The king of War นิยาย บท 716

“ไอ้พวกหมาอาศัยบารมีเจ้าของ ทำกล้าดีมาเห่าหอนต่อหน้าคุณหยาง！”

เฉินซิงไห่โกรธพูดใส่อย่างหงุดหงิด

เขานั้นรู้เห็นอยู่ ขนาดผู้แข็งแกร่งมืออันดับสี่ของสมาคมบูโด ยังแพ้กับหยางเฉินมาแล้ว จะมาพูดอะไรกับแค่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนจิง？

เฉินซิงไห่ถึงแม้ยังไม่เคยเห็นกับตา กับภาพที่ผู้นำตระกูลทั้งแปดแห่งเยี่ยนตูยืนด้วยความเคารพเบื้องหน้าหยางเฉิน แต่คนระดับเขาที่มาถึงขนาดนี้แล้ว ได้เคยฟังเรื่องราวมาก็มากอยู่

สำหรับอย่างแค่เพียงตระกูลซุน ไม่มีคุณสมบัติพอเลยที่จะมาอวดเบ่งต่อหน้าหยางเฉินได้

ที่รู้จักสถานะของหยางเฉินน้อยที่สุดคือกวนเจิ้งซาน หน้าตาบ่งบอกความกังวลพูดว่า “ท่านผู้นำเฉิน คุณเล่นไล่ตะเพิดเจ้าหงซิงคนนี้ไปแบบนี้ ถ้าคนของตระกูลซุนมา ต่อให้เราร่วมมือกัน ก็ไม่แน่ว่าจะรับมือพวกมันได้นะ ”

เฉินซิงไห่หัวเราะ พูดอย่างเลศนัยแฝงลึกว่า “ตากวนเฒ่า แกต้องมั่นใจในตัวท่านคุณหยางนะ”

ได้ยินดังนั้น กวนเจิ้งซานให้รู้สึกสับสนเป็นพัลวัน รีบอธิบายแก้ตัว “คุณหยางครับ ผมไม่ได้หมายความว่าไม่มั่นใจในตัวท่านนะครับ เพียงแต่ว่าตระกูลซุนก็เป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู เวลานี้ตระกูลหลีก็รวมหัวกันห้าตระกูล จ้องมาเล่นงานพวกเรา ผมก็รู้สึกร้อนใจอยู่นะ！”

หยางเฉินไม่ได้ใส่ใจกับความกังวลของกวนเจิ้งซาน หัวเราะแล้วพูดว่า “วางใจได้เถอะ มีผมอยู่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะต้องไม่มีให้เกิด”

หานเซี่ยวเทียนก็หัวเราะพูดว่า “เฒ่ากวนเอ๋ย เฒ่าเฉินเขาพูดถูกแล้วนะ มีคุณหยางอยู่ แกก็วางใจลงไปทั้งสิบใจได้เลยถ้ามีถึง”

เห็นหานเซี่ยวเทียนพูดไปขนาดนั้น กวนเจิ้งซานก็ให้สำนึกได้ว่า ตัวเขาเองรู้จักหยางเฉินน่าจะยังไม่ลึกซึ้งพอ ความรู้สึกไม่สบายใจ ก็ค่อยคลี่คลายลงจนหมดไป

“คุณพ่อ แขกที่เชิญเข้ามากันครบหมดแล้ว ท่านจะเข้าไปเมื่อไหร่ครับ？”

ทันใดในขณะนั้น เฉิงเห้าได้เข้ามารายงาน

เฉินซิงไห่เหลือบตามองดูเวลา ได้เที่ยงสิบสองนาฬิกาแล้ว

เขาเตรียมจะลุกขึ้น กลับถูกหยางเฉินขวางไว้ “ไม่ต้องรีบร้อน ปล่อยให้พวกมันรอไปก่อน！”

ได้ยินที่หยางเฉินพูด เฉิงซิงไห่เข้าใจแจ้งขึ้นมาทันที หัวเราะแล้วพูดว่า “คุณหยางตั้งใจจะตัดไม้ข่มนามกับพวกมัน？”

หยางเฉินหัวเราะ ไม่พูดอธิบายอะไร

เวลาในขณะนั้น ภายในห้องโถงงานเลี้ยงคฤหาสน์ตระกูลเฉิน ก็ได้มีคนนั่งกันเต็ม

ผู้นำห้าตระกูลอันมีตระกูลหลีเป็นหัวหน้า ต่างนั่งล้อมอยู่ในกลุ่มด้วยกัน ข้างหลังของแต่ละคน ก็ตามด้วยลูกหลานของตระกูลกับพวกยอดฝีมือ

“ตระกูลเฉินนี่มันยังงัย？ป่านนี้ก็สิบสองโมงแล้ว ทำไมยังไม่เห็นหัวผู้นำตระกูลเฉินวะ？”

หลีเจ๋อผู้นำตระกูลหลีที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม พูดออกมาด้วยความโกรธ

“นั่นสิ ตระกูลเฉินบอกว่าจัดเลี้ยงพวกเราเพื่อขอคุยงานใหญ่ แต่กลับให้พวกเรานั่งแช่แห้งไว้ที่นี่ มันไม่ให้เกียรติกันเลยนี่หว่า！”

“ผู้นำเฉินอยู่ไหนกัน รีบ ๆ ให้มันออกมาโดยเร็วเลย！”

“ถ้าขืนตระกูลเฉินไม่ให้เกียรติกันแบบนี้ อย่าหาว่าพวกเราเสียมารยาทแล้วนะเว้ย”

……

ในห้องโถงงานเลี้ยง เสียงโวยวายดังกันระงม ผู้นำตระกูลทั้งห้าตระกูล ต่างมีสีหน้าขุ่นเคือง

ทว่า ในห้องโถงงานเลี้ยง มีเพียงคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรทำหน้าที่คอยรับรองดูแล คนมีระดับในตระกูลเฉิน ไม่มีให้เห็นกันเลย

เฉินซิงไห่ยิ่งยังไม่ยอมปรากฏตัว ก็ยิ่งทำให้คนในห้าตระกูลยิ่งรู้สึกเครียด

พวกเขาแม้จะมีการตกลงกันแล้วว่า จะร่วมมือกันจัดการกับตระกูลเฉิน แต่ก็แค่เพียงเตรียมตัวพร้อมที่จะลงมือตามสถานะการณ์เฉพาะหน้า

ถ้าหากว่าตระกูลเฉินยอมประนีประนอม พวกเขาก็ไม่อยากจะลงมือ

ถึงแม้ว่า มีข่าวคุยลือกันทั่วเยี่ยนตู ว่ากันว่าตระกูลเฉินที่เข้ามาแทนที่ตระกูลไช่ก็จริง แต่ไม่มีความสามารถในระดับสูงจริงเท่าที่ตระกูลไช่เคยเป็น ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงร่ำลือกันว่าเบื้องหลังตระกูลเฉินมีคนระดับผู้ยิ่งใหญ่สนับสนุนอยู่

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม คงปฏิเสธไม่ได้ว่า ตระกุลเฉินแข็งกล้ามาก มิฉะนั้นคงไม่สามารถใช้เวลาเพียงชั่วข้ามคืน เข้ายึดครอบครองแทนที่ตระกูลไช่ได้

“ท่านผู้นำหลี ตระกูลเฉินคิดจะทำอะไรของเขากันแน่นะ？ผมรู้สึกทะแม่งทะแม่งยังไงไม่รู้？”

จู่ ๆ ก็มีผู้นำตระกูลคนหนึ่งถามขึ้นด้วยสีหน้ากังวล

“ใช่สิ ผมก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่ ตระกูลเฉินเชิญแต่เพียงพวกเราห้าตระกูล ดูเหมือนมองพวกเราห้าตระกูลนี้มีความสัมพันธ์กันสนิทด้วยกันดีมาก”

ผู้นำตระกูลอีกคนหนึ่งเอ่ยปากพูดบ้าง