The king of War นิยาย บท 66

ปู๋เย่เฉิงเป็นหนึ่งในคลับบันเทิงชั้นนำในเจียงโจว ที่มีโครงการด้านความบันเทิงทั้งหมดอยู่ภายใน

ค่ำคืนเพิ่งมาถึง เป็นเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการทำธุรกิจในปู๋เย่เฉิง

หยางเวยไม่รู้ว่าฟางเยว่พาตนเองมาทำอะไรที่นี่ แต่หลังจากได้ยินเธอพูดว่าเป็นสุขของผู้ชาย เขาก็ตั้งตารอเป็นอย่างมาก

ไปจนถึงชั้นบนสุด ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด ก็เห็นฝูงชนและเสียงดังในห้องโถงอันกว้างขวาง

หยางเวยเหลือบมองไปรอบ ๆ และตระหนักว่านี่คือสนามโป๊กเกอร์ ฟางเยว่พาเขาไปที่โต๊ะในสุดรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย หลายคนกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะโป๊กเกอร์

“เหล่าฉิน คุณยังมีเงินเล่นอยู่ไหม? ถ้าไม่มีเงินจะเล่น ก็รีบหลีกทางเร็ว อย่าจองห้องน้ำไว้แล้วไม่ขี้สิ!” เพื่อนโป๊กเกอร์คนหนึ่ง มองชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงข้าม และเร่งเร้าอย่างหมดความอดทน

ชายวัยกลางคนที่ไม่มีชิปอยู่ตรงหน้า และตรงเพื่อนโป๊กเกอร์คนอื่นๆยังมีชิปอยู่มากมาย

ชายวัยกลางคนทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย จากนั้นจึงถอดนาฬิกาออกจากข้อมือแล้ววางลงบนโต๊ะ"นี่คือนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ที่หุ้มด้วยเพชร ราคาเดิมสองแสนสามหมื่น ถ้าใครชอบก็จ่ายสองแสน”

“มันก็แค่นาฬิกาเรือนเก่า ไร้ค่า ผมให้เงินคุณหนึ่งแสน ถ้าคุณโอเค ฉันจะให้เงินคุณเดี๋ยวนี้” เพื่อนโป๊กเกอร์ที่อยู่โต๊ะเดียวกันพูด

“หนึ่งแสนยังน้อยไป หนึ่งแสนห้าหมื่น ถ้าคุณเอา ผมก็จะขาย” ชายวัยกลางคนกัดฟันพูด

“ได้ ตกลง!” โป๊กเกอร์โยนชิปราคา 150,000 มาให้เขาโดยตรง และคนอื่นๆก็ขำในใจ แม้ว่าเขาจะขายนาฬิกา เดี๋ยวก็แพ้อยู่ดี

หยางเวยขมวดคิ้วและมองฟางเยว่อย่างไม่พอใจ “คุณพาผมมาที่นี่เพื่อดูคนอื่นเล่นไพ่เหรอ?”

“ชื่อของเขาคือฉินต้าหย่ง พ่อของฉินซีและฉินยี ฉันบังเอิญเจอเขาที่นี่เมื่อไม่กี่วันก่อน เพิ่งรู้ว่าเขาเล่นไพ่ที่นี่มาโดยตลอด แพ้ไปเยอะมากแล้ว ว่ากันว่าเขาเป็นหนี้ปู๋เย่เฉิงหนึ่งล้านแล้ว”

ฟางเยว่อชี้ไปที่ชายวัยกลางคนแล้วพูดเบาๆ "คนที่โต๊ะนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มเดียวกัน ไอ้โง่นี้ยังจะเล่นกับพวกเขาอีก ดูสิ 150,000 เดี๋ยวก็แพ้หมดแล้ว"

ตาของหยางเวยหมุน เขาก็เดาความคิดของฟางเยว่ได้ทันที “คุณหมายความว่า เมื่อเขาแพ้จนหมดตัว ให้ผมยืมเงินให้เขา?”

“เมื่อเขาแพ้เงินทั้งหมดที่ยืมจากคุณ ให้เขาจ่ายคืน เขาจะไม่มีเงินคืนคุณแน่นอน เขาหาได้เฉพาะฉินซี แม้ว่าฉินซีจะเป็นผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ป เท่าที่ฉันรู้ เธอไม่มีเงินมากนัก ถ้าไม่มีเงินคืน ก็ให้เธอจ่ายด้วยเลือดเนื้อ” ฟางเยว่ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“คุณแน่ใจนะ ว่าเธอจะยอมรับคำขอของผม?” หยางเวยหรี่ตาลงถาม

“เป็นแค่ผลิตภัณฑ์ที่ไม่ดีเท่านั้น แค่แกล้งทำเป็นคนใจสูง ถ้าไม่ใช่เพราะเอาร่างกายเข้าแลก เธอจะได้เป็นผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ปได้อย่างไร ขอเพียงฉินต้าหย่งเป็นหนี้เงินจำนวนมาก เธอก็ทำได้เพียงจำยอม ที่นี่เป็นปู๋เย่เฉิง ไม่มีใครกล้าขี้โกง เป็นหนี้แล้วไม่ยอมคืน” ฟางเยว่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับปู๋เย่เฉิง

หยางเวยยังคงนิ่งไม่พูดอะไร แต่มีแผนการอื่นปรากฏขึ้นในใจของเขา หรี่ตาและพูดว่า “คุณเคยบอกผมว่าคุณไม่เต็มใจที่จะร่วมมือกับตระกูลหยางของผมไม่ใช่หรือ? อย่าโทษผมที่โหดร้ายละกัน”

“พี่หยาง คุณอยากทำอะไร ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างไม่มีเงื่อนไข” ฟางเยว่กล่าวอย่างประจบ

หยางเวยหัวเราะอย่างเย็นชา “เชื่อฟังก็ดีแล้ว ตราบใดที่เรื่องนี้สามารถทำได้สำเร็จ เมื่อผมกลับไปครั้งนี้ ผมจะนำสินสอดไปสู่ขอที่ตระกูลฉิน”

“ฉันจะรอพี่หยางนะ” ฟางเยว่ตัวอ่อน โดยพิงตัวหยางเวยไว้

ตามที่ฟางเยว่กล่าวจริงด้วย ในไม่ช้าฉินต้าหย่งก็แพ้จนหมด สีหน้าของเขาดูจืดชืด

หลายวันมานี้ เขาเสียเงินเก็บทั้งหมด และถึงกระนั้น ดวงตาของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

“ยืมเงินให้ผมอีกนิด ครั้งนี้ ผมจะต้องชนะกลับมาให้ได้” ฉินต้าหย่งพูดขึ้นทันที

“คุณจ่ายหนึ่งล้านที่เป็นหนี้ปู๋เย่เฉิงก่อน ใครจะโง่ขนาดนั้น ยังกล้าให้คุณยืมเงิน?” โป๊กเกอร์ที่โต๊ะเดียวกันพูดด้วยความรังเกียจ

“ผมสามารถให้คุณยืมหนึ่งล้าน!”

ในเวลานี้ เสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้นข้างหลังฉินต้าหย่ง"แต่ว่า คืนนี้คุณต้องจ่ายเงินให้ผม 1.1 ล้านพร้อมดอกเบี้ย"

ทุกคนมองไปที่คนที่พูด และนั่นคือหยางเวย

"ผมตอบตกลง!"

ฉินต้าหย่งได้ยินว่ามีคนต้องการยืมเงินให้ตัวเอง เขายังจะไปสนใจอะไรอีกล่ะ เขาก็ตอบตกลงทันที แล้วพูดขึ้นว่า “ขอบคุณนะน้องชาย ไม่ต้องกังวล ครั้งนี้ ผมจะได้คืนแน่นอน รอให้ผมชนะ ผมจะคืนคุณทั้งต้นและดอก”

“โอเค ผมรอให้คุณชนะ”

หยางเวยกล่าวด้วยรอยยิ้ม หยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วยื่นให้ฟางเยว่"ไปซื้อชิปหนึ่งล้าน!"