเป็นใคร ต่อให้ แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ภายในสิบนาที พวกเขาจะมีปัญญาเรียกคนมาได้ถึงพันคนหรือเปล่า? ”

สีหน้าของไช่โหย่วเหวยเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและหัวเราะพูดว่า “ในเมื่อแกเรียกพวกมา งั้นฉันก็จะให้เวลาแกอีกสิบนาที ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าแกจะเรียกมาได้สักกี่คน”

“สบายใจได้ ผมไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่ๆ”

หยางเฉินยิ้มแปลกๆที่มุมปาก

ไช่โหย่วเหวยที่เดิมทีรู้สึกมั่นใจมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นท่าทางที่ดูสงบนิ่งของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก

แต่เมื่อนึกถึงสถานะของตระกูลไช่ในวันนี้ก็ทำให้เขาคลายกังวล