The king of War นิยาย บท 696

ตัวเซวหยวนป้าเองโดดเด่นในเรื่องการต่อสู้ มีความเฉียบแหลมกับเรื่องออร่า เขาเพียงชำเลืองไปที่หยางเฉิน ก็รู้สึกได้ว่าหยางเฉินนั้นไม่ธรรมดา

หยางเฉิน อายุ 27 ปี ลูกชายที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลอวี๋เหวิน เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีพลังใดเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เขาหายตัวไปอย่างกะทันหันเป็นเวลาห้าปี หลังจากกลับมา เขาก็มีพลังที่ยอดเยี่ยม

นี่คือความเข้าใจของเซวหยวนป้าที่มีต่อหยางเฉิน แต่เขาเดาได้แล้วว่าหยางเฉินมาจากไหน

“คุณคือหยางเฉิน?”

เซวหยวนป้ากล่าวทันที

เสียงของเขาดังมาก และเสียงพูดของเขาก็ดังมากเช่นกัน

หยางเฉินเดินไปข้างหน้า และเป็นคนแรกที่ไปนั่งฝั่งตรงข้ามของเซวหยวนป้า จากนั้นเขาก็พูดจางๆว่า "ผมเอง!"

“อายุยังน้อย ด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง สามารถมีทุกอย่างในตอนนี้ มันไม่ธรรมดาจริงๆ!”

เซวหยวนป้ากล่าวด้วยความชื่นชม

เมื่อพิจารณาจากความเข้าใจในปัจจุบันของเขาเกี่ยวกับหยางเฉิน ความเก่งของหยางเฉิน แม้แต่ในราชวงศ์ก็ไม่อาจหาผู้ใดเทียบได้

ดังนั้น การชื่นชมของเขาจึงเป็นเรื่องจริง

“ไม่ต้องเกรงใจทุกคน ทุกคนนั่งลงเถอะ!”

เซวหยวนป้ามองไปที่ผู้นำห้าคนที่ยังคงยืนอยู่ข้างหลังหยางเฉินอย่างซื่อบื้อและกล่าว

เมื่อได้ยินสิ่งที่เซวหยวนป้าพูด ทุกคนก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและนั่งลงทีละคน

“ไม่ทราบว่าคุณเซวหาเรามีธุระอะไรหรือเปล่า?”

หานเซี่ยวเทียนเอ่ยปากถามก่อน

นี่เป็นคำถามที่ผู้นำคนอื่นๆอยากรู้ และพวกเขาทั้งหมดมองไปที่เซวหยวนป้าอย่างประหม่าอยู่พักหนึ่ง

“ไม่รีบ กินข้าวก่อน กินและดื่มให้เพียงพอ แล้วค่อยคุยเรื่องอื่น!”

เซวหยวนป้าโบกมือและพูดว่า "เสิร์ฟข้าว!"

สมแล้วที่เป็นห้องเหมาจักรพรรดิ์ของโรงแรมหลงเหอ ในไม่ช้า อาหารชั้นนำจากโรงแรมห้าดาวก็อยู่บนโต๊ะ

ไม่รอให้เซวหยวนป้าพูด หยางเฉินก็หยิบตะเกียบของเขาขึ้นมาและเริ่มกิน

เมื่อเห็นฉากนี้ คนอื่นๆก็ดูประหลาดใจ เพราะว่า คนที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกับพวกเขา เป็นถึงลูกชายคนโปรดของราชาแห่งตระกูลเซว กล่าวคือ เซวหยวนป้ามีแนวโน้มที่จะเป็นทายาทสืบทอดตำแหน่งของตระกูลเซว

เมื่อเผชิญหน้ากับคนใหญ่คนโตเช่นนี้ หยางเฉินไม่กลัวเลย

เซวหยวนป้าไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม

"ทุกคนกินเถอะ เชิญ ไม่ต้องเกรงใจ!"

เซวหยวนป้าเอ่ยปากพูด

ด้วยคำพูดของเขา คนอื่นๆก็หยิบตะเกียบขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม นอกจากหยางเฉิน อาหารอันโอชะของโต๊ะนี้ ทุกคนกินเหมือนทุกอย่างรสชาติเหมือนกันหมด

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกคือสิ่งที่ยังไม่รู้ แม้ว่าเซวหยวนป้าจะโจมตีและขู่ว่าจะฆ่าพวกเขา พวกเขาก็ยอมรับได้ อย่างไรก็ตาม เซวหยวนป้าไม่รีบร้อนที่จะพูดอะไร แต่กลับเชิญพวกเขาไปทานข้านแทน

ทั้งๆที่พวกเขารู้ว่า นี่เป็นงานเลี้ยงหงเหมิน แต่พวกเขาก็ต้องไปเข้าร่วม

“หยางเฉิน ได้ยินมาว่าคุณเป็นนักรบที่เกษียณแล้ว?ไม่ทราบว่าคุณเกษียณจากที่ไหนหรือ?แดนตะวันตก? แดนใต้? หรือแดนตะวันออก?”

เซวหยวนป้ามองไปที่หยางเฉินและถาม

หยางเฉินรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังทดสอบตัวเอง เขาหยิบผ้าออกมา เช็ดคราบน้ำมันบนปากอย่างสง่างาม แล้วเช็ดมืออีกครั้ง

จากนั้นเขาก็มองไปที่เซวหยวนป้า ไม่ได้ตอบ แต่ถามว่า "ทำไมถึงเป็นแดนเหนือไม่ได้ล่ะ?"

เมื่อกี้ เซวหยวนป้าได้กล่าวถึงแดนทั้งสาม แดนตะวันออก แดนตะวันตก และแดนใต้ แต่ไม่ได้กล่าวถึงแดนเหนือ

โชคดีที่เซวหยวนป้าไม่ได้โกรธ

“น้องหยาง ผมขอคารวะแก้วหนึ่ง!”

เซวข่ายยกแก้วของเขาให้หยางเฉิน และพูดด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่าเขาเข้าใจว่าพ่อของเขาชอบหยางเฉิน และเขาต้องการเอาหยางเฉินมันเป็นพวกเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงไม่ขัดใจกับหยางเฉินอีกต่อไป

หยางเฉินก็ไม่ปฏิเสธ ยกถ้วยน้ำชาของเขาขึ้น และมองไปที่เซวข่ายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ"ผมไม่ดื่มเหล้า!" สุดท้ายเขาก็ดื่มมันหมดในคราวเดียว

เซวข่ายผงะอยู่ครู่หนึ่ง ตนเองคารวะเหล้า ไม่มีใครเคยแทนเหล้าด้วยน้ำชา หยางเฉินเป็นคนแรก

แต่เขาไม่ได้โกรธ ผู้แข็งแกร่งมีความเย่อหยิ่งในตัวเองอยุ่แล้ว เว้นแต่จะถูกสยบ มิฉะนั้นจะไม่มีวันไว้หน้าตนเองแน่นอน แม้ว่าเขาจะเป็นทายาทสายตรงของตระกูลเซว ก็เป็นไปไม่ได้

ผู้นำอีก 5 คนรู้สึกอายเล็กน้อย แม้ว่าเซวหยวนป้าจะเชิญพวกเขามา แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเชิญหยางเฉินเพียงคนเดียว และพวกเขาทั้งหมดกลายเป็นตัวประกอบ อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงงานต่อสู้หนันหยังครั้งที่แล้ว หยางเฉินต่อสู้กับเหล่าฮีโร่เพียงลำพัง พวกเขาจำต้องทำหน้าที่เป็นตัวประกอบ

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่นั่งตรงข้ามกับพวกเขาคือคนใหญ่คนโตในตระกูลเดอะคิง

“คุณหยาง ด้วยความสามารถของคุณ แม้ว่าจะอยู่ในเยี่ยนตู ก็เหมือนเอาวัตถุดิบใหญ่ๆ เอาไปใช้กับงานเล็กๆ”

เซวหยวนป้ากล่าวด้วยรอยยิ้มทันที

หยางเฉินยิ้มจางๆ “ทำในสิ่งที่ตนเองชอบ อยู่กับคนที่ตนองชอบ และเป็นอิสระ มันน่าเสียดายตรงไหน?

อีกอย่าง ผมมีแต่กำลังกาย จะว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ได้อย่างไร?คุณเซวชมเกินไปแล้ว "

“พี่หยาง คุณถ่อมตัว”

เซวข่ายยิ้มและพูดว่า “สามารถทำให้คนที่ซื่อสัตย์และภักดีอย่างผู้นำหานและผู้นำกวนติดตามอย่างหมดใจ คุณหยางยังไม่มีพรสวรรค์อีกหรือ?”

“ผมกับผู้นำหานและผู้นำกวนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน จะมาบอกว่าติดตามได้อย่างไร?”

หยางเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย