The king of War นิยาย บท 766

ไม่มีใครนึกถึงว่า หยางเฉินจะกล้าลงมือกับหลงเถิงเช่นนี้

ตอนนี้ เมื่อมองเห็นหลงเถิงถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของหยางเฉิน บรรดาตระกูลเศรษฐีที่ยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับตระกูลหลง ต่างรู้สึกเหมือนฝันไป

หลงเถิงถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า บนอกที่มีแรงมหาศาลกดทับ ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกแทบจะขาดอากาศหายใจ

เดิมทีเขาเป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ที่ยืนอยู่ในจุดสูงสุดของผู้แข็งแกร่ง แต่ตอนนี้กลับไม่มีแรงที่จะต่อต้านแม้แต่น้อย

“ไอ้หนุ่ม แกกล้าทำร้ายฉันงั้นหรอ？”

หลงเถิงจ้องตาเขม็ง แล้วกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว“แกรู้ไหม ว่าฉันเป็นใคร？แกทำร้ายฉัน ก็เท่ากับตบหน้าของคนของตระกูลหลงแห่งราชวงศ์”

“ฉันขอสั่งแก ให้ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นก็คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนฉันซะ”

“ไม่อย่างนั้น ตระกูลหลงแห่งราชวงศ์ไม่มีทางปล่อยแกไปแน่ กล้าล่วงเกินคนของราชวงศ์ ถึงแกจะต่อสู้เก่งแค่ไหน ก็ต้องตายสถานเดียว！”

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินพบเจอคนที่คิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ ทั้งๆที่เขาถูกหยางเฉินเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า แต่กลับทำเหมือนว่าหยางเฉินถูกเขาเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้ายังไงอย่างนั้น

“ดูท่า คุณยังไม่ยอมแพ้สินะ”

หยางเฉินหรี่ตาลง“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษว่าผมรังแกคนแก่ก็แล้วกัน”

“ไอ้หนุ่ม แกจะทำอะไร？”

จู่ๆหลงเถิงก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล แล้วถามด้วยความโกรธ

คนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับหลงเถิง แต่ละคนสีหน้าประหม่า โดยเฉพาะเมื่อได้เห็น หยางเฉินตบหน้าหลงเถิงกับตาตัวเอง และยังเหยียบหลงเถิงอยู่ใต้ฝ่าเท้าอีก

เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลงเถิงปรากฏตัวขึ้น จะสามารถจัดการหยางเฉินได้อย่างง่ายดาย แต่คิดไม่ถึงว่า แม้แต่หลงเถิงก็ทำอะไรหยางเฉินไม่ได้

ขอแค่หลงเถิงพ่ายแพ้ พวกเขาทั้งเจ็ดตระกูลที่ร่วมมือกัน ก็จะกลายเป็นตัวตลก

“หยางเฉิน แกกล้าเหยียบย่ำเจ้าบ้านหลงแบบนี้ แกมันรนหาที่ตายชัดๆ！”

สายตาของอวี๋เหวินปิงมีแสงแวบผ่าน เขาชี้หน้าด่าหยางเฉินด้วยความโกรธ“เจ้าบ้านตระกูลหลงเป็นคนของตระกูลหลงแห่งราชวงศ์ ถ้าแกกล้าทำอะไรเขา ตระกูลหลงไม่มีวันปล่อยแกไปแน่”

พูดจบ อวี๋เหวินปิงก็พูดกับหลงเถิงว่า“เจ้าบ้านหลงครับ ไอ้หมอนี่อันที่จริงเป็นแค่ลูกที่ถูกตระกูลอวี๋เหวินทอดทิ้ง เพียงแต่เคยไปร่วมรบมาก่อน ถึงได้มีพละกำลังเหมือนอย่างตอนนี้”

“ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลอวี๋เหวินสงสารเขา แล้วมอบเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้เขา ตอนนี้เขา คงจะยังเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง！”

“เขากล้าแตะต้องคุณ มันเป็นสิ่งที่ผิดครรลองครองธรรม คุณอย่ารั้งรออะไรอยู่อีกเลย รีบส่งผู้กล้าที่คุณซ่อนไว้ออกมาเถอะครับ แล้วฆ่ามันซะ！”

หยางเฉินหรี่ตาลง แล้วมองอวี๋เหวินปิงด้วยสีหน้าชั่วร้าย

เดิมที เขาคิดว่าอวี๋เหวินปิงถูกตัวเองข่มขู่จนกลัวไปแล้ว แถมยังเสียตำแหน่งทายาทสืบทอดตระกูลอวี๋เหวินไปอีก คงไม่กล้ารนหาที่ตายกับตัวเองอีกแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า จนถึงตอนนี้ เขายังอยากคงคิดร้ายกับตนเองอยู่

เห็นได้ชัดว่า เขากำลังทำให้คนอื่นแตกหักกัน จงใจบอกกับหลงเถิงว่าตนไม่มีภูมิหลังใดๆทั้งสิ้น ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร ฆ่าได้อย่างสบายใจได้เลย

ซุนซวี่ครุ่นคิด แล้วพูดต่อว่า“เจ้าบ้านหลง สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงครับ แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูของเราต่างรู้ดี เขาเป็นลูกที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลอวี๋เหวิน ไม่มีภูมิหลังอะไร มีแค่พละกำลังเท่านั้น”

“ใช่แล้วๆๆ สิบปีก่อนเขาก็แค่ ลูกที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลอวี๋เหวิน นอกจากพละกำลังแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรเลย”

“เจ้าบ้านหลง คุณอย่ารั้งรออะไรอยู่อีกเลย ถ้าไม่ฆ่าเขา จากนี้เขาจะต้องขึ้นไปขี้บนหัวของคุณแน่ๆ”

“เจ้าบ้านหลง ฆ่าเขาซะเถอะ！”

ทันใดนั้น ซ่งชิงซานและเจ้าบ้านคนอื่นๆในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ต่างพากันพูดโน้มน้าวเขา

“ใครบอกว่าคุณหยางมีแค่พละกำลัง？”

หวงเจิ้งรีบก้าวออกมา แล้วพูดอย่างโกรธเคือง“คุณหยางยังมีตระกูลหวงของเรา！”

“ยังมีตระกูลเฉินของเรา！”