The king of War นิยาย บท 691

ในที่สุดเซวหมิงก็เข้าใจว่า สามีของฉินซีมาถึงแล้ว แต่เขาก็ไม่กลัวเลย เขากลับพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า "เด็กน้อย ผมโกรธมากที่คุณกล้าฆ่าคนของผม!"

“ถ้าตอนนี้คุณมอบภรรยาของคุณให้ผม แล้วไสหัวออกไป ผมจะไม่ถือสา!”

“ไม่เช่นนั้น คุณจะต้องเสียใจที่มายังโลกนี้!”

เมื่อได้ยินเสียงของเซวหมิง หยางเฉินก็ปล่อยฉินซีและหันไปมองเซวหมิงอีกครั้ง

เมื่อสายตาของหยางเฉินสบกับเซวหมิง เซวหมิงอดไม่ได้ที่จะสั่นและรู้สึกเย็นวาบ จากด้านหลังพุ่งไปยังหัวของเขา

ในดวงตาของหยางเฉิน เลือดเป็นสีแดง ไม่เหมือนสายตาของมนุษย์เลย แต่เป็นสายตาปีศาจ

“วางใจได้ คนที่เสียใจที่มายังโลกนี้ จะเป็นคุณเท่านั้น!”

หยางเฉินกล่าวด้วยท่าทางอาฆาต

ในขณะนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายดังขึ้นจากภายนอก และใบหน้าที่คุ้นเคยหลายคนก็เข้ามา

“คุณหยาง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

คือหานเซี่ยวเทียนและกวนเจิ้งซาน พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลตนเองมา

หยางเฉินไม่ตอบสนอง แต่กล่าวว่า "จัดเตรียมคนส่งเฉียนเปียวไปที่โรงพยาบาลก่อน!"

"ครับ!"

กวนเจิ้งซานตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“พวกคุณกลับบ้านไปก่อน ที่เหลือให้ผมจัดการเอง”

หยางเฉินมองไปที่ฉินซีอีกครั้งและพูด ไม่ให้โอกาสฉินซีปฏิเสธแล้วสั่งว่า "จัดคนที่แข็งแกร่ง พาภรรยาของผมกลับบ้าน!"

"ครับ!"

หานเซี่ยวเทียนตอบกลับอย่างรวดเร็ว

ฉินซีและฉินยีดูกังวล แต่หลังจากเห็นผู้คนหลายร้อยคนข้างนอก พวกเธอก็โล่งใจเล็กน้อย

"สามี ฉันจะรอคุณอยู่ที่บ้านนะ!"

หลังจากที่ฉินซีกล่าวเสร็จ ก็ออกไปกับฉินยี

“คิดไม่ถึงว่า คุณยังเป็นนักเลงหัวไม้ด้วย ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณกล้าหยิ่งผยองเช่นนี้”

แม้ว่าหานเซี่ยวเทียนและกวนเจิ้งซานจะพาคนมามากมาย แต่เซวหมิงก็ไม่กลัวเลย แต่มองไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "แม้ว่าคุณจะมีคนมาก แล้วไงล่ะ?"

"ฆ่าซะ!"

หยางเฉินขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเซวหมิง ดังนั้นเขาจึงออกคำสั่ง

เมื่อเซวหมิงอยากทำอะไรฉินซีและฉินยี ก็ได้กำหนดไว้แล้ว ถึงวาระของเขาแล้ว

"ครับ!"

กวนเจิ้งซานและหานเซี่ยวเทียนรีบตอบทันที จากนั้นพวกเขาก็ออกคำสั่ง และชายที่แข็งแกร่งสิบกว่าคนก็เดินตรงไปและล้อมเซวหมิงไว้

จนถึงเวลานี้เองที่เซวหมิงพึ่งตระหนักได้ว่า หยางเฉินเอาจริง และต้องการจะฆ่าเขาจริงๆ

“ผมมาจากตระกูลเซวของตระกูลเดอะคิง หากพวกคุณกล้าแตะต้องผม ทั้งเมืองเจียงผิง จะถูกทำลายด้วย!”

เซวหมิงคำรามด้วยความโกรธ พยายามใช้ตัวตนของเขาเพื่อทำให้หยางเฉินกลัว

เพียงแต่ว่า เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า เมื่อกี้ เซวข่ายซึ่งอ้างว่าเป็นตระกูลเซวเพิ่งได้พบปะพูดคุยกับหยางเฉิน

หานเซี่ยวเทียนและกวนเจิ้งซานรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายรายงานตระกูลตนเอง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความระแวง

“คุณหยาง เขาเป็นคนของตระกูลเซว ยังต้องลงมืออีกไหม?”

หานเซี่ยวเทียนถามอย่างเคร่งขรึม

"ฆ่า!"

หยางเฉินไม่ลังเลเลย

ความเด็ดขาดของหยางเฉิน ทำให้หานเซี่ยวเทียนและกวนเจิ้งซานตกตะลึง

“โอเค อย่าลืมทำลายกล้องวงจรปิด!”

หยางเฉินเตือนอีกครั้ง

"ครับ!"

ทั้งสองต่างตอบรับ

กับการเสียชีวิตของเซวหมิง หยางเฉินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ออกจากห้องอย่างสงบ ตระกูลกวนและตระกูลหานจะจัดการส่วนที่เหลือเอง

ตอนนี้ ตระกูลหานและตระกูลกวนเป็นยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่งและสองของเมืองเจียงผิง หากเรื่องแค่นี้ก็ไม่สามารถจัดการให้เรียบร้อยได้ ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะติดตามหยางเฉินไปยังเยี่ยนตูแล้ว

เมื่อหยางเฉินกลับถึงยอดเมฆ ฉินซีและฉินยีก็รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

"สามี!"

"พี่เขย!"

เมื่อเห็นหยางเฉินกลับบ้าน ฉินซีและฉินยีรีบลุกขึ้นยืน ตรวจสอบอย่างรอบคอบ และหลังจากยืนยันว่าหยางเฉินไม่ได้รับบาดเจ็บ ผู้หญิงสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม พวกเธอยังไม่กล้านั่งลง ยืนอยู่หน้าหยางเฉินเหมือนเด็กที่ทำผิด

โดยเฉพาะฉินซี ใบหน้าเต็มไปด้วยการตำหนิตนเอง

เพราะว่า เดิมทีฉินซีก็ไม่เชื่อว่าหยางเฉินกับซูซานเป็นอะไรกัน แต่เพราะฉินยีต้องการพาฉินซีไป จึงเกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น

“พี่เขย ฉันขอโทษ!”

ในที่สุด ฉินยีก็พูดด้วยดวงตาสีแดงและพูด “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าฉันไม่พาพี่สาวของฉันไป เรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้น และพี่เฉียนก็คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส”

ใบหน้าฉินซีก็เต็มไปด้วยการโทษตัวเองและพูดอย่างรวดเร็ว"มันเป็นความผิดของฉันเอง เราเป็นสามีภรรยากัน ฉันควรจะเชื่อคุณ แต่ฉันไม่ให้โอกาสคุณอธิบายด้วยซ้ำ"

“พี่สาว คุณกำลังพูดอะไรของคุณ? ทั้งๆที่คุณเชื่อว่าพี่เขยไม่ได้นอกใจ ฉันเองที่พยายามจะพาคุณออกจากบ้าน” ฉินยีพูดอย่างรวดเร็ว

เมื่อมองไปที่สองพี่น้องที่กำลังรีบเอาความผิดมาให้ตนเอง หยางเฉินที่พยายามทำหน้าเคร่งขรึมก็แสดงต่อไปไม่ได้อีก และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“พอๆ ผมจะไม่แกล้งพวกคุณแล้ว ผมไม่ได้โกรธ”