The king of War นิยาย บท 761

เหมือนเดิมที่สามคน คนนำหน้าเป็นผู้เฒ่าวัยประมาณเจ็ดสิบบวกลบ อยู่ในชุดสูตรคอจีน บุคคลิคมองบนจรดล่าง ดูเปล่งปลั่งเปี่ยมอานุภาพน่าเกรงขาม

ตามมาที่ข้างหลังท่านผู้เฒ่า เป็นสองบอดี้การ์ด

“ท่านเจ้าบ้านหลง ในที่สุดท่านก็มาจนได้！”

สายตาเถียนหวามองไปที่ผู้เฒ่าผมขาว มุมปากเชิดเอาความสะใจขึ้นมา

ผู้เฒ่าท่านนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ตระกูลที่อยู่ในมุมลึกลับที่สุด แต่มีผู้นำตระกูลที่มีกำลังฝีมือแข็งแกร่งที่สุด หลงเถิง

หยางเฉิงหยีตาลงน้อย ๆ สายตามองตรงไปที่หลงเถิง

หลงเถิงคนนี้มองดูวัยว่าแก่เฒ่ามาก แต่ลักษณะทั้งตัวจากบนถึงล่าง ล้วนบ่งบอกถึงพลังอานุภาพที่แกร่งกล้า

จุดโหนกสองข้างขมับสูงเด่น ข้อแขนที่เหี่ยวแก่ ยังเห็นเกร็งกร้าน

ชัดเจนที่เห็น ต้องเป็นผู้จมปรักอยู่กับการฝึกวิทยายุทธไม่ได้ขาดหยุด จึงจะได้ให้เห็นเป็นในสภาพนี้

นัยน์ตาเหมือนพญาเหยี่ยวทั้งคู่ชองหลงเถิง ฉายประกายเจิดจ้า ดวงตาทั้งคู่ ดูไม่เหมือนของคนแก่ แต่เป็นดวงตาของเด็กหนุ่มวัยฉกรรจ์

“หลงเถิง เขามาทำไมกัน？”

นาทีที่หลงเถิง ปรากฏตัว เย่หวากับหวงเจิ้ง ต่างก็สีหน้าเปลี่ยน

“ได้ยินว่า มีคนจะมาประกาศศักดาเป็นคิงในเยี่ยนตูนี้หรือ？”

หลงเถิงเดินไปหยุดที่ข้าง ๆ เถียนหวาแล้วพูด สายตากวาดมองไปที่ฝูงคนข้างหน้า หรี่ตาถามไป

เถียนหวารีบเดินขึ้นหน้าไป เอ่ยปากพูดว่า “เจ้าบ้านหลง มีคนไม่รู้จักเจียมอย่างนั้นจริง ๆ มันคิดอยากลองประกาศตัวเป็นคิงในเยี่ยนตูจริง ถ้าท่านมาช้าอีกนาทีเดียว น่ากลัวมันคงจะทำได้อย่างที่มันหวังแล้ว”

“ฮึ！”

หลงเถิงแค่นหัวเราะ “ใครกันวะกินเอาหัวใจหมาเข้าไปหรือไง เหิมเกริมขนาดจะมาประกาศเป็นคิงแห่งเยี่ยนตู มีมาถามความเห็นชอบจากข้าหลงเถิงหรือยัง？”

หลงเถิงมีผู้แข็งแกร่งมาแค่สองคน เถียนหวาก็พาผู้แข็งแกร่งมาสองคน แต่ในขณะนี้ สีหน้าของหลงเถิงและเถียนหวาไม่มีอาการหวั่นไหวใด ๆ

ประจันหน้าอยู่กับผู้แข็งแกร่งนับพัน พวกเขาไม่มีอาการของความกลัวแม้แต่น้อย กลับย้อนตะคอกถามใส่ฝูงคน ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

เสมือนหนึ่งว่า ด้วยเพียงพวกเขาแค่หกคนนี้ ก็สามารถจะจัดการกับกลุ่มผู้แข็งแกร่งนับพันของกลุ่มตระกูลเศรษฐีที่อยู่ข้างหน้านี้ได้

“ไอ้แก่นั่น แกมันนับเป็นตัวอะไรกัน กล้ามาทำอวดเบ่งต่อหน้าท่านหยาง？”

ขณะนั้นเอง อิงเหาที่ยืนอยู่ข้างเฉินซิงไห่ ชี้นิ้วใส่หลงเถิงในฉับพลัน ตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราด

สายตาของหลงเถิงพลันพุ่งใส่เฉินอิงเหาที่ยืนชี้มาที่เขาอยู่ แววตาทอประกายมาดฆ่าที่เข้มข้น “มึงนี่มันวอนหาที่ตาย！”

แค่คำพูดประโยคเดียว ทำเอาเฉินอิงเหารู้สึกเหมือนขวัญหล่นวูบลงไปในหุบลึกเป็นหมื่นวา ทื่อแข็งไปทั้งตัว

นัยน์ตาที่เยือกเย็นทั้งคู่ของเถียนหวา ไม่มีร่องรอยคลื่นเงา กลับเป็นความเย้ยหยันใส่หยางเฉิน “หยางเฉิน ไหนเมื่อตะกี้นี้ทำก๋าเบ่งเตรียมจะเป็นคิงไง？ตอนนี้ผู้นำตระกูลหลงมาแล้ว ทำไมทำตัวเป็นเต่าหัวหดไปแล้วหละ？”

หยางเฉินคิดไม่ถึงว่า เถียนหวาจะเอาเรื่องความขัดแย้งพุ่งเป้าใส่มาให้ตัวเขานี่

ไอ้เรื่องคิงแห่งเยี่ยนตูอะไรนั่น เขาไม่เคยได้มีรู้เรื่องด้วยเลยแม้แต่จะคิด

ถ้าเขาใส่ใจกับไอ้ตำแหน่งยศศักดิ์ลม ๆ แล้ง ๆ ประเภทนี้ ตอนนั้นก็อยู่เสียที่แดนเหนือ เป็นผู้รักษาแดนเหนือที่เป็นอยู่นั้น ไม่จะยิ่งดีกว่าหรือ？

ต่อให้เป็นตระกูลราชวงค์หรือผู้นำของตระกูลคิง ต่อหน้าผู้รักษาดินแดนเหนือ ก็ยังไม่กล้าอวดเบ่ง

ไม่ว่าจะพวกตระกูลราชวงค์ หรือตระกูลคิงก็ดี พวกผู้นำของเขา อาจจะเป็นทายาทสืบทอดของตระกูลบูโดธรรมดาสามัญก็ได้ แต่ผู้รักษาทั้งสี่ดินแดน จะต้องใช้พลังฝีมือของตัวเองแท้ ๆ จึงจะได้รับมอบให้อยู่ในตำแหน่งได้

“คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ เจ้าบ้านตระกูลเถียนที่แต่ไหนแต่ไรมาวางตัวสมถะเรียบง่าย ก็มีการมาอวดโอ่วางเบ่งได้แบบนี้”

หยางเฉินเอ่ยปากพูด น้ำเสียงแฝงใส่อารมณ์เย้าเล่น

หากแม้นอาศัยเพียงเถียนหวากับหลงเถิงเพียงสองคน เชื่อว่าคงไม่กล้าต้านรับกับพันธมิตรแนวร่วมที่เขานำมาทั้งหมดนี้ เว้นเสียแต่ว่า เบื้องหลังพวกเขา ยังต้องมีบุคคลระดับใหญ่หนุนหลัง

และบุคคลระดับพิเศษขนาดนั้น ก็คงมีแต่พวกกลุ่มตระกูลคิงหรือตระกูลราชวงค์ หรือจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในผู้รักษาสี่ดินแดน มิฉะนั้นแล้ว พวกเขาไม่มีทางกล้าที่จะมาท้าทายพลังนับพันคนที่หยางเฉินเป็นผู้นำ ด้วยกำลังคนพวกเขาเพียงแค่หกคน

เถียนหวาหัวเราะเย้ยหยัน “คุณเฉินมาอยู่เยี่ยนตูนานขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้จริงว่าผมเป็นคนแบบไหน มันน่าให้รู้สึกผิดหวังจริง ๆ นะ”

“ก็แค่หุ่นเชิดเท่านั้นเอง ยังมีอะไรที่จะให้ข้าทำความเข้าใจอีกหรือ？”

หยางเฉินย้อนถาม

เถียนหวาหน้าบึ้งตึงขึ้นมาในพลัน คำพูดนี้ หยางเฉินเยาะเย้ยว่าเขาเป็นหุ่นเชิด

“ไอ้เด็กเวร แล้วแกจะเสียใจ！”