The king of War นิยาย บท 67

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินได้ส่งฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวกลับไปที่ตระกูลฉินแล้ว

ทันทีที่ทั้งสามคนเดินเข้ามา พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมของข้าว

“เสี่ยวซี ทำไมพวกคุณกลับมาช้าจัง? ฉันทำอาหารเสร็จได้สักพักแล้ว คุณไปล้างมือเถอะ ฉันจะอุ่นอาหารก่อน” โจวยู่ชุ่ยกระตือรือร้นมาก ถืออาหารไว้แล้วไปอุ่น

หลังจากเรียนรู้บทเรียนในตอนเช้า โจวยู่ชุ่ยรู้สึกประหม่าอยู่ทั้งวัน โดยกลัวว่าลูกสาวสองคนจะไม่ให้เงินเธออีกในอนาคต

ก่อนที่ลูกสาวตนเองจะเลิกงาน เธอได้ทำอาหารเต็มโต๊ะด้วยตัวเอง

“เราได้กินข้าวนอกบ้านแล้ว” ฉินซีตอบอย่างเฉยเมยและเดินขึ้นไปชั้นบน

“เสี่ยวซี ฉันทำเยอะขนาดนี้ ถ้าพวกคุณไม่กิน จะให้ฉันทำยังไง?กินน้อยหน่อยก็ได้!” โจวยู่ชุ่ยกล่าวอย่างรวดเร็ว

แต่ฉินซีไม่สนใจแผนของเธอเลย ดึงเสี้ยวเสี้ยวกลับไปที่ห้องนอน

ในไม่ช้า ฉินยีก็กลับบ้านเช่นกัน ทุกครั้งที่เธอกลับถึงบ้าน เธอจะเรียกออกมาอย่างมีความสุข "แม่ ฉันกลับมาแล้ว!"

แต่วันนี้ หลับไม่พูดอะไร โจวยู่ชุ่ยเรียกเธอกินข้าว เธอไม่แม้แต่จะพูด และเดินตรงกลับไปที่ห้องโดยตรง

สีหน้าของโจวยู่ชุ่ยไม่แน่ไม่นอน เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก แต่เมื่อคิดถึงเงินที่ลูกสาวสองคนของเธอมอบให้เธอทุกเดือน เธอต้องสงบสติอารมณ์ลง

ในเวลานี้ หยางเฉินเดินออกมาหลังจากล้างมือเสร็จ มองดูอาหารบนโต๊ะและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่ อาหารที่คุณทำอร่อยมาก แค่ได้กลิ่น ก็อร่อยแล้ว!”

หยางเฉินไปที่ครัวขณะที่พูด เมื่อเขาออกมาพร้อมกับชามข้าวถ้วยใหญ่ เขาพบว่าจานบนโต๊ะหายไปแล้ว โจวยู่ชุ่ยกำลังถือจานสุดท้ายและทิ้งมันลงในถังขยะ

เมื่อเห็นฉากนี้ ปากของหยางเฉินก็กระตุก

เขาไม่ได้หิว แค่ต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อผ่อนเบาความสัมพันธ์ระหว่างแม่ยายกับลูกเขยสักหน่อย แต่เขาคิดไม่ถึงว่าความจริงใจของเขาจะกลายเป็น

“แม่ ทำไมคุณเทอาหารทั้งหมดทิ้งไปล่ะ?” หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

โจวยู่ชุ่ยจ้องไปที่หยางเฉินอย่างดุเดือด "อาหารที่ฉันทำ แม้ว่าฉันจะให้อาหารสุนัขกินก็ไม่ให้คุณกิน"

พูดจบ เธอคว้าชามข้าวจากมือของหยางเฉิน ทิ้งข้าวลงในถังขยะแล้วหันหลังเดินจากไป

ร่องรอยของความโกรธผุดขึ้นในหัวใจของหยางเฉิน โจวยู่ชุ่ยกำลังหยามตัวเองชัดๆ

แต่เมื่อคิดถึงฉินซี เมื่อคิดถึงเสี้ยวเสี้ยว เขาจำเป็นต้องสงบความโกรธลง

“เกรงว่าไม่ว่าผมจะทำมากแค่ไหน ความดูถูกผมที่อยู่ในกระดูกของเธอจะไม่หมดไป”

หยางเฉินหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วขึ้นไปชั้นบน

“แม่ชักสีหน้าให้คุณอีกแล้วใช่ไหม?” ฉินซีถาม

หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว “ไม่!”

“ยังจะบอกว่าไม่อีก สีหน้าของคุณดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด” ฉินซีมองมบนใส่หยางเฉิน

หยางเฉินเพียงแค่ยิ้มโดยไม่อธิบาย

ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของฉินซีก็ดังขึ้นทันที

ทันทีที่เธอรับสาย เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย "เสี่ยวซี รีบมาช่วยพ่อที่ปู๋เย่เฉิงเร็ว! ถ้าคุณไม่รีบมา พ่อจะโดนทุบตีจนพิการแน่"

“พ่อ คุณเป็นอะไร?” ฉินซีรีบถาม สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก

“คุณเป็นลูกสาวของฉินต้าหย่ง? พ่อของคุณเป็นหนี้ปู๋เย่เฉิง5 ล้านและเป็นหนี้แขกอีกคนอีก 1 ล้าน ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่เห็นคุณมาพร้อมกับเงินเพื่อไถ่คน คุณก็รอเก็บศพพ่อของคุณได้เลย!" ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นมา

หลังจากจบประโยคนี้ อีกฝั่งก็วางสายลง

“เกิดอะไรขึ้น?” หยางเฉินถามฉินซีที่ใบหน้าเฉื่อยชา

ดวงตาของฉินซีแดงและพูดว่า "พ่อของฉันเป็นหนี้หกล้านที่ปู๋เย่เฉิง อีกฝ่ายบอกว่าภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ไปไถ่ถอน เขาจะฆ่าพ่อของฉัน!"

หยางเฉินหรี่ตาเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าปู๋เย่เฉิงเป็นสถานที่แบบไหน แต่เขาดูจากชื่อก็รู้ว่าคงเป็นสถานบันเทิง

“เรื่องนี้แปลกมาก พ่อของฉันเป็นหนี้เงินจำนวนมากในคราวเดียวได้อย่างไร? แต่ฉันจะหาเงินห้าล้านเพื่อไถ่เขาได้จากที่ไหนล่ะ!” ฉินซีกังวลจนเกือบร้องไห้ ตื่นตระหนกไปทั่วใบหน้าของเธอ

หยางเฉินถาม “พ่อมีอะไรผิดปกติในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ไหม?”

“ช่วงนี้ เขาไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่ก็จะเมาแล้วกลับมาที่บ้าน”