The king of War นิยาย บท 697

เซวข่ายตกตะลึง กล่าวยิ้มๆ “ผมพูดผิดไป ผมจะดื่มสามแก้วเป็นการลงโทษตัวเอง!”

ว่าแล้วเซวข่ายก็รินเหล้าเต็มแก้วตัวเอง แล้วดื่มรวดเดียวจนหมด ต่อเนื่องกันสามแก้ว

หานเซี่ยวเทียนและคนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นกัน เดิมทียังคิดว่ามันเป็นงานเลี้ยงที่มีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่ที่จัดขึ้นเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ แต่คิดไม่ถึงว่าเซวข่ายจะลงโทษตัวเอง

ในเวลานี้ ซูเฉิงอู่มีเพียงความรู้สึกสำนึกผิดอยู่ในใจอย่างมากมาย ถ้ารู้อย่างนี้เขาจะคอยติดตามหยางเฉินตลอดเวลา คงจะไม่มีสภาพตกอับอย่างในตอนนี้

ทั้งไม่สามารถทำให้หยางเฉินมองเห็นค่า แม้แต่โอกาสที่จะติดตามตระกูลซูก็ยังไม่ให้ตระกูลเซว

แต่บนโลกนี้ไม่มียาสำนึกผิด มาเสียใจตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว

“คุณหยาง ผมอยากจะขอเชิญคุณมาที่ตระกูลเซว ขอเพียงคุณยอมมา จากนี้ไปกิจการในมือคุณทั้งหมดจะได้รับการประชาสัมพันธ์ในนามของตระกูลเซว และตระกูลเซวจะไม่คิดเงินแม้แต่บาทเดียว”

ทันใดนั้นเซวหยวนป้าก็ยิ้มหวานพลางกล่าวว่า “ไม่ทราบว่าคุณหยางจะสนใจหรือไม่?”

พอพูดออกไปเช่นนี้ ทุกคนในที่นี้ก็ตกตะลึง!

ตระกูลเซวเป็นหนึ่งในตระกูลเดอะคิง การที่สามารถเข้าร่วมตระกูลเดอะคิงได้ นับเป็นเรื่องที่สร้างเกียรติยศให้แก่วงศ์ตระกูลอย่างมากแล้ว

ตอนนี้ตระกูลเซวกล้าเชิญหยางเฉิน แถมยังยินดีที่จะให้หยางเฉินใช้ชื่อเสียงของตระกูลเซว เพื่อประชาสัมพันธ์กิจการของตัวเอง

ในจิ่วโจว แค่การที่กิจการสามารถมีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์หรือตระกูลเดอะคิง ก็ได้เข้าสู่ห้าร้อยอันดับแรกของโลกแล้ว

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าหยางเฉินจะตอบตกลง เขากลับส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่สนใจ!”

ไม่สนใจ?

เขาปฏิเสธอย่างคาดไม่ถึง!

แม้แต่เซวหยวนป้าเองก็ถึงกับอึ้งไป ด้วยสถานะของเขานั้นมีโอกาสมากที่จะขึ้นเป็นเจ้าตระกูลเซวในอนาคต เขาตั้งใจมาเชิญหยางเฉินเข้าร่วมตระกูลเซว แต่กลับถูกปฏิเสธ?

“คุณหยาง คุณไม่ลองพิจารณาดูหน่อยเหรอ?”

เซวข่ายก็เอ่ยปากถามขึ้นเช่นกัน

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อาจมีกำลังต่อสู้ทัดเทียมยอดฝีมือระดับสุดยอดของตระกูลเซว ต้องมีพื้นที่มากมายให้พัฒนาและคุ้มค่าแก่การฝึกอบรม

เซวหยวนป้าไม่ยอมจำนน ยังคงพูดต่อไป “ขอเพียงคุณหยางยินดีเข้าร่วมตระกูลเซว ผมจะขอให้ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเซวรับคุณหยางเป็นศิษย์ ผมสามารถรับประกันได้ว่าภายในสิบปี จะฝึกฝนคุณหยางให้เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเซว”

“ถ้าคุณหยางไม่รังเกียจ ผมยินดีจะรับคุณเป็นลูกบุญธรรม ได้รับสิทธิและผลประโยชน์ของตระกูลเซวประหนึ่งลูกหลานราชา”

แม้หยางเฉินเองก็คิดไม่ถึงว่า เซวหยวนป้าจะเสนอผลประโยชน์มากมายเพื่อดึงดูดเขา

ไม่ว่าจะเป็นสถานะยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเซว หรือลูกบุญธรรมของเซวหยวนป้า เมื่ออยู่ในตระกูลเซวก็สามารถทำอะไรได้ตามใจแล้ว

ในบรรดาผู้นำที่นั่งอยู่หลายคน นอกจากหานเซี่ยวเทียนที่รู้จักตัวตนของหยางเฉิน คนอื่นๆ ล้วนมีสีหน้าประหลาดใจและอิจฉา

เพียงแต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ เหตุใดต้องใช้เวลาถึงสิบปีด้วย? แม้ตอนนี้ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลเซว ก็ไม่คู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินด้วยซ้ำ

ไม่เช่นนั้น การรักษาดินแดนเหนือจะไม่ตกมาถึงมือหยางเฉินด้วยซ้ำ

ส่วนฐานะลูกบุญธรรมของเซวหยวนป้า สำหรับหยางเฉินแล้ว ยิ่งไม่มีแรงดึงดูดใดๆ

เขาออกมาจากชายแดนเหนือแล้ว แต่ทักษะติดตัวก็ยังเป็นของเขาเช่นเดิม

ในโลกใบนี้ ก็ยังนับถือผู้มีวรยุทธเป็นใหญ่ ด้วยความแข็งแกร่งของหยางเฉิน อยากได้สิ่งใดแล้วไม่ได้บ้าง?

เซวหยวนป้ามีสีหน้าภาคภูมิใจ เขาคิดว่าเมื่อเสนอผลประโยชน์จำนวนมากเช่นนี้แล้ว หยางเฉินต้องตอบตกลงแน่นอน

แต่เขาต้องผิดหวังแล้ว ท่ามกลางการจับจ้องของทุกคน หยางเฉินส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่สนใจ!”

ก็ยังเป็นคำตอบสามคำนี้เช่นเดิม

การปฏิเสธของหยางเฉินในครั้งนี้ ทำให้ทุกคนตัวแข็งเป็นก้อนหินอีกครั้ง

“ทำไมล่ะ?”

เซวหยวนป้าถามขึ้น

“คำตอบของผมยังไม่ชัดเจนเพียงพออีกหรือ?” หยางเฉินกลับงุนงงมากเสียเอง

คราวนี้ ในที่สุดเซวหยวนป้าก็เข้าใจว่า หยางเฉินไม่ได้มีความคิดที่จะเกี่ยวข้องกับตระกูลเซวเลย

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง

ทั่วทั้งห้องส่วนตัวต่างสะกดอารมณ์ ผู้นำเหล่านั้นยิ่งอกสั่นขวัญหาย ราวกับว่าหายใจยังได้ไม่ทั่วท้องเลย