The king of War นิยาย บท 771

เฉาจื้ออายุประมาณสามสิบ แต่งตัวหรูหรา บนข้อมือมีนาฬิกาโรเล็กซ์หนึ่งเรือน เป็นนาฬิกาสะสมที่มีมูลค่าหลักสิบล้าน

ใบหน้าอ่อนเยาว์ แต่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

“แม้แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งยังจัดการไม่ได้ แกมันเศษสวะจริงๆ！”

เฉาจื้อมองไปที่ซุนซวี่แล้วพูดด้วยความเย็นชา ไม่ปิดบังสายตาดูถูกที่ตนมีต่อซุนซวี่แม้แต่น้อย

ซุนซวี่พยักหน้าแล้วพูดอย่างประจบสอพลอว่า“คุณชายเฉาสั่งสอนได้ถูกต้องครับ ทั้งตระกูลซุนของเรา ล้วนเป็นเศษสวะ ถ้าไม่เป็นเพราะการมาเยือนของคุณชายเฉา เกรงว่าจากนี้ไป เยี่ยนตูจะไม่เหลือตำแหน่งของตระกูลซุนอีก”

“หยุดพล่ามได้แล้ว แกบอกว่าหยางเฉินคนนั้น มันจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อไร？”

เฉาจื้อถามอย่างเย็นชา

ซุนซวี่กล่าวว่า“ถ้าผมเดาไม่ผิด เขาน่าจะอยู่ระหว่างทางแล้ว อีกประมาณยี่สิบนาที เขาจะต้องมาถึงแน่！”

“ดี งั้นฉันจะรออีกยี่สิบนาที！”

เฉาจื้อกล่าวอย่างเย็นชา แล้วก้าวออกไปข้างหน้า

ด้านหลังของเขา มีชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ดุจดั่งเงาติดตามตัว ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต

ซุนซวี่ไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่น้อย เหมือนว่าเข้าใกล้เพียงนิด จะถูกอีกฝ่ายฆ่ายังไงอย่างงั้น

“คุณชายเฉา นี่เป็นเอกสารสัญญาที่ผมเตรียมไว้ครับ ผมได้เซ็นไปแล้ว ขอแค่คุณเซ็นลงไป สัญญาก็จะมีผลในทันที จากนี้ไปทุกอย่างในตระกูลซุน ก็จะเป็นของคุณชายเฉา”

ซุนซวี่หยิบเอกสารสัญญาออกมาหลายฉบับ แล้วใช้สองมือยื่นส่งให้กับเฉาจื้อ

เฉาจื้อหยิบสัญญาแล้วโยนไปให้ทนายที่ติดตามมาด้วย

หลังจากที่ทนายพลิกอ่านดู ก็นำสัญญาส่งคืนให้กับเฉาจื้อ“คุณชายเฉาครับ ไม่มีปัญหาครับ！”

“ถือว่ารู้ตัว！”

ใบหน้าของเฉาจื้อเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย เขามองไปที่ซุนซวี่แล้วพูดว่า“จากนี้ไป ตระกูลซุน จะเป็นตระกูลที่รับใช้ฉันเป็นการส่วนตัว”

“ถ้าหากมีวันใด ฉันได้ขึ้นเป็นราชาของตระกูลเฉา จะถือว่าตระกูลซุนมีผลงาน！”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ซุนซวี่ก็ดีใจมาก เขารีบกล่าวว่า“ขอบคุณครับคุณชายเฉา！ขอบคุณครับคุณชายเฉา！”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ภายในชั่วพริบตา ตะวันก็คล้อยตกดินไป

ลั่วปิงโทรหาหยางเฉิน“ท่านประธานครับ ตระกูลซุนยังไม่โอนเงินมาครับ”

“ดี ผมรู้แล้ว！”

หยางเฉินที่ได้รับสาย ก็ไม่ได้รู้สึกผิดคาดแต่อย่างใด ทุกอย่างอยู่ในการคาดการณ์ของเขา

หลังผ่านไปยี่สิบนาที หยางเฉินก็ขับรถมาที่หน้าประตูของคฤหาสน์ขนาดใหญ่

และบนประตูของคฤหาสน์ ก็มีตัวอักษรเขียนไว้ว่า“ตระกูลซุน”

“ปึ้ง！”

หยางเฉินดีดนิ้วดังเป๊าะ ก้อนหินก้อนหนึ่งก็ปลิวด้วยความเร็ว ป้ายของตระกูลซุน ก็ล่วงลงมาทันที แล้วตกใส่พื้นอย่างแรง จนแตกเป็นเสี่ยงๆ

“คุณเป็นใคร？ถึงได้กล้ามาทำป้ายตระกูลซุนแตกเป็นเสี่ยงๆแบบนี้ รนหาที่ตายใช่ไหม！”

ยามของตระกูลซุน รีบพุ่งเข้ามา แล้วตะคอกใส่หยางเฉินด้วยความโมโห

“ไสหัวไปซะ！”

หยางเฉินตะคอก เท้าเหยียบลงพื้น

“ผึ่ง！”

ในขณะที่ยามรักษาความปลอดภัยของตระกูลซุนหลายคนกำลังตกตะลึง ที่ที่หยางเฉินใช้เท้าเหยียบ เป็นรอยบุ๋มลงไป

นี่เป็นพื้นที่ปูด้วยหินอ่อน เชียวนะ แต่กลับถูกหยางเฉินเหยียบจนแตกละเอียด กระทั่งยังเป็นรอยบุ๋มลงไป

พลังนี้ เกรงว่าจะสามารถถีบสิงโตตัวผู้ตายได้？

“ตระกูลซุนมีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมเยือน คุณจะเข้าไปไม่ได้นะ！”

ยามตระกูลซุนหลายคนพุ่งตัวออกมา ชั่วพริบตาเดียวก็สามารถล้อมหยางเฉินไว้ได้ ยามที่เป็นหัวหน้า กัดฟันพูดว่า

เจ้าบ้านมีคำสั่งลงมาเมื่อสักครู่แล้ว ให้พวกเขาเฝ้ารักษาประตูตระกูลซุน ห้ามให้ใครหน้าไหนรบกวนแขกที่มาเยี่ยมเยือน

ตอนนี้ หยางเฉินบุกเดี่ยวมาแบบนี้ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้เข้าไปได้

สายตาทั้งคู่ของหยางเฉินหรี่ตาลง“พูดด้วยดีๆไม่ชอบกันใช่ไหม！”

เมื่อสินเสียง หยางเฉินก็หายวับไปทันที

“ปึ้งๆๆ！”