The king of War นิยาย บท 68

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ทุกคนก็หัวเราะออกมา

ชายหัวล้านหัวเราะคึกคัก ตั้งนานจึงหยุดหัวเราะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขี้เล่น “เด็กน้อย คุณคงไม่ใช่คุณชายร่ำรวยจากตระกูลไหนใช่ไหม?”

เมื่อกี้ได้ยินหยางเฉินเรียกฉินต้าหย่งว่าพ่อ ดังนั้นชายหัวล้านจึงคิดว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดา

“พี่เฉียง เขาจะเป็นคุณชายหนุ่มที่ร่ำรวยได้อย่างไร? มันเป็นแค่ขยะ ลูกเขยที่แต่งเข้าไปในบ้านของฉินต้าหย่ง บอกว่าเขาเป็นคนโง่จะเหมือนมากกว่า” ฟางเยว่ที่ด้านข้าง เยาะเย้ยในเวลานี้

สายตาที่เฉียบคมของหยางเฉินตกลงมาบนร่างของฟางเยว่ เพียงแค่เหลือบมองเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังตกลงไปในขุมนรก เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหยางเวยอย่างรวดเร็ว

หยางเวยหัวเราะทันที"ขยะก็คือขยะ ไม่เคยเห็นโลกข้างนอก อะไรก็กล้าพูด เป็นเรื่องน่าละอายที่สาวงามอันดับหนึ่งในเจียงโจวแต่งงานกับขยะอย่างคุณ"

“เมื่อคุณพูดแบบนี้ ผมก็จำสิ่งหนึ่งได้”

ชายหัวล้านพูดติดตลกว่า “ผู้หญิงที่รู้จักในนามประธานสาวงามอันดับ 1 ของเจียงโจว ดูเหมือนจะมีนามสกุลฉินใช่ไหม? ว่ากันว่าเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เธอถูกรปภ.ทำลายและแต่งงานด้วยความสิ้นหวัง รปภ.คนนั้นคงไม่ใช่ขยะอย่างคุณใช่ไหม?”

“พี่เฉียง คุณพูดถูก ผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของฉินต้าหย่ง ชื่อฉินซี แต่เธอเป็นผู้หญิงแรดที่หน้าตาดีหน่อยเท่านั้น เธอจะเรียกได้ว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งได้อย่างไร?” ฟางเยว่เยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หยางเฉินก็ยิงแสงเย็นเยียบสองเส้นในดวงตาของเขา พูดอย่างเฉยเมย “ตบปาก!”

"ผัวะ!"

เสียงของเขาลดลง ร่างสีดำก็ปรากฏขึ้นข้างๆฟางเยว่ เมื่อความสนใจของทุกคนอยู่บนตัวของหยางเฉิน เสียงตบหน้าดังขึ้น

ทุกคนดูประหลาดใจ พบว่าไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างฟางเยว่ตบหน้าฟางเยว่ ร่างกายที่อ่อนแอของฟางเยว่ก็บินออกไป

ฉากนี้ ทุกคนดูช็อก!

หลังจากที่ชายหนุ่มตบฟางเยว่เสร็จ เขาก็เดินไปข้างหลังหยางเฉินอย่างสงบและไม่พูดอะไร เหมือนเงาของหยางเฉินที่รอคำสั่งของเขาทุกเมื่อ

แน่นอนว่าชายหนุ่มคนนี้ คือลูกน้องที่ซื่อสัตย์ที่สุดของหยางเฉิน หม่าชาว น้องชายที่ดีของเขา

สีหน้าของหยางเวยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน หม่าชาวปรากฏตัวถัดจากฟางเยว่อย่างไรเขาไม่ทันสังเกต

แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกรักต่อฟางเยว่ แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงของเขา ในขณะนี้ เธอถูกตบในที่สาธารณะ ก็เหมือนกำลังฉีกหน้าเขา

“ไอ้หนุ่ม คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร? แม้แต่ผู้หญิงของผมก็กล้าตี!” หยางเวยเหลือบมองมาที่หม่าชาวแต่สิ่งที่ทำให้เขาอับอายยิ่งกว่าเดิมคือหม่าชาวกลับไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ

“ถ้าให้ผมได้ยินว่าใครกล้าดูหมิ่นภรรยาของผมอีก มันจะไม่ใช่แค่การตบ” ดวงตาของหยางเฉินกวาดไปตัวอยางเวยอย่างไร้ร่องรอย น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง และอุณหภูมิโดยรวม ในห้องลดลงไปหลายองศาอย่างกะทันหัน

เมื่อเสียงนั้นลดลง ดวงตาของหยางเฉินก็หันไปหาชายหัวล้านอีกครั้ง “ตอนนี้ เรามาคุยเรื่องที่พวกคุณทุบตีพ่อผมได้แล้วใช่ไหม?”

ชายหัวล้านหรี่ตาลงเล็กน้อย รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ

เขาอยู่ที่ปู๋เย่เฉิงมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นชายหนุ่มอย่างหยางเฉิน แม้แต่เขาก็ดูไม่ออก

หยางเฉินดูสงบในเวลานี้ แต่ชายหัวล้านสามารถสัมผัสได้ถึงความโกรธที่สงบของเขา

โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังหยางเฉิน กล้ามเนื้อที่ระเบิดทั่วร่างกายของเขา ทำให้เขาตัวสั่นมากยิ่งขึ้น

ฉินต้าหย่งยังคงตื่นเต้นมาก เมื่อได้ยินว่าหยางเฉินมาที่นี่เพื่อไถ่ถอนเขา แต่เมื่อเขาได้ยินหยางเฉินกำลังขอให้ชายหัวล้านมีคำอธิบาย เขาตกตะลึงจนเกือบฉี่ใส่ตรงนั้น

“หยางเฉิน คุณหุบปาก!”

ฉินต้าหย่งพูดอย่างโกรธเคือง "รีบจ่ายเงินแล้วออกไป พี่เฉียงทุบตีผม นั่นคือสิ่งที่ผมสมควรได้รับ คุณกล้าที่จะขอคำอธิบายจากพี่เฉียง"

หยางเฉินเพิกเฉยต่อเขา จ้องมองตรงไปที่ชายหัวล้านราวกับว่ารอคำตอบจากเขา

“พ่อหนุ่ม คุณแน่ใจหรือว่าต้องการให้ผมอธิบายให้คุณฟัง” แม้ว่าชายหัวล้านจะไม่ค่อยสบายใจ แต่ที่นี่คือที่ของเขา ถ้าเขาให้หยางเฉินไปง่ายๆแบบนี้ ในอนาคตเขาจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?

“ใช่ คุณต้องอธิบายให้ผมฟัง!” ดวงตาของหยางเฉินแข็งกร้าวอย่างยิ่ง

“ไอ้บ้า หุบปากซะ!” ฉินต้าหย่งโมโหมาก “คุณนี่อยากตายจริงๆ อย่าลากผมไปด้วย”

ขณะที่เขาพูด เขาก็จะลงมือกับหยางเฉิน แต่หม่าชาวคว้าข้อมือของเขาไว้

“คุณส่งพ่อกลับบ้านก่อน” หยางเฉินสั่งทันที