The king of War นิยาย บท 768

“ไอ้พวกสารเลว กล้าแตะต้องน้องชายของฉัน จากนี้ไปตระกูลหลงของฉันจะเล่นงานพวกแกอย่างไม่จบไม่สิ้น！”

หลงเถิงกวาดตามองทุกคน แล้วกล่าวอย่างโกรธเคือง

“เจ้าบ้านหลง คุณอย่าถูกไอ้หมอนี่มันหลอกนะครับ！”

ซุนซวี่รีบก้าวขึ้นมาพูดเกลี้ยกล่อม“เขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงแล้วมีความสามารถต่อสู้นิดหน่อย ไม่มีคุณสมบัติอะไรจะให้เจ้าบ้านหลงนับถือเป็นพี่เป็นน้องหรอกนะครับ？”

ซุนซวี่กลัวมากจริงๆ ที่หักหลังหยางเฉินเมื่อสักครู่ เพื่อขอรับการปกป้องจากหลงเถิง

ในตอนที่หลงเถิงถูกหยางเถิงเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า เขาตื่นเต้นมาก คิดว่าวันนี้จะเป็นจุดจบของหยางเฉิน

แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่หลงเถิงถูกทำร้าย กลับไปเรียกหยางเฉินว่าพี่น้อง และยังกลับมาต่อกรกับพวกเขาอีก

คราวนี้ซวยแล้ว ไม่เพียงแต่ยืนฝ่ายตรงข้ามกับหยางเฉิน มาตอนนี้ยังยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับตระกูลหลงอีกด้วย

“ปึก！”

“ปึ้ง！”

หลงเถิงถีบซุนซวี่กระเด็นออกไป แล้วกล่าวอย่างโมโห“กล้ายั่วยุให้ฉันกับน้องชายของฉันแตกหักงั้นหรอ แกกำลังรนหาที่ตาย！ฉันขอประกาศ นับจากวันนี้เป็นต้นไป เยี่ยนตูจะไม่มีตระกูลซุนอีกต่อไป”

“วันนี้ก่อนอาทิตย์จะตกดิน พวกแกต้องชดใช้ให้น้องฉันหนึ่งหมื่นล้าน หลังจากนั้นก็ส่งมอบคฤหาสน์ของตระกูลซุนมาซะ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันจะพาทีมอารักขาของตระกูลหลง ทำลายตระกูลซุนให้สิ้นซาก！”

ซุนซวี่ที่ถูกถีบกระเด็นไปไกล สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ผ่านไปอยู่นาน กว่าเขาจะได้สติ เขารีบคุกเข่าให้กับหลงเถิง แล้วขอร้องอ้อนวอนอย่าทั้งเกรงและกลัว“เจ้าบ้านหลงครับ ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ ให้โอกาสตระกูลซุนอีกสักครั้งนะครับ！”

“ผมยินดีจะชดใช้ ผมยินดีจะชดใช้ให้คุณสองหมื่นล้านเลย ถ้าไม่พอ สามหมื่นล้านก็ได้！ขอแค่คุณให้ตระกูลซุนอยู่ในเยี่ยนตูต่อไป”

ซุนซวี่กลัวแล้วจริงๆ ไม่ได้กลัวการชดใช้ แต่กลัวว่าจะถูกขับไล่ออกจากเยี่ยนตู

ถ้าถูกขับไล่ออกจากเยี่ยนตู ตระกูลซุนจะต้องล่มสลายจริงๆ

“ขืนแกยังกล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะให้แกออกจากเยี่ยนตูตัวเปล่า！”

สายตาของหลงเถิงราวกับลำแสงเย็นยะเยือก เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต

ซุนซวี่อยากจะพูดบางอย่างต่อ แต่ถูกสายตานั้นข่มขู่จะไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลงเถิงบอกว่าจะทำลายตระกูลซุน ถ้าอย่างนั้นตระกูลซุนก็จะไม่เหลือหนทางรอดอีก

ตระกูลอื่น ต่างพากันหวาดผวา ไม่มีใครกล้าพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับหยางเฉิน กลัวว่าจะถูกหลงเถิงกดขี่

“เอาล่ะ ยังมีพวกแกอีกหกตระกูล วันนี้ก่อนตะวันจะตกดิน ทุกตระกูลเอาเงินหนึ่งหมื่นล้านมาชดใช้ค่าทำขวัญให้น้องฉันซะ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันจะพาทีมอารักขาของตระกูลหลงไปจัดการตระกูลของพวกแก！”

หลงเถิงใช้สายตาดุดันมองไปที่บรรดาตระกูลเศรษฐีที่เหลือ

“เจ้าบ้านหลง หนึ่งหมื่นล้าน เยอะไปมั้งครับ？”

ซ่งชิงซานถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เขารู้ดีว่าไม่สามารถหลบหนีการชดใช้ได้ อยากจะขอลดหย่อนค่าชดใช้เสียหน่อย

“ตระกูลซ่ง ชดใช้สองหมื่นล้าน！”

หลงเถิงกล่าวอย่างเผด็จการ“ถ้าขืนแกกล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ก็จะต้องชดใช้เพิ่มอีกเท่าตัว！”

ซ่งชิงซานถึงกับมึนงง ตนอยากจะต่อราคาเสียหน่อย ไม่เพียงแต่ค่าชดใช้ไม่ลดลง ในทางกลับกันยังต้องใช้ค่าชดใช้เพิ่มอีกเท่าตัว

ตระกูลอื่นๆเหมือนเห็นเช่นนั้น ใครจะกล้าพูดอีกล่ะ？

“น้องชาย ไม่รู้ว่าการจัดการของฉัน นายพอใจไหม？”

หลงเถิงกอดไหล่ของหยางเฉินอย่างสนิทชิดเชื้อ แล้วถามอย่างยิ้มๆ

“ผมพอใจมากแล้วครับ ขอบคุณที่พี่ใหญ่ช่วยผมนะครับ！”หยางเฉินหัวเราะหึๆ

“ฮ่าๆ ดี น้องชายพอใจก็ดี！”

หลงเถิงหัวเราะเสียงดัง จากนั้นเขาก็กวาดตามองไปทุกคน แล้วตะคอกด้วยความโกรธ“พวกแกยืนอยู่ที่นี่อีกทำไม？ไสหัวออกไปซะ ก่อนตะวันจะตกดิน อย่าลืมค่าชดใช้ของน้องชายฉันด้วยล่ะ！”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนเหมือนนิรโทษกรรม รีบพาคนในตระกูลของตัวเองออกไป

“หยางเฉิน ในเมื่อเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว งั้นฉันก็ควรกลับแล้วล่ะ ค่อยนัดเจอกันวันหลังนะ！”

หยางเฉินหรี่ตาลง“ดูท่า เยี่ยนตูจะไม่ได้ง่ายเหมือนที่ผมคิดเอาไว้สินะ น้ำของที่นี่ ลึกมาก ถ้าไม่ระวัง อาจจะจมน้ำตายก็ได้！”

จิ่วโจวมีทั้งหมดสี่ชายแดนใหญ่ เก้าเขตใหญ่ แบ่งออกเป็นสี่กองทัพ และยังมีราชวงศ์และราชนิกุลอีก

มีเพียงเยี่ยนตู ที่ไม่ถูกโดยปกครองโดยตระกูลใดๆทั้งสิ้น ในทางกลับกันแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู มีปัญหาในตัวอยู่แล้ว

ถ้าหากไม่เป็นเพราะมีคนเฝ้าเยี่ยนตูอย่างแน่นหนา ราชวงศ์กับราชนิกุล จะปล่อยสถานที่อย่างเยี่ยนตูไปได้อย่างไร？

ในขณะเดียวกัน หลงเถิงที่กำลังนั่งอยู่ในโรลส์-รอยซ์

มีชายแก่สวมชุดดำทั้งตัว กำลังนั่งอยู่ข้างๆหลงเถิง ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต

ชายชราผู้นี้ ก่อนหน้านี้ไม่ได้ลงจากรถ แต่เรื่องภายนอกที่เกิดขึ้น เขารู้ทั้งหมด

“เจ้าบ้านครับ คุณจะเป็นพี่น้องกับเด็กคนนั้นจริงๆหรอครับ？”

จู่ๆชายชราก็กล่าวออกมา

หลงเถิงกัดฟันกรอดแล้วพูดว่า“แค่เด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรเป็นพี่น้องกับฉัน？”

“ถ้าอย่างนั้นคุณ？”ชายชราถามอย่างสงสัย

“แม้แต่หวูซวงกับหวูตี๋ก็ถูกไอ้หมอนี่จัดการ แกคิดว่าตระกูลหลง ยังมีคนเป็นคู่ต่อสู้เขาอีกไหม？”

หลงเถิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ชายชราถึงกับพูดอะไรไม่ออก แล้วกล่าวว่า“ความจริง เมื่อครู่คุณสามารถปล่อยให้ผมไปจัดการไอ้หมอนั่นได้นะครับ จะให้จัดการหวูตี๋กับหวูซวง ผมก็ทำได้นะครับ！”

“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่แกจะออกโรง”

หลงเถิงหรี่ตาลง“อยากจะเรียกตัวเองว่าราชาในเยี่ยนตู แม้แต่เรื่องที่ราชวงศ์กับราชนิกุลไม่กล้า ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างมัน จะทำได้ยังไง？วางใจเถอะ เราจัดการเขาไม่ได้ ก็ต้องมีคนจัดการเขาได้อยู่แล้ว”

“ปล่อยข่าวออกไป ว่าในเยี่ยนตูมีคนเรียกตัวเองว่าราชา！”

จู่ๆสายตาของหลงเถิงก็มีแสงเย็นวาบแวบขึ้นมา