The king of War นิยาย บท 654

เฉินอิงเหาที่ยืนอยู่ข้างหลังหยางเฉิน ไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นกลุ่มคนฝูงใหญ่ เขารู้สึกเพียงว่าเลือดในตัวเขากำลังพลุ่งพล่าน

เขามาที่เยี่ยนตูได้สักพักแล้ว และเขารู้ดีว่าจะระดมคนเป็นพันคนมาได้ภายในสิบนาทีมันหมายถึงอะไร

เดิมทีหยางเฉินพูดว่าจะให้ตระกูลเฉินเข้ามาแทนที่ตระกูลไช่ เขาคิดว่าหยางเฉินแค่พูดเล่น ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าหยางเฉินไม่ได้พูดเล่น แต่ทำให้ตระกูลเฉินเข้ามาแทนที่ตระกูลไช่ได้จริงๆ

“เมื่อกี้คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่า กำปั้นใครใหญ่ เหตุผลก็ขึ้นอยู่กับคนนั้นแหละ? ตอนนี้จะให้ฉันเรียกราคาทำไม?” หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาดำขลับของไช่โหย่วเหวยดูเย็นชา เขากัดฟันและพูดว่า “ฉันยอมแพ้!”

หากไช่โหย่วเหวยคุกเข่าขอความเมตตาในทันที บางทีหยางเฉินคงไม่เอาเรื่องไช่โหย่วเหวย แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว เขาพยายามก้มหัวเพื่อให้ความปลอดภัย ซึ่งถือว่าก็ยังเป็นคน

แต่ว่าหยางเฉินไม่เคยมีความเมตตาต่อคนที่ต้องการจะฆ่าเขา

“ไช่โหย่วเหวย เมื่อกี้คุณยังหยิ่งผยองอยากจะให้คุณหยางรู้สึกเหมือนตายซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงยอมแพ้ซะแล้วล่ะ”

หลังจากลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ในที่สุดเฉินอิงเหาก็ก้าวออกมาและพูดด้วยสีหน้าประชดประชันว่า “ถ้าผมเดาไม่ผิด นี่คือกลยุทธ์ของคุณที่จะชะลอการโจมตีของคู่ต่อสู้ใช่ไหม? หลีกเลี่ยงการโจมตีจากคู่ต่อสู้ก่อน แล้วพอกลับไปก็รวบรวบกำลังคนเพิ่ม แล้วค่อยกลับมาจัดการกับคุณหยาง?”

“แกเป็นใคร? มีคุณสมบัติที่จะคุยกับกูด้วยเหรอ?” ไช่โหย่วเหวยถามด้วยความโกรธ

ในฐานะทายาทของตระกูลไช่ที่กำลังจะขึ้นครองตำแหน่งคนต่อไปของตระกูลไช่ที่ควบคุมสถานบันเทิงของเมืองเยี่ยนตูเกือบครึ่ง ถ้าจะให้เขาก้มหัวให้กับหยางเฉินมันคงเพราะจำใจ แต่กับเฉินอิงเหาชายหนุ่มคนหนึ่ง ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลย

“ถ้าไม่มีตระกูลไช่ แล้วคุณล่ะเป็นใคร?”

เฉินอิงเหาโต้กลับโดยปราศจากความกลัวในสายตาของเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินอยู่ที่นี่ นับประสาอะไรกับการตอบโต้กับไช่โหย่วเหวยอย่างโกรธเคือง แค่ไช่เหวินกับไช่กวาง เขาก็ยังต้องตอบโต้อย่างระมัดระวัง

ดวงตาของไช่โหย่วเหวยเหลือบมองที่เฉินอิงเหาอย่างเฉียบคมและพูดว่า “พ่อหนุ่ม ฉันจำแกได้ แกจะต้องเสียใจทีหลังแน่!”

เฉินอิงเหาเป็นเพียงแค่เด็กที่มาจากเมืองโจวเฉิงเมืองเล็กๆ ถ้าดูจากออร่าแล้วเขาไม่มีทางสู้ไช่โหย่วเหวยได้เลย

ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

นอกจากตระกูลเฉินจะเข้ามาแทนที่ตระกูลไช่ได้จริงๆ ไม่เช่นนั้นตระกูลไช่ไม่มีทางปล่อยตระกูลเฉินไปแน่

หยางเฉินยิ้มโดยไม่พูดอะไรและไม่คิดที่จะออกหน้าช่วยเฉินอิงเหาในตอนนี้ เด็กคนนี้ยังต้องฝึกฝนอีกมาก

ตระกูลเฉินเป็นครอบครัวที่จงรักภักดีที่อยู่ข้างกายเขาครอบครัวหนึ่ง และเฉินอิงเหาในฐานะทายาทรุ่นที่สาม ยังจำเป็นต้องสั่งสอน

“เฉินอิงเหา แกนี่กล้าจริงๆ แกคิดว่ามีคนหนุนหลุงอยู่แล้วแกจะมีคุณสมบัติทำตัวเจ๋งต่อหน้าพ่อฉันเหรอ?”

ไช่เหวินที่นอนอยู่บนเปลหามกัดฟันและพูดว่า“ฉันจะบอกแกให้ว่า แม้คุณปู่ของแกจะอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้ความว่าแกจะมีคุณสมบัติที่จะพูดกับพ่อฉัน เข้าใจไหม?”

ไช่เหวินกับเฉินอิงเหารู้จักกันมาก่อน ดังนั้น เขาจึงรู้ดีว่าสถานการณ์ของตระกูลเฉินเป็นอย่างไร

เฉินอิงเหาเหลือบมองหยางเฉิน และเห็นว่าหยางเฉินไม่คิดจะออกหน้าให้ เขาก็เข้าใจแล้วว่าหยางเฉินกำลังฝึกเขาอยู่

ถ้าคำพูดไช่เหวินทำให้เขากลัวง่ายๆแบบนี้แล้ว เขาจะมีคุณสมบัติอะไรทำงานให้หยางเฉินได้?

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เฉินซิงไห่พูดไว้ก่อนหน้านี้ แม้ว่า ท่านราชาสวรรค์นภาจะมา เขาก็ต้องยืนข้างหยางเฉิน และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้

“ไช่เหวิน แกขู่ฉันไม่ได้หรอก ถ้าทำให้ฉันกลัวได้ ฉันคงไม่ให้คนหักแขนหักขาแกหรอก”

เฉินอิงเหาเย้ยเยาะและพูดอย่างห้าวหาญ

แม้ว่าหยางเฉินจะเป็นคนออกคำสั่งให้ทำร้ายไช่เหวินแต่คนที่ลงมือกลับเป็นคนของเขา

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ไช่เหวินก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขากัดฟันและพูดว่า “เฉินอิงเหา แกตายแน่ ต้องตายอย่างน่าสมเพช ฉันสาบาน!”

เมื่อเห็นหยางเฉินไม่พูด ไช่กวางเข้าใจว่าหยางเฉินรู้สึกหวาดกลัว จึงพูดขึ้นด้วยท่าทางอาฆาตว่า “เฉินอิงเหา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกระวังตัวไว้ให้ดี โดยเฉพาะคนใกล้ตัวแก”