The king of War นิยาย บท 763

สีหน้าของหวงเจิ้งเหยเกมาก เมื่อพูดๆแล้ว เขากับหยางเฉินมีความโกรธแค้นกัน กระทั่งแม้แต่ขาของตน ก็เคยถูกหยางเฉินหัก

แต่ว่า ที่เขามีตำแหน่งอย่างทุกวันนี้ได้ ล้วนพึ่งพิงหยางเฉินทั้งหมด

ภายใต้การช่วยเหลือของหยางเฉิน เส้นสายของพวกเขา ถึงสามารถควบคุมตระกูลหวงได้

สามารถกล่าวได้ว่า ถ้าไม่มีหยางเฉิน ก็ไม่มีตระกูลหวงในวันนี้

โดยเฉพาะหวงเทียนเชิงผู้เป็นพ่อยังเคยบอกกับเขาว่า อย่าดูถูกหยางเฉินเด็ดขาด ถึงจะเป็นตระกูลเดอะคิงแห่งจิ่วโจว ก็อาจจะไม่อยู่ในสายตาของหยางเฉินก็ได้

ขอเพียงแค่ให้เวลาหยางเฉินมากพอ ถึงจะเป็นราชวงศ์ ก็ทำอะไรหยางเฉินไม่ได้หรอก

แม้แต่พ่อของตนเอง ยังชื่นชมหยางเฉินขนาดนี้ เขามีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อล่ะ？

“หลงเถิง ตระกูลหวงของผมไม่ใช่ที่ที่ตระกูลหลงของคุณจะมาชี้นิ้ววิจารณ์นะ”

หวงเจิ้งกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

และคำพูดของเขา ก็เป็นการล่วงเกินหลงเถิงอย่างหนัก

“ดี！หวังว่าอีกเดี๋ยว ตระกูลหวงจะยังสามารถมีทะนงตนอย่างตอนนี้นะ！”

หลงเถิงหัวเราะขึ้นมาด้วยความโกรธ เพียงแต่เสียงหัวเราะ กลับทำให้คนรู้สึกขนลุกขนพอง

“เจ้าบ้านหลงครับ ยังมีตระกูลซุนของผมด้วย คุณลืมตระกูลซุนของผมไปแล้วหรอ？”

ทันใดนั้นซุนซวี่ก็วิ่งเข้าไปประจบหลงเถิง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม“เจ้าบ้านหลงครับ จากนี้ไป ตระกูลซุนจะรับฟังคำสั่งจากตระกูลหลง！”

เมื่อได้ยินคำพูดของซุนซวี่ สายตาของทุกคนก็เต็มไปด้วยความดูถูกทันที

ณ จุดนี้ เดิมทีมีสี่ตระกูลมหาเศรษฐีในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูยืนข้างเดียวกันกับหยางเฉิน เหลือเพียงแค่ตระกูลหวง

และจากนั้น ก็มีตระกูลเฉิน ตระกูลหาน ตระกูลกวนและตระกูลหงทั้งสี่ตระกูลมหาเศรษฐีที่อยู่ภายใต้แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู

พันธมิตรของหยางเฉินที่เดิมทีดุดันมาก ตอนนี้กลับล่มไม่เป็นท่า

หลงเถิงอยากเห็นความกลัวและความรู้สึกอยากล่าถอยจากใบหน้าของหยางเฉิน แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังก็คือ หยางเฉินไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย กลับกันเขายังคงสงบนิ่ง

ราวกับ ตระกูลที่หักหลังเขา สำหรับเขาแล้ว จะมีหรือไม่มีก็ได้

“หยางเฉิน คุณยังไม่คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนอีกงั้นหรอ！”

อวี๋เหวินปิงอยากลงมือกับหยางเฉินนานแล้ว เพียงแต่ด้วยความกดดันจากอวี๋เหวินเกาหยาง ทำให้เขาไม่กล้าทำมาโดยตลอด

ยังมีความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ทำให้เขาตกใจกลัว

มาวันนี้ในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู นอกจากตระกูลหวงแล้ว ตระกูลอื่นๆอีกเจ็ดตระกูล ล้วนเป็นปริปักษ์กับหยางเฉิน สิ่งนี้เป็นอะไรที่หาได้ยากสำหรับเขา

“ใช่แล้ว คุณรับคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนซะ ไม่แน่ตระกูลหลงอาจจะเหลือศพทั้งร่างไว้ให้คุณก็ได้！”

ซุนซวี่ยังคงหักหลังต่อไป เขาติดสอยห้อยตามตระกูลหลงไป แน่นอนว่าเขาต้องหยิบเอาสัญชาตญาณของสุนัขออกมา แว้งกัดหยางเฉินทันที

“ไอ้หนุ่ม คุกเข่าซะเถอะ！”

“หยางเฉิน รีบคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนตระกูลหลงซะ！”

“ไอ้สารเลว ฉันเห็นขี้หน้าแกมานานแล้วนะ วันนี้ยังจะกล้าเรียกตัวว่าราชาในเยี่ยนตูอีกหรอห้ะ？”

……

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างพากันก่นด่าหยางเฉิน

หลงเถิงสีหน้าได้ใจ แล้วพูดกับหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม“ไอ้หนุ่ม ตอนนี้ แกยังกล้าเรียกตัวเองว่าราชาอีกไหม？”

หยางเฉินส่ายหัวไปมา

พอเห็นหยางเฉินส่ายหัว หลงเถิงกับคนอื่นๆมองด้วยความได้ใจ

แต่แล้ววินาทีต่อมา หยางเฉินเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“ผมเป็นเทพ จะเรียกว่าราชาได้ยังไง？”

ฉันเป็นเทพ จะเรียกว่าราชาได้ยังไงงั้นหรอ？

ดูเหมือนจะเป็นคำพูดเย่อหยิ่ง แต่กลับทำให้หานเซี่ยวเทียนรู้สึกว่าเลือดภายในร่างกายเดือดขึ้นมาทันที

ในบรรดาผู้คนมากมายที่อยู่ในเหตุการณ์ มีแค่หานเซี่ยวเทียนที่รู้ตัวตนของหยางเฉิน และรู้ความหมายของคำพูดประโยคนี้