The king of War นิยาย บท 663

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัดใจจากบ้านไม่ได้หรือเปล่า ระหว่างทางไปบาร์ ซ่งหวาหย่าที่เมื่อครู่ยังช่างพูดอยู่ จู่ๆ ก็กลายเป็นนิ่งสงบ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

จนกระทั่งหยางเฉินจอดรถลงที่ประตูบาร์กุหลาบ ซ่งหวาหย่าถึงได้สติกลับมา “ถึงแล้วเหรอ!”

“ให้ผมขับรถพาคุณกลับไหม?”

หลังจากจอดรถแล้ว หยางเฉินก็ถามอย่างเป็นห่วง

สภาพแบบนี้เห็นได้ชัดว่าซ่งหวาหย่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ถ้าดื่มเหล้าจริงๆ ก็คงจะเมาอย่างง่ายดาย

“พี่หยาง พรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว คุณช่วยทำให้ฉันสมหวังหน่อยเถอะ!” ซ่งหวาหย่ากล่าว

ต้องมีปัญหาแน่ๆ เธอเคยเรียกเขาว่าพี่ชาย แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นพี่หยาง เห็นได้ชัดว่าเธอหดหู่มาก

“ไปกันเถอะ!”

หยางเฉินไม่เกลี้ยกล่อมอีก เขานำทางไปที่บาร์

มีเขาอยู่ จะเกิดเรื่องได้อย่างไร?

บาร์กุหลาบเป็นบาร์ขนาดเล็ก แต่ก็มีระดับไม่ด้อยกว่าใครเลย เพียงแต่บาร์ขนาดใหญ่มักจะมีเสียงดังอึกทึก ภายใต้แสงสลัวมีลูกค้าอยู่ทุกที่

ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาว ในมุมมืดยังมีชายหนุ่มหญิงสาวโอบกอดกันอยู่

หน้าเคาน์เตอร์บาร์ยังมีหนุ่มสาวโสดที่มาล่าเหยื่อนั่งอยู่จำนวนหนึ่ง

บนเวที ยังมีหนุ่มหล่อชาวต่างชาติกำลังเป่าแซกโซโฟน บรรยากาศภายในบาร์นั้นคลุมเครือมาก

ทั้งหยางเฉินและซ่งหวาหย่าต่างอยู่ในประเภทหน้าตาหล่อสวย

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในบาร์ ก็ตกเป็นเป้าหมายของหนุ่มสาวที่มาล่าเหยื่อหลายคน ส่วนใหญ่ผู้หญิงจะแต่งหน้าเข้ม สวมใส่เสื้อผ้าวับๆ แวมๆ เล่นหูเล่นตาให้หยางเฉินอยู่เป็นระยะ

หยางเฉินเห็นจนชินตา แต่ซ่งหวาหย่ากลับทนรับสายตาแบบนี้ไม่ไหวแล้ว เธอเหนี่ยวแขนของหยางเฉินเอาไว้โดยไม่รู้ตัว

“มาครั้งแรกเหรอ?”

หลังจากทั้งสองหามุมที่เงียบสงบนั่งลงแล้ว หยางเฉินก็มองซ่งหวาหย่าที่มีสีหน้าตื่นเต้น แล้วถามด้วยรอยยิ้ม

ซ่งหวาหย่าพยักหน้าอย่างเก้อเขิน “ไม่เคยมาเลย ก็เลยอยากสัมผัสความรู้สึกของการอยู่ในบาร์”

คุณหนูลูกเศรษฐีอย่างซ่งหวาหย่าน้อยคนนักที่จะมาเที่ยวบาร์ เธอเป็นผู้หญิงสะอาดสะอ้าน

“พี่หยาง คุณน่าจะเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ใช่ไหม?”

จู่ๆ ซ่งหวาหย่าก็ถามขึ้น

หยางเฉินสีหน้างุนงง “ผมเหมือนเป็นลูกค้าประจำของสถานที่แบบนี้เหรอ?”

ซ่งหวาหย่านึกขึ้นได้อย่างกะทันหัน หยางเฉินเพิ่งบอกว่าเขาไม่ดื่มเหล้า แล้วจะมาสถานที่แบบนี้เป็นประจำได้อย่างไร?

เธอแลบลิ้นออกมาอย่างน่ารักและยิ้มให้ “แค่รู้สึกว่าพี่หยางไม่ตื่นเต้นเลย เข้าใจผิดว่าคุณมาสถานที่แบบนี้บ่อยๆ”

หยางเฉินพูดอย่างจนใจ “มาสถานที่แบบนี้ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ?”

“ฉันเห็นในอินเทอร์เน็ต บอกว่าถ้าเป็นครั้งแรกที่มาเที่ยวบาร์ ไม่ว่าชายหรือหญิงก็จะตื่นเต้นมาก”

ซ่งหวาหย่าพูดอย่างไร้เดียงสา “ยังบอกอีกว่าในบาร์มีคนขี้เมาอยู่มากมาย ที่ประตูก็ยังมีการ “ลากสาวไปนอนด้วย” ส่วนในบาร์ก็มีคนก่อเรื่อง บ่งบอกว่าสถานบันเทิงประเภทนี้มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเกิดขึ้นแทบทุกวัน”

“สิ่งที่ในอินเทอร์เน็ตบอก คุณก็เชื่อด้วยเหรอ?” หยางเฉินหมดคำจะพูด

“ฉันตื่นเต้นมากเพราะเพิ่งมาเป็นครั้งแรก ฉันมักจะกลัวจะเจอคนไม่ดี” ซ่งหวาหย่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

หยางเฉินกล่าวยิ้มๆ “คุณกลัวว่า จะมีคนเข้ามาชวนคุยเพราะคุณสวยเกินไปสินะ?”

ซ่งหวาหย่าพยักหน้าอย่างเก้อเขิน

“สาวสวย ผมขอเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักแก้วได้ไหม?”

และในขณะนั้นเอง ชายหนุ่มที่แต่งตัวดีก็เดินยิ้มแต้เข้ามาพร้อมกับแก้วค็อกเทลในมือ

แม้แต่หยางเฉินยังตกตะลึง “นี่คือพื้นที่ของเมืองเยี่ยนตูหรือเปล่า?”

ทั้งสองเพิ่งกำลังคุยกันเรื่องการเข้ามาชวนคุย ก็มีคนเข้ามาทักเลย

อีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม คาดนาฬิกาข้อมือโรเล็กซ์สีเขียวเหมือนปีศาจเชร็คที่มีราคา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มสดใส