The king of War นิยาย บท 687

“ซูเฉิงอู่ คุณนี่มันหน้าด้านจริงๆ เมื่อกี้อยากไปเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลเซว เขาไม่รับ คุณก็ไปขอให้คุณหยางรับสุนัขอย่างคุณงั้นเหรอ?”

กวนเจิ้งซานกล่าวอย่างโกรธเคือง

หานเซี่ยวเทียนก็แสดงเจตนาฆ่าในดวงตาของเขาด้วย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ซูเฉิงอู่ พวกเราสามารถทนได้ที่คุณไปเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลเซว แต่เราทนดูไม่ได้ที่คุณเห็นคุณหยางเป็นตัวสำรอง!"

”ตัวสำรอง”สามคำนี้ใช้ได้ถูกต้องมาก เพราะความคิดเดิมของซูเฉิงอู่เป็นแบบนี้ เป้าหมายของเขา การยอมจำนนต่อตระกูลเซวเป็นตัวเลือกแรก

ส่วนหยางเฉินเป็นเพียงตัวเลือกที่สอง นั่นคือตัวสำรอง

ซูเฉิงอู่เริ่มร้อนใจและพูดอย่างรวดเร็วว่า "คุณหยาง ผมไม่ได้เห็นคุณเป็นตัวสำรอง แม้ว่าตระกูลเซวจะเต็มใจที่จะยอมรับตระกูลซูจริงๆ ผมก็ไม่มีวันเป็นศัตรูกับคุณหยางแน่นอน!"

“คุณหยาง ท่านอย่าไปเชื่อนกสองหัวคนนี้นะ ถ้าเขาแคร์ท่านจริงๆ เขาจะยอมจำนนต่อตระกูลเซวต่อหน้าท่านได้อย่างไร?”

กวนเจิ้งซานกล่าวอย่างรวดเร็ว

หานเซี่ยวเทียนก็เอ่ยปากกล่าวอีกว่า “คุณหยาง คนประเภทนี้ไม่มีคุณสมบัติที่จะติดตามท่านเลย!”

เมื่อเห็นกวนเจิ้งซานและหานเซี่ยวเทียนเรียกหยางเฉินแต่ละคำว่า "ท่าน" ท่าทีของพวกเขาดูเคารพนับถืออย่างยิ่ง ซึ่งทำให้เซวข่ายไม่พอใจมาก

เขาไม่เข้าใจจริงๆว่า ทำไมสองตระกูลใหญ่นี้ที่ไม่ยอมจำนนต่อตระกูลเซว ถึงให้เกียรติชายหนุ่มคนนี้เช่นนี้?

หรือว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นสมาชิกของราชวงศ์?

เพียงแต่ว่า พวกเขาเรียกชายหนุ่มคนนี้ว่าคุณหยาง ในบรรดาราชวงศ์ทั้งสี่และตระกูลเดอะคิงทั้งห้า ไม่มีนามสกุลหยาง

เนื่องจากเป็นที่แน่นอนว่าหยางเฉินไม่ใช่สมาชิกของราชวงศ์และตระกูลเดอะคิง เหตุใดกวนเจิ้งซานและหานเซี่ยวเทียนจึงภักดีเช่นนี้?

หรือว่า สองตระกูลใหญ่นี้ยอมจำนนต่อหยางเฉินมานานแล้ว?

เพราะว่า กวนเจิ้งซานและหานเซี่ยวเทียนต่างก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก นอกจากความเป็นไปได้นี้ เซวข่ายไม่สามารถคิดความเป็นไปได้อื่นๆได้อีก

จินจื้อหมิงและเหลี่ยงเหวินคางก็ประหลาดใจเช่นกัน ก่อนที่เซวข่ายจะมาถึง ตระกูลตระกูลกวนและตระกูลหานได้แสดงความเคารพต่อหยางเฉินอย่างมาก

ในตอนนี้ ต่อหน้าเซวข่าย ตระกูลกวนและตระกูลหานก็ยังคงเคารพหยางเฉินมาก

หรือว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนใหญ่คนโตจริงๆ?

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ งั้นมันคงจะเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของพวกเขาที่เคยดูถูกเหยียดหยามหยางเฉินครั้งก่อนล่ะสิ?

แต่ตอนนี้ มาเสียใจทีหลังก็สายเกินไปแล้ว

“คุณหยาง ผมผิดไปแล้ว เห็นแก่หน้าซูซาน โปรดให้โอกาสตระกูลซูอีกครั้งเถอะ!”

ซูเฉิงอู่ขอร้องอ้อนวอน

หยางเฉินกลับเฉยเมยและพูดจางๆว่า "จากนี้ไป ระหว่างผมกับตระกูลซูจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก ถ้าให้ผมรู้ว่า คุณกล้าใช้ชื่อของผมเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้ตระกูลซู ตระกูลซูจะต้องตาย!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูเฉิงอู่ก็รู้สึกตกใจมาก เขาสัมผัสได้ถึงความเอาจริงในคำพูดของหยางเฉิน

ตระกูลซูสามารถกลายเป็นเศรษฐีอันดับสามในเมืองเจียงผิงได้ในวันนี้ เพราะพึ่งชื่อเสียงของหยางเฉิน ที่ตระกูลอวี๋เหวินสามารถทำให้ตระกูลซูกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเจียงโจว ซึ่งเกินขีดจำกัดที่จะทำได้แล้ว

แต่หยางเฉิน สามารถทำให้ตระกูลซูร่ำรวยเป็นอันดับสามในมณฑลเจียงผิง

หากไม่ได้รับการคุ้มครองจากหยางเฉิน ตำแหน่งของตระกูลซูในเจียงผิงก็จะลดลงอย่างรวดเร็ว

“คุณหยาง ได้โปรด...”

ซูเฉิงอู่ยังคงต้องการขอร้องต่อไป เพื่อแสวงหาผลประโยชน์สุดท้ายให้ตระกูลซู แต่หยางเฉินก็หรี่ตาลงและพูดอย่างเย็นชาว่า มันจะ”ได้คืบจะเอาศอก มันจะทำให้ตระกูลซูล้มเร็วขึ้นเท่านั้น!”

ประโยคธรรมดาธรรมดา ทำให้หลังของซูเฉิงอู่เย็นวาบ คำพูดที่เขากำลังจะขอร้อง เขาก็กลั้นไว้ทันที

“ขอบคุณคุณหยาง ขอบคุณคุณหยาง!”

ซูเฉิงอู่ขอบคุณเขาอย่างรวดเร็ว และสัญญาว่า"ต่อจากนี้ ตระกูลซูจะไม่ทำสิ่งใดในนามของคุณหยางอีก!"

อย่างไรก็ตาม เซวข่ายจะรู้ได้อย่างไรว่า หยางเฉินเป็นผู้รักษาดินแดนเหนือแล้ว และสถานะของเขาก็เทียบเท่ากับผู้นำของราชวงศ์ และสถานะแม่ทัพอันดับหนึ่งของตระกูลเดอะคิงยังไม่น่าดึงดูดใจจริงๆ

ภายใต้ความประหลาดใจของทุกคน หยางเฉินส่ายหัวและพูดจางๆ "แม่ทัพอันดับหนึ่งของตระกูลเซว ผมไม่อยากได้!"

“พี่หยางไม่ลองพิจารณาดูเหรอ?” เซวข่ายไม่รู้สึกแปลกใจเลยและถามด้วยรอยยิ้ม

สำหรับเขา ยิ่งคนที่มีความสามารถมาก ยิ่งคนที่ภักดีมาก ยิ่งเป็นคนที่เขาไม่ได้ เขาก็จะยิ่งรู้สึกท้าทายและรู้สึกน่าสนใจมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

เหมือนเมื่อก่อนที่จินจื้อหมิงและเหลี่ยงเหวินคาง คุกเข่าลงอ้อนวอนขอเป็นสุนัขของเขา แต่เขาปฏิเสธ

ซูเฉิงอู่ต้องการจะนนต่อตระกูลเซว แต่ถูกปฏิเสธ

ในทางตรงกันข้าม กวนเจิ้งซานและหานเซี่ยวเทียนผู้ซึ่งไม่ยอมจำนน ทำให้เขาสนใจมาก และยังสามารถให้เวลาอีกวันหนึ่งเพื่อให้พวกเขาได้พิจารณา

แม้แต่ชายหนุ่มที่กวนเจิ้งซานและหานเซี่ยวเทียนเคารพอย่างมาก ก็จะมีค่ามากกว่าสองคนนี้เท่านั้น

สิ่งสำคัญคือ หยางเฉินยังอายุน้อย และเขายังเป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งโดยแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ซึ่งมีอำนาจด้อยกว่าตระกูลเซว

หยางเฉินไม่ลังเล และกล่าวว่า “เรื่องของหนันหยังและตงหลันผมไม่สนใจ แต่ในเจียงผิง ห้ามมีตระกูลหรือกองกำลังอื่นๆปรากฏ”

แม้ว่าเขาจะไม่ตอบอย่างชัดเจนต่อคำพูดของเซวข่าย แต่ก็ได้ตอบอย่างอ้อมๆและแสดงจุดยืนของเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลกวนและตระกูลหาน หยางเฉินจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความต้องการเป็นใหญ่ของตระกูลเซวในสามจังหวัด

ไม่ว่ายังไง ตระกูลกวนและตระกูลหาน ต่างก็มีความสัมพันธ์อันดีกับเขา

“แล้วถ้าผมยืนกรานที่จะควบคุมเจียงผิงล่ะ?”

เซวข่ายหรี่ตาและถาม แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์

หยางเฉินไม่กลัวเลย พูดไปตรงๆว่า"ก็ต้องดูว่าคุณเก่งแค่ไหนเชียว!"