The king of War นิยาย บท 765

กวนเจิ้งซานกล่าวด้วยความโมโห“พวกแก เป็นกะหรี่ไม่พอ ยังคิดจะทำซุ้มประตูป่าวประกาศอีกใช่ไหม！”

แม้แต่หงซิงที่พึ่งยอมศิโรราบต่อหยางเฉินได้ไม่นาน ก็กล่าวอย่างเย้ยหยันว่า“คนของตระกูลหลง ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ พอสู้ไม่ได้ ก็บอกว่าคุณหยางลอบโจมตี ถ้าสู้ชนะ ก็บอกว่าคุณหยางมีความสามารถไม่เท่าคนอื่น”

หวงเจิ้งพูดอย่างเย้ยหยัน“มีคำพูดหนึ่งของไอ้หมาแก่หลงเถิงพูดได้ดี ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่เด็ดขาด ความชั่วร้ายทุกอย่าง มันไม่อะไรเลย！ฉันเชื่อว่า อีกไม่นานคุณหยางก็จะสามารถตบหน้าของไอ้หมาแก่หลงเถิง”

“รนหาที่ตาย！”

“พวกแกรนหาที่ตาย！”

“หวูตี๋！หวูซวง！ฆ่าพวกมันซะ！”

หลงเถิงถูกมดในสายตาของเขาดูถูกเหยียดหยาม เขาระเบิดความโกรธ

จ้าวหวูซวงกับจ้าวหวูตี๋สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย หลังจากที่สองพี่น้องสบตากัน ก็หายวับไปพร้อมกันทันที

วินาทีต่อมา ทั้งสองขนาบข้างหยางเฉินซ้ายและขวา

หยางเฉินใจเย็นมองดูทั้งสองคนที่เข้าโจมตีตนเองพร้อมกัน สายตาของเขาทวีความเย็นชามากขึ้น“ไม่เจียมตัว！”

“ปึ้ง！”

“ปึ้ง！”

เสียงกระแทกอย่างหนักดังขึ้นพร้อมกัน

ต่อมา ร่างของทั้งสองคน ก็เหมือนกับลูกบอล ปลิวลอยไปสยบใต้เท้าของหลงเถิง

ซวบ！

ทุกคนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นหยางเฉินปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าของหลงเถิง

“ปึ้ง！”

หยางเฉินเตะจ้าวหวูตี๋ที่ได้รับบาดเจ็บในตอนแรกกระเด็นออกไป

“กร๊อบ！”

ต่อมา เขาก็ใช้เท้าเหยียบอยู่บนเข่าของจ้าวหวูซวง เข่าของจ้าวหวูซวงหักในทันที

“อ๊าก……”

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ลำคอของจ้าวหวูซวงถึงกับระเบิดออกมา

“คุณบอกว่าผมลอบโจมตี？”

หลังจากที่หยางเฉินเหยียบหัวเข่าของจ้าวหวูซวงแหลกละเอียด ก็ใช้เท้าเหยียบอยู่บนศีรษะของจ้าวหวูซวง แต่สายตากลับจ้องมองไปที่หลงเถิง แล้วกล่าวอย่างเย้ยหยันว่า “ถ้าอย่างงั้นตอนนี้ล่ะ？”

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

ถ้าหากตอนนี้ยังมีคนคิดว่า เมื่อสักครู่หยางเฉินเป็นคนลอบโจมตีจ้าวหวูตี๋ ก็คงจะโง่เกินไปแล้ว

บอกว่าเป็นการลอบโจมตีถ้าครั้งเดียวคงจะเรียกได้ แต่ครั้งที่สองล่ะ？การลอบโจมตีครั้งที่สามหรือกระทั่งครั้งที่สี่ล่ะ？

หลงเถิงมองไปที่จ้าวหวูตี๋ ที่ถูกหยางเฉินเตะกระเด็นไปไกล ยังมีจ้าวหวูซวงที่ถูกหยางเฉินเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า ร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด เขารู้สึกว่าหยางเฉินเหยียบอยู่บนหัวใจของเขา

อวี๋เหวินปิงกับซุนซวี่ และซ่งชิงซาน สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที

พวกเขารู้ดีว่าหยางเฉินเก่งกาจ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แม้แต่คนที่เก่งที่สุดของหลงเถิงร่วมมือกันถึงสองคน ยังถูกทำร้ายภายในครั้งเดียว

นี่ต้องเก่งขนาดไหน ถึงจะทำได้ถึงเพียงนี้？

บรรดาผู้นำตระกูลเศรษฐีที่อยู่ฝ่ายหลงเถิง ในใจของพวกเขาเหลือเพียงความกลัวและความเสียใจ

“หยางเฉิน ฉันต้องขอยอมรับว่า ก่อนหน้านี้ประเมินแกต่ำเกินไป แต่ถ้าลำพังทำให้หวูตี๋กับหวูซวงพ่ายแพ้ แล้วคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากน่ะ งั้นฉันก็ต้องขอบอกแกว่า แกมันก็แค่กบในกะลา！”

หลงเถิงพยายามทำให้จิตใจสงบ แล้วกัดฟันพูดว่า“แต่ต่อหน้าของหลงเถิงคนอย่างฉัน แกไม่มีสิทธิ์ยืนพูดอยู่แบบนี้！คุกเข่าลงซะ！”

พวกซุนซวี่ที่กลัวความแข็งแกร่งของหยางเฉินเมื่อสักครู่ พอเห็นท่าทีความแข็งกร้าวของหลงเถิง สายตาของแต่ละคนก็เต็มไปด้วยความหวัง

“หยางเฉิน แกไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เบื้องหลังของเจ้าบ้านหลงยิ่งใหญ่ขนาดไหน ถ้ารู้ตัว ก็รีบมาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนซะ！”

“ใช่แล้ว ต่อหน้าของเจ้าบ้านหลง แกมันก็แค่มดตัวหนึ่ง ถ้าเจ้าบ้านหลงอยากเอาแกตาย มันเป็นเรื่องง่ายมาก ยังไม่รีบคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนอีก！”

“ถ้าแกยังอยากเหลือศพทั้งร่างไว้ ก็ฆ่าตัวตายซะ！เจ้าบ้านหลงจะได้ไม่ลงมือฆ่าแกเวยตัวเอง ให้สกปรกเปื้อนมือ！”