The king of War นิยาย บท 690

“บูม!”

อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของเฉียนเปียวและชายชราต่างกันมากอยู่แล้ว การฟันออกไปครั้งนี้ไม่ได้แตะเสื้อผ้าของชายชราด้วยซ้ำ

แต่ชายชรา ทุบหน้าอกของเฉียนเปียวด้วยหมัด

เฉียนเปียวเป็นเหมือนลูกบอล และเขาถูกชกตรงไปที่ทางเดินนอกห้อง

ในขณะที่ร่างของเขาล้มลงกับพื้น ลมหายใจของเขาอ่อนแออย่างมาก และดูเหมือนว่าเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายเท่านั้น

“ตายยากจริงๆ!”

เมื่อเห็นเฉียนเปียวยังคงดิ้นรน พยายามลุกขึ้น ดวงตาของเซวหมิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

สีหน้าชายชรากลับดูเคร่งขรึมมากและเตือนอีกครั้ง “คุณชายหมิง อย่าลืมจุดประสงค์ของเราที่มาเมืองเจียงผิงในครั้งนี้ ถ้าเรื่องมันบานปลาย แผนของเราจะถูกทำลาย ถึงตอนนั้นตระกูลเซวจะไม่ปล่อยคุณชายหมิงไปแน่นอน"

"หุบปาก!"

เซวหมิงอายจนโกรธและตะโกนโดยตรง"คุณออกไปเฝ้าข้างนอก ห้ามให้ใครเข้ามาในห้องนี้!"

ชายชรารู้นิสัยของเซวหมิงดี จากตัวของเฉียนเปียวที่ยอมตายไม่ยอมแพ้ ทำให้เขารู้สึกว่าที่มาของอีกฝ่ายนั้นไม่ธรรมดา

บุรุษผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ ถูกส่งมาเพื่อปกป้องสตรี 2 คนนี้ แค่ลองคิดดู บุคคลผู้สามารถสั่งเฉียนเปียวได้นั้น มีสถานะสูงแค่ไหนกัน?

เพียงแต่ว่า เขาเป็นเพียงชายที่แข็งแกร่งซึ่งรับเงินเดือนจากตระกูลเซว ทำได้แค่เชื่อฟังคำสั่งของตระกูลเซวเท่านั้น

หลังจากที่ชายชราเดินออกจากห้อง เขาก็ปิดประตู

เฉียนเปียวรู้สึกเหมือนกับว่าท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา ตอนนี้ เขาถูกชายชราในชุดธรรมดาขวางกั้นไว้ เขาไม่สามารถปกป้องฉินซีและฉินยีได้เลย

ในขณะนี้ ฉินซีและฉินยีอยู่ในห้อง และยังมีเซวหมิงด้วย เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“คุณรีบหยุดเขาซะ! ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องตายแน่ เชื่อผมเถอะ ถ้าเขากล้าทำอะไรผู้หญิงสองคนนั้น เขาจะต้องตายอย่างอนาถอย่างแน่นอน!”

เฉียนเปียวอ้อนวอน "คุณเป็นผู้แข็งแกร่งที่ปกป้องเขาไม่ใช่หรือ หากคุณไม่หยุดตอนนี้ ทุกอย่างจะสายเกินไป!"

"หุบปาก!"

ชายชราตะโกนด้วยความโกรธและตบหัวของเฉียนเปียวด้วยฝ่ามืออย่างแรง

เฉียนเปียวเห็นว่าอีกฝ่ายตบหัวของเขาด้วยฝ่ามือ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และเขาก็รู้สึกตำหนิตนเองอย่างรุนแรง

หยางเฉินให้เขาแอบปกป้องฉินซีและฉินยี แต่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถปกป้องพวกเธอได้เท่านั้น แต่ชีวิตของตนเองก็เกือบรักษาไว้ไม่ได้

เขารู้ว่าชายชราคนนี้ของตระกูลเซวแข็งแกร่งเพียงใด ตอนที่เขาช่วยฉินซีและฉินยีเขาก็รู้แล้ว

ด้วยการตบนี้ เขาจะต้องตายทางเดียวเท่านั้น

แม้ว่าเขาจะเสียชีวิต เขาก็จะจำชายชราที่ฆ่าเขาอย่างชัดเจน และรอจนกว่าจะถึงชาติหน้าค่อยมาล้างแค้นเขา

ชายชรายื่นฝ่ามือออกมา ราวกับว่าเขากำลังแบกพลังแห่งสวรรค์และโลก ไม่ใช่เพราะคำพูดของเฉียนเปียวทำให้เขาโกรธ

แต่เขารู้สึกว่า คนที่สามารถสั่งการเฉียนเปียวได้นั้น ต้องมีภูมิหลังที่น่ากลัวอย่างยิ่ง มีเพียงการฆ่าปิดปากเท่านั้น เขาจึงจะสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นได้

เขาไม่เพียงแต่จะฆ่าเฉียนเปียว แต่ยังรวมถึงฉินซีและฉินยีในห้องด้วย

แต่ใครก็ตามที่อาจเปิดโปงเรื่องของวันนี้ เขาต้องปิดปากพวกเขาทั้งหมด

เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของเขากำลังจะตกลงบนหัวของเฉียนเปียว แต่ในขณะนี้ รัศมีที่น่ากลัวอย่างยิ่งได้เข้ามาใกล้เขาด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว

ทันใดนั้น ชายชราก็รู้สึกว่าขนของเขาลุกขึ้น

เขายังล้มเลิกแผนการที่จะฆ่าเฉียนเปียว ทันใดนั้นก็หยุดชะงัก หันกลับมาและกระแทกมัน

“บูม!”

แต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับ เขาก็เห็นชายหนุ่มอายุ 26 27 โจมตีเขาด้วยท่าทางอาฆาต

หมัดของฝ่ายตรงข้าม ตกลงบนฝ่ามือของชายชราโดยตรง

เดิมที พวกเธอคิดว่าตนเองจะต้องตายแน่ๆ คิดไม่ถึงว่า ในเวลานี้เอง หยางเฉินดูเหมือนเทพสงครามในสวรรค์ทั้งเก้า เหยียบก้อนเมฆหลากสีและมาหาพวกเธอ

ในเวลานี้ เซวหมิงพบว่าร่างที่ชนเข้ากับประตูเป็นผู้คุ้มกันของเขาเอง และในที่สุดก็รู้สึกกลัว

แม้แต่ผู้คุ้มกันข้างกายเขาก็ยังทนไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง แล้วเขาล่ะ?

เพียงแต่ว่า คนตรงหน้ายังเด็กเกินไปไหม?

เขากลับสามารถเอาชนะผู้คุ้มกันของเขาได้?

“เจ้าหนู คุณเป็นใคร กล้าทำลายแม้กระทั่งเรื่องดีๆของผม?”

แม้ว่าเซวหมิงจะตกใจ แต่เขาก็แค่กลัวเพียงเล็กน้อย เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นคนของตระกูลเซว ในสถานที่เล็กๆเช่นเจียงโจว จะได้พบกับคนที่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่งแค่ไหนกัน?

ดังนั้น แม้ว่าผู้คุ้มกันของเขาจะถูกฆ่า เขาก็ไม่มีความกลัวเลย

หยางเฉินเพียงแค่เหลือบมองเซวหมิงอย่างเฉยเมย ราวกับว่ากำลังมองดูคนตาย จากนั้นหันกลับมาและเดินไปทางฉินซีและฉินยี

"สามี!"

เมื่อเห็นหยางเฉิน ฉินซีไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไป เธอจึงพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของหยางเฉินและร้องไห้เสียงดัง “ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรสงสัยคุณ ไม่ควรโกรธคุณ ไม่ควรมาสถานที่แบบนี้"

ฉินยีก็มีความอยากที่จะกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหยางเฉิน แต่พี่สาวของเธอยังคงอยู่ที่นี่ แม้ว่าเธอจะมีความอยากที่จะกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหยางเฉิน เธอก็ต้องอดทนไว้

เธอก็ปาดน้ำตาอยู่ที่ด้านข้างอย่างเงียบๆ ความกลัวก่อนหน้านี้ของเธอก็หายไปอย่างสมบูรณ์

หยางเฉินกอดฉินซีแน่นและพูดอย่างอ่อนโยนเท่าที่จะทำได้ว่า “มีผมอยู่ที่นี่ ไม่มีใครทำร้ายคุณได้!”

ทุกครั้งที่ฉินซีร้องไห้ ในใจหยางเฉินเหมือนกับมีมีดแทง

เขารักผู้หญิงคนนี้ และไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอ

ถ้ากล้าทำร้ายผู้หญิงคนนี้ ทางเดียวคือตายเท่านั้น