The king of War นิยาย บท 708

ข้าง ๆ สวีเหว่ยไฉ ตามมาด้วยสาววัยรุ่นแต่งตัวแซปเว่อร์ ยืนอิงแนบติดสวีเหว่ยไฉ

“คุณคะ คนบ้านนอกคนนี้ใครอ่ะ？คุณนี่ก้อเที่ยวไปทักใครต่อใครไม่รู้เป็นเพื่อนนักเรียน？ไม่กลัวว่าจะทักผิดเหรอ？”

สาวแซปเว่อร์นั่นมองหยางเฉินตั้งแต่หัวจรดตีน แล้วครอบตำแหน่งคนบ้านนอกใส่ให้หยางเฉิน

ที่ให้หยางเฉินรู้สึกผิดหวังก็คือ สวีเหว่ยไฉแทนที่จะปรามแฟนสาวของเขา แต่ยังกลับพูดด้วยสีหน้าเย้ยเยาะว่า “เธอจ๋า ก็จริงอย่างเธอว่านะ ตอนสมัยอยู่มัธยมปลาย เขาเป็นคนบ้านนอกจริง ๆ ด้วย ไม่คิดว่าสิบกว่าปีผ่านไปแล้ว เขาก็ยังดูบ้านนอกเหมือนเดิม”

“มิน่าละว่าคุณมองปุ๊บก็จำได้ปั๊บ เพราะความบ้านนอกนี่เอง！”สาวแซปเว่อร์ปิดปากหัวเราะไปพลางพูดพลาง

ดูท่าทางสวีเหว่ยไฉแล้วน่าจะไปได้ไม่เลว เครื่องประดับฟุ่มเฟือยเต็มตัว เวลามองหยางเฉิน ก็เชิดให้ดูตัวเองอยู่เหนือชั้นกว่า

“หยางเฉิน อย่าโมโหนะ！พวกเรามันคนสนิทกัน ล้อเล่นกันแบบนี้ จะได้ไม่ดูห่างเหิน ใช่มั้ย？” สวีเหว่ยไฉพูดน้ำเสียงหัวเราะ

ที่เห็นเขาหัวเราะ แต่ดูในแววตา เจตนาไม่ใช่จะดีเลย

กับพวกเพื่อนนักเรียนเก่าที่ชอบมองคนต่ำด้วยตาหมาเมินแบบนี้ หยางเฉินคงไม่ไปเสียอารมณ์ด้วย เพียงแต่ให้รู้สึกผิดหวังหน่อย ๆ เท่านั้น

“ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็ขอตัวก่อนนะ！”

หยางเฉินพูดเสียงเรียบ ๆ

“หยางเฉิน แกอย่าบอกนะว่าแกจะมากินข้าวที่นี่？”

สวีเหว่ยไฉวางมาดอย่างเว่อร์ถาม “แกรู้มั้ย ร้านอาหารแซ่เฉินนี่เป็นร้านสำหรับคนระดับเน็ตไอดอลเขาเช็คอินกันเลยนะ แค่ว่าอาหารจานถูกที่สุด ก็ต้องพันเหรียญขึ้นไปนะ”

“ข้ามานี่ไม่กินข้าว แล้วจะให้มาเข้าส้วมรึไง？”หยางเฉินถามไปด้วยใบหน้าดูประหลาด

สวีเหว่ยไฉอึ้งไปนิด แล้วก็หัวเราะออกมาลั่น “แกถึงขนาดมากินข้าวที่นี่เลยรึ？”

“คุณคะ อย่าดูถูกคนสิคะ อาหารที่นี่แม้ว่าจะต้องระดับพันขึ้นไป แต่เขามีข้าวฟรีนะ！”

สาวแซปเวอร์นั่นพูด “คุณอย่าลืมสิว่า ที่นี่ที่ดังขึ้นมาเพราะอะไร？ก็เพราะเขาเคยช่วยคนจรจัดอยู่หลายคน กลายเป็นหนึ่งเดียวของร้านอาหารระดับห้าดาวที่ให้คนจรจัดเข้าได้”

“เออใช่！นี่ถ้าเธอไม่พูดผมก็เกือบลืมซะแล้ว” สวีเหว่ยไฉพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

ต่อให้หยางเฉินจะเป็นคนอารมณ์เย็นแค่ไหน ปล่อยให้อีกฝ่ายมาพูดหยามซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็ขมวดคิ้วย่น “ผมขอเตือนพวกคุณนะ การเป็นคนควรวางตัวให้ติดดินหน่อย！”

พูดจบ หยางเฉินก็เดินผ่านหน้าสองคนนั้น มุ่งหน้าเข้าไปห้องข้างใน

“เชอะ ให้เกียรติแกมากแล้วนะ！หยุดตรงนั้นก่อน！”

สวีเหว่ยไฉพูดอย่างเกรี้ยวกราด ตรงดิ่งไปขวางหน้าหยางเฉิน

ตาทั้งคู่ของหยางเฉินหยีขึ้นมา จ้องใส่สวีเหว่ยไฉถามว่า “มีเรื่องหรือ？”

“หยางเฉิน แกก็แค่คนจรจัดคนนึง จะวางมาดอะไรนักหนา？รู้หรือเปล่าว่าข้านี่ตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร？” สวีเหว่ยไฉตะคอกถามใส่

“คุณมีชื่อเสียงมากเหรอ？”

คำพูดของสวีเหว่ยไฉ ก็ทำให้หยางเฉินเกิดความอยากรู้ขึ้นมา หรือเขาเป็นดาราดัง？

โดยปกติแล้วเขาไม่เคยสนใจกับวงการบันเทิงเอาเลย ต่อให้สวีเหว่ยไฉเป็นดาราดังจริง ๆ เขาก็ไม่รู้จัก

“ข้านี่ละเว้ยพิธีกรใหญ่รายการอาหารชวนชิมคนดังรายการหนึ่ง ออกรายการแต่ละครั้งรายรับหลักแสน ค่ากินข้าวของข้ามื้อมื้อหนึ่ง มันคงเท่ากับค่าแรงของแกที่ต้องทำอยู่หลายปี” สวีเหว่ยไฉพูดอย่างภาคภูมิใจ

หยางเฉินจึงได้เข้าใจ ที่แท้เขาเป็นพิธีกร

“ที่แท้คุณยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยหรือ？”หยางฉินแกล้งทำหน้าตื่นแล้วพูด