The king of War นิยาย บท 669

“มา เสี่ยวหย่า ฉันขอดื่มให้คุณ”

ซุนเหม่ยจวนเป็นฝ่ายรินเหล้าให้ซ่งหวาหย่าเต็มแก้ว ก่อนจะรินให้ตัวเองเต็มแก้ว แล้วจึงยกแก้วขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ซ่งหวาหย่าโกรธแค้นโม่ตงซวี่เพียงคนเดียว เธอไม่รู้สึกเป็นปรปักษ์กับซุนเหม่ยจวนแต่อย่างใด อีกอย่าง อีกฝ่ายรินเหล้าให้เธอ เธอย่อมไม่ปฏิเสธอีกฝ่ายอยู่แล้ว จึงรีบยกแก้วพร้อมลุกขึ้น

“ฉันเพิ่งเคยพบหน้าคุณหนูซุนครั้งแรก คงจะขอบคุณกันไม่ได้หรอกมั้ง” ซ่งหวาหย่าถาม

ซุนเหม่ยจวนยิ้มบางๆ “ต้องขอบคุณสิ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเลิกกับตงซวี่ในตอนั้น ฉันจะไปหาสามียอดเยี่ยมแบบนี้จากไหน”

หลังจากเธอพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนถึงกระจ่างว่าซุนเหม่ยจวนไม่ได้ตั้งใจจะขอบคุณจริงๆ แต่เธอต้องการทำให้ซ่งหวาหย่าสะอิดสะเอียนมากกว่า

และก็จริง ซ่งหวาหย่ามีสีหน้าแข็งทื่อไปทันที มือที่ถือแก้วอยู่สั่นเล็กน้อย เหล้าแทบกระเซ็นออกมา

“มือเธอต้องจับแน่นๆหน่อยนะ นี่คือลาฟิเต้ปีแปดสองเลยนะ ราคาสูงทุกหยด ถ้าไม่ใช่ว่ามีโอกาสมาสังสรรค์กันในวันนี้ เกรงว่าทั้งคุณและสามีของคุณชาตินี้ก็คงไม่มีโอกาสได้ดื่มหรอก”

ซุนเหม่ยจวนกล่าวยิ้มๆ

พูดจบ เธอก็ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบเบาๆ

หน้าตาซ่งหวาหย่าทั้งอับอายทั้งโกรธ เมื่อก่อนตอนเธออยู่ที่ตระกูลซ่งแม้จะไม่เป็นที่ต้อนรับ แต่ถึงยังไงก็เป็นสายตรงของตระกูลซ่ง เคยถูกฉีกหน้าขนาดนี้เสียเมื่อไหร่กัน?

ในตอนนั้นเอง จู่ๆหยางเฉินก็ลุกขึ้น ไม่มีใครรินเหล้าให้เขา เขาจึงรินให้ตัวเองเต็มแก้ว

“ไอ้หนุ่ม นี่คือลาฟิเต้ปีแปดสองที่เย่ชั่งให้ฉันนะ นายมีสิทธิ์อะไรมาดื่ม?” หยางซงพูดอย่างเอาเรื่อง

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ทอดสายตามองไป พอมองไปปุ๊บ หยางซงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ประหนึ่งว่าโดนอสูรหมายตา

“เขาอยากดื่มก็ให้เขาดื่มไปเถอะ” โม่ตงซวี่พูดและยิ้มเย็น เขาก็อยากจะเห็นว่าหยางเฉินจะเอายังไง

ซ่งหวาหย่าเห็นหยางเฉินลุกขึ้น กังวลขึ้นมาในทันใด

เธอรู้ว่าหยางเฉินเป็นใคร หากเขาระเบิดอารมณ์เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่

“ในเมื่อเธอขอบคุณผู้หญิงของฉัน อย่างนี้ฉันก็ต้องขอบคุณสามีของเธอด้วยหรือเปล่า”

หยางเฉินยิ้มกว้างมองซุนเหม่ยจวนพลางกล่าว

ซุนเหม่ยจวนเลิกคิ้วขึ้น สายตาข่มขู่ “สามีของฉันมีฐานะขนาดไหน ต่อให้นายอยากขอบคุณก็ไม่มีสิทธิ์”

หยางเฉินขี้เกียจสนใจเธอ เขาหันไปมองโม่ตงซวี่และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “โม่ตงซวี่ ขอบคุณนายมากนะที่ไปจากเสี่ยวหย่าในตอนนั้น ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ได้เจอผู้หญิงยอดเยี่ยมอย่างเสี่ยวหย่า”

“ไอ้หนุ่ม นายอยากตายเหรอ!” ซุนเหม่ยจวนบันดาลโทสะในบัดดล

โม่ตงซวี่ยื่นมือไปขวางซุนเหม่ยจวนไว้ หรี่ตาลง “ไม่ต้องขอบคุณ!”

“ฉันขอดื่มให้นาย”

หยางเฉินยิ้มอ่อนๆ เขายกแก้วเหล้าขึ้นมากลางอากาศ และเฉียงแก้วช้าๆท่ามกลางสายตาของทุกคน

“ซ่า~”

ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน หยางเฉินเทลาฟิเต้ปีแปดสองราคาสูงแก้วนั้นลงบนพื้นหมด

ใบหน้าของโม่ตงซวี่เริ่มบิดเบี้ยว มีแต่ตอนที่ดื่มเหล้าให้คนตายเท่านั้นถึงจะเทลงพื้น

หยางเฉินบอกว่าจะดื่มให้เขาแต่กลับเทเหล้าลงบนพื้นทั้งหมด แบบนี้เป็นการท้าทายชัดๆ

คนอื่นๆต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

“หยางเฉิน นายอยากตายใช่มั้ยถึงบังอาจฉีกหน้าตงซวี่”

“ไอ้คนจน รู้มั้ยว่าตงซวี่เป็นใคร นายอยากตายก็รีบบอกก่อนสิ”

“เป็นแค่คนจนๆนี่คิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆเหรอ ดื่มให้ตงซวี่ อย่างนายคู่ควรรึ?”

ชั่วขณะนั้น ทุกคนก่นด่าหยางเฉิน แทบจะพุ่งเข้ามากระทืบหยางเฉินด้วยซ้ำ

“ไอ้หนุ่ม ขอโทษสามีฉันเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นวันนี้นายอย่าหวังว่าจะได้เดินออกจากเย่ชั่งแม้แต่ก้าวเดียว”