The king of War นิยาย บท 762

เป็นไปตามคาด พึ่งสิ้นเสียงพูดของหลงเถิง ทันใดนั้นตระกูลเย่ จู่ๆก็มีร่างของชายวัยกลางคนก้าวออกมา แล้วกัดฟันพูดว่า“ตระกูลเย่ของเรา ไม่ใช่ใครหน้าไหนจะสามารถควบคุมได้ เย่ม่านทำให้นายท่านโกรธ และแย่งชิงตำแหน่ง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ขัดต่อกฎเกณฑ์อยู่แล้ว”

“อีกอย่าง ฉันต่างหากที่เป็นทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลที่นายท่านเป็นคนแต่งตั้ง ถ้าไม่เป็นเพราะนังงูพิษอย่างเย่ม่าน ตำแหน่งผู้นำตระกูล จะเป็นของเธอได้ยังไง？”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เย่ม่านมีสิทธิ์อะไรในการเป็นผู้นำตระกูลเย่？”

“พี่น้องตระกูลเย่ มีใครยินดีจะติดตามฉันเย่ชัง ก็ให้ลุกออกมา！”

เย่ชังเดินออกมาจากตระกูลเย่ แล้วตะโกนไปที่คนของตระกูลเย่เสียงดัง

เย่ม่านถูกลอบสังหาร ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร และเย่ชังก็เคยเป็นทายาทผู้สืบทอดของตระกูลเย่ ตอนนี้เขาได้ยกแขนขึ้นพลางตะโกนเรียกคน ร่างของแต่ละคน ค่อยๆก้าวออกมา

ภายในระยะเวลาสั้นๆประมาณสิบวินาที คนในตระกูลเย่ที่เดิมทีทรงอิทธิพลมาก กลับมีคนมากกว่าครึ่ง เดินไปอยู่ด้านหลังของเย่ชัง

แต่แล้วนี่ยังไม่จบ ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังรอดูอยู่ในตอนแรก พอหลังจากที่เห็นคนจำนวนมากหันไปยืนข้างเดียวกับหยางเฉิน จึงไม่ลังเลอีกต่อไป ต่างพากันก้าวเดินออกมา

ไม่ถึงหนึ่งนาที ตระกูลเย่ที่มีคนนับร้อยในตอนแรก ตอนนี้ไปยืนข้างเดียวกับหยางเฉินทั้งหมด

พันธมิตรตระกูลที่มีเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตอนแรก ตอนนี้พวกเขากลับแตกตื่น

โดยเฉพาะซุนซวี่ที่พึ่งหักหลังตระกูลหลินและตระกูลซ่ง ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่

จากนิสัยของเขาแล้ว ออกจากอาณัติของหยางเฉินในตอนนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด เพียงแต่ว่าเมื่อครู่เพื่อที่จะแสดงความจงรักภักดี จึงฆ่าหลินเทียนเจ๋อไป

ถึงตอนนี้เขาจะยืนข้างเดียวกับหลงเถิง หากหลงเถิงชนะ ตระกูลหลินที่ได้รับการหนุนหลังจากตระกูลหลงและตระกูลเถียน จะปล่อยตระกูลซุนไปได้อย่างไร？

เพียงแต่ว่า หยางเฉินที่สูญเสียตระกูลเย่ไป ยังจะสู้กับตระกูลหลงและตระกูลเถียนได้หรือไม่？

ซุนซวี่ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสน และก็เต็มไปด้วยความขัดแย้ง

“ตระกูลหวงและตระกูลอวี๋เหวิน พวกคุณวางแผนจะต่อต้านผมต่อไปอีกไหม？”

จู่ๆหลงเถิงก็เปิดปากพูดอีกครั้ง สายตามีความเด็ดขาดขึ้นเล็กน้อย

หวงเจิ้งกับหวังเฉินเป็นผู้รับผิดชอบตระกูลชั่วคราว พวกเขาต่างกลัวจนหัวใจเต้นรัว

ข่าวลือของตระกูลหลง ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวมาก และบนตัวของหลงเถิงก็มีความรู้สึกกดดันบางอย่างกระจายออกมา สิ่งนี้มันยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหวาดหวั่น

ซุนซวี่หัวใจเย็นวาบลงทันที หลงเถิงจึงทำได้เพียงถามตระกูลหวงและตระกูลอวี๋เหวิน ว่าจะปล่อยโอกาสการดึงตระกูลซุนเข้ามาร่วมด้วยใช่หรือไม่？

ยิ่งคิด ซุนซวี่ก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น

เพียงแต่ ถ้าหากยืนข้างหยางเฉินต่อไป มีหวัง หยางเฉินจะต้องพ่ายแพ้ย่อยยับ

รอจนถึงเวลานั้น ตระกูลซุนอยากจะหนีออกจากหยางเฉิน คงจะเป็นไปได้ยาก

เฉินซิงไห่และกวนเจิ้งซานพวกเขา ตอนนี้รู้สึกได้ถึงความกดดันอันมหาศาล

หยางเฉินรู้สึกสนใจตระกูลหลงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่สนใจเรื่องของตระกูลใหญ่พวกนี้หรอก นอกจากว่าจะยั่วยุตัวเอง หรือมีความเกี่ยวข้องกับตน เขาถึงจะสอบถาม

สำหรับตระกูลหลงและตระกูลเถียน เขาไม่เคยทำความรู้จักมาก่อน

มาวันนี้ หลงเถิงปรากฏตัวขึ้น เพียงแค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้ตระกูลหลงผู้มีชื่อเสียงแห่งแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู รู้สึกไปถึงความกดดัน

แม้แต่ตระกูลเย่ ยังเลือกที่จะหักหลัง

“ตาแก่ พูดพล่ามเยอะจริงๆ คิดว่าเราเป็นไก่อ่อนเหมือนเย่ชังรึไง？ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตระกูลอวี๋เหวิน สาบานกับคุณหยางว่าก้าวไปด้วยกัน！”

ทันใดนั้นหวังเฉินก็ออกมาหนึ่งก้าว แล้วพูดด้วยท่าทีจองหอง

ในมุมมองของเขา แม้แต่ตำแหน่งทายาทสืบทอดตำแหน่งของตัวเอง ยังให้หยางเฉินได้ อวี๋เหวินเกาหยางให้ความสำคัญกับหยางเฉินมาก

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขายังต้องลังเลอะไรอยู่อีก？

สายตาทั้งคู่ของหลงเถิง มีความอาฆาตอันแรงกล้า“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ขอประกาศว่า ตระกูลอวี๋เหวิน จะถูกถอนตัวออกจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู！”

ฝ่ายของหวังเฉิน สีหน้าแย่มากๆ

“อวี๋เหวินปิง เจ้าบ้านยังไม่ตาย คุณก็แทบทนรอไม่ไหวในการรับตำแหน่งของตระกูลอวี๋เหวิน？”

หวังเฉินหรี่ตาแล้วพูดว่า“แกไม่กลัวว่า รอเจ้าบ้านตื่นขึ้น แกจะทำยังไง？”

อวี๋เหวินปิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“อย่าพูดพล่ามนะ ฉันแค่ช่วยพ่อฉันดูแลตระกูลอวี๋เหวินชั่วคราวเท่านั้น แกมันก็แค่ลูกนอกสมรส ไม่สามารถเป็นตัวแทนของตระกูลอวี๋เหวินได้หรอกนะ”

“ดี！ดีมาก！”

หวังเฉินหัวเราะขึ้นมาด้วยความเดือดดาล“ฉันอยากจะเห็นจริงๆ รอเจ้าบ้านตื่นแล้ว แกจะอธิบายยังไง？”

“แกภาวนาไปเถอะ สามารถผ่านอุปสรรคในครั้งนี้ไปพร้อมกับหยางเฉิน ค่อยว่ากัน！”อวี๋เหวินปิงกล่าวอย่าง

หยางเฉินหรี่ตาลง มองไปที่อวี๋เหวินแล้วพูดว่า“ดูท่า บทเรียนครั้งก่อนที่ให้กับคุณ จะเบาไปนะ！”

เดิมทีหยางเฉินไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ตอนนี้อวี๋เหวินปิงกระโดดออกมา แตะต้องฟางเส้นสุดท้ายของเขา

ตอนนั้น อวี๋เหวินปิงเป็นปริปักษ์กับตนเอง กระทั่งใช้ผลประโยชน์ของเศรษฐีในเมืองเจียงโจวและเจียงผิงมาต่อกรกับตน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะอวี๋เหวินเกาหยางอ้อนวอนขอร้อง อวี๋เหวินปิงกลายเป็นศพไปนานแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน อวี๋เหวินปิงก็อดที่จะรู้สึกขนลุกไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงเบื้องหลังของตระกูลหลง เขาก็ปล่อยวางอีกครั้ง

“หยางเฉิน คุณอย่าพูดพล่ามอีกเลย ถ้าเก่งจริง ก็ทำให้ผมตายเสียตอนนี้！”อวี๋เหวินปิงกัดฟันพูด

หยางเฉินมองไปที่เขาอย่างลึกซึ้ง แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

“ตระกูลหวงล่ะ？”

หลงเถิงหรี่ตามองคนของตระกูลหวง