The king of War นิยาย บท 767

ตระกูลเฉินและตระกูลหงเดิมทีเป็นหนึ่งตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในแปดตระกูล มาวันนี้ร่วมมือกันอย่างแรงกล้า ช่างเป็นอะไรที่ทรงพลังจริงๆ

แต่ถึงแม้จะเป็นตระกูลที่ด้อยกว่าเจ็ดตระกูลเมื่อร่วมมือกันแล้ว กลับทำให้เจ็ดตระกูลของพวกเขาตกตะลึง

“เจ้าบ้านหลงครับ เห็นรึยัง？นี่ก็คือตระกูลที่คุณอยากปกป้อง พวกเขาแค่อยากใช้ผลประโยชน์จากคุณเท่านั้น แต่กลับไม่มีใครยอมบุกตะลุยโจมตีข้าศึกเพื่อคุณสักคน”

หยางเฉินมองไปที่หลงเถิงแล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“คุณว่า เพื่อไอ้พวกเนรคุณพวกนี้ คุณสู้กับเรา มันคุ้มกันไหม？”

“เจ้าบ้านหลง คุณอย่าไปฟังมันพูดให้เราแตกหักนะครับ！”

อวี๋เหวินปิงกัดฟันกรอดพูด“หยางเฉินมันจงใจ เขาอาศัยความสามารถในการต่อสู้ที่แกร่งกว่าคุณ ทั้งๆที่รู้ว่าในบรรดาตระกูลของเรา ไม่มีใครสามารถทำให้เขาพ่ายแพ้ได้ เขาจงใจยั่วยุพวกเรานะครับ”

“ใช่แล้ว เขาต้องการทำให้เราแตกหัก เจ้าบ้านหลง คุณอย่าหลงเชื่อมันนะครับ！”

“จริงด้วยครับ เจ้าบ้านหลง คุณรีบติดต่อผู้แข็งแกร่งในตระกูลหลงมาต่อกรกับไอ้หมอนี่เถอะครับ เราอย่าถูกมันพูดทำให้เราแตกหักต่อไปอีกเลย”

เจ้าบ้านของตระกูลทั้งเจ็ด ต่างพากันพูดเกลี้ยกล่อม

หยางเฉินพูดต่อไปว่า“เจ้าบ้านหลง ตอนนี้คุณรู้รึยังว่าพวกเขาเนรคุณ？พวกเขาหลอกคุณให้มาเป็นศัตรูกับผม ทั้งๆที่รู้ว่าแม้แต่บอดี้การ์ดของคุณทั้งสองคนพ่ายแพ้ให้กับผม ยังคิดอยากจะให้คุณเรียกผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลงออกมาอีก”

“นี่มันเป็นการจงใจทำให้ผมกับเจ้าบ้านหลงแตกหักกันไม่ใช่หรอครับ？”

“เจ้าบ้านหลงเมื่อกี้ก็ได้เห็นแล้ว ผู้แข็งแกร่งทั้งสองของคุณ ในมือของผม ไม่สามารถแม้แต่จะจับผมได้ คุณก็เป็นคนในวงการบูโด ถึงจะเรียกผู้แข็งแกร่งในตระกูลหลงมาอีกสักกี่คน แล้วยังไงล่ะ ？”

“พวกเขาจงใจวางแผน หลอกใช้ให้เจ้าบ้านหลงเป็นศัตรูกับผม จากนั้นก็ใช้มือของผม จัดการฆ่าผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลง”

“พวกเขาบำรุงและสะสมกำลังให้เกรียงไกร รอจังหวะที่เราทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บกันทั้งคู่ ค่อยร่วมมือกันจู่โจมเรา”

“เมื่อเป็นแบบนี้ จากนี้ไปเยี่ยนตู ก็จะไม่มีผมกับตระกูลหลงอีกต่อไป”

เมื่อได้ฟังคำพูดของหยางเฉิน ใบหน้าของหลงเถิงก็เดือดดาลมากขึ้นเรื่อยๆ

พวกอวี๋เหวินสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ใครๆก็รู้ว่า การพูดเพื่อให้พวกเขาแตกหักของหยางเฉิน เป็นการวิเคราะห์จากหยางเฉิน แต่กลับเป็นเหมือนเรื่องจริงมาก

เพราะว่า มันมีความเป็นไปได้แบบนั้นจริงๆ

“เจ้าบ้านหลง คุณอย่าไปฟังไอ้หมอนี่มันพูดพล่ามนะครับ！เขากำลังทำให้เราแตกหักกัน จงใจให้เราทะเลาะกันเองนะครับ！”

เมื่อเห็นว่าหลงเถิงโกรธ ซุนซวี่ก็ถึงกับลนลาน รีบพูดขึ้นมา

“ในเมื่อเจ้าบ้านซุนคิดว่าผมกำลังทำให้พวกคุณแตกหัก สู้ให้ตระกูลซุนเข้ามาสู้กับผมไหมครับ？”

หยางเฉินเอามือกอดอก แล้วพูดอย่างยิ้มๆ

สีหน้าของซุนซวี่ถึงกับแข็งทื่อ ที่เขาพูดเกลี้ยกล่อมหลงเถิง เป็นเพราะอยากให้ตระกูลหลงทำให้หยางเฉินตาย แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะเอ่ยขึ้นมาก่อน ว่าให้ตระกูลซุนลงมือกับเขาก่อน

หยางเฉินทำให้จ้าวหวูตี๋กับจ้าหวูซวงพ่ายแพ้ภายในชั่วพริบตา ตระกูลซุนจะทำให้เขาพ่ายแพ้ได้อย่างไร？

“ทำไมหรอครับ？เจ้าบ้านซุนกลัวหรอครับ？”

หยางเฉินหัวเราะหึๆแล้วกล่าวว่า“เมื่อครู่เจ้าบ้านซุนเป็นคนพูดเองนะครับ เราเป็นพวกหัวมังกุท้ายมังกร ตระกูลซุนไม่กล้าแตะต้องแม้แต่พวกหัวมังกุท้ายมังกรเลยหรอครับ แล้วตระกูลซูเป็นใครกัน？”

ซุนซวี่หักหลังครั้งแล้วครั้งเล่า เขาได้กระตุ้นความอาฆาตของหยางเฉินเรียบร้อยแล้ว

“เจ้าบ้านซุน ผมคิดว่าเขาพูดถูกนะครับ ตระกูลซุนของคุณต่อกรกับเขาก่อนแล้วกัน”

ในเวลานี้เองหลงเถิงก็พูดขึ้น

ซุนซวี่ถูกบีบให้จนมุม“เจ้าบ้านหลง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแตะต้องเขา แต่ลำพังแค่ตระกูลซุนของเราแค่ตระกูลเดียว ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาหรอกนะครับ！”

“เจ้าบ้านหลงครับ ต่อกรยอดฝีมืออย่างหยางเฉิน มีเพียงแค่ตระกูลหลงที่ทำได้นะครับ！”

“เพี๊ยะ！”

หลงเถิงตบไปที่หน้าของซุนซวี่ แล้วกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า“แกเห็นว่าตระกูลหลงเป็นมีดดาบรึไว？”

“ฉันจะบอกอะไรคุณไว้นะ ถ้าตระกูลซุนไม่ลงมือ งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจแล้วกัน！”

หลงเถิงกล่าวอย่างทรงอานุภาพ

ซุนซวี่แทบอยากจะร้องไห้ ตอนนี้ด้านหน้ามีหมาป่าด้านหลังมีเสือ ไม่ว่าจะเป็นหลงเถิงหรือหยางเฉิน เขาก็ไม่มีปัญญาล่วงเกิน

“เจ้าบ้านหลงครับ ตระกูลซุนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริงๆ！ตระกูลหลงได้โปรดปล่อยตระกูลซุนไปสักครั้งเถอะครับ ส่งยอดฝีมือของตระกูลหลงออกไปเถอะครับ”

ซุนซวี่รีบกล่าวอย่างร้อนใจ

“เพี๊ยะ！”

หลงเถิงฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง“ไอ้เศษสวะอย่างแกเนี่ยนะ กล้าหลอกใช้ตระกูลหลงของฉัน？”

“เพี๊ยะ！”

“ตระกูลซุนของคุณคนเยอะขนาดนี้ แม้แต่คนคนเดียวยังไม่กล้าแตะต้อง คุณอย่ากล้าพูดอีกหรอกว่าตระกูลซุนอยู่ในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูน่ะ？”