The king of War นิยาย บท 772

ซุนซวี่สั่งด้วยตัวเองแล้ว เขากำลังรับรองแขกคนสำคัญอยู่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามรบกวนทั้งนั้น ขอแค่มีคนบุกรุกเข้ามา ไม่ว่าใคร ก็ให้ฆ่าทิ้งให้หมด

เขาต้องฟังคำสั่งของเจ้าบ้าน ถึงหยางเฉินจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน เขาก็ทำได้แค่ทำตามคำสั่ง

เพียงแต่ว่า หลังจากเขาออกคำสั่ง ผู้แข็งแกร่งเกือบร้อยคน ล้อมหยางเฉินไว้ แต่กลับไม่มีใครกล้าก้าวออกไป

หยางเฉินก้าวออกไปหนึ่งก้าว ผู้แข็งแกร่งที่ขวางอยู่ตรงหน้าของเขา ถอยออกไปหนึ่งก้าวอย่างพร้อมเพรียงกัน

บรรยากาศดูแปลกประหลาด ผู้แข็งแกร่งเกือบร้อยคน แต่กลับตกใจกลัวชายหนุ่มแค่คนเดียว

“บัดซบ！ลุยสิวะ เอาให้มันพิการ！ทำให้มันพิการซะ！”

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้ากัดฟันกรอดแล้วตะโกน“ถ้าให้ฉันเห็นว่า ใครยังกล้าถอยหลังอีกก้าว ก็ไสหัวออกไปจากตระกูลซุนซะ！”

มีคำขู่ของเขา ผู้แข็งแกร่งที่เกรงกลัวหยางเฉินจนก้าวถอยหลังไป พวกเขาหยุดการก้าวเท้า แต่ยังคงไม่มีใครพุ่งไปหาหยางเฉินเป็นคนแรก

พวกเขาทั้งหมดมองไปที่หยางเฉินอย่างด้วยสีหน้าตึงเครียด กลัวว่าจู่ๆหยางเฉินจะลงมือ ฆ่าพวกเขาซะ

“ลุยสิวะ！มัวแต่ดูอะไรอยู่ห้ะ？”

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าหมดความอดทน เขาใช้เท้าเตะไปที่ก้นของผู้แข็งแกร่งตระกูลซุน

“ชิ่ว！”

ในวินาทีนี้เอง จู่ๆหยางเฉินก็หายวับไปทันตา

“เพี๊ยะ！”

ท่ามกลางความตกใจของทุกคน หยางเฉินปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าของชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้า แล้วจับไปที่ลำคอของอีกฝ่าย เขาจับหิ้วอีกฝ่ายขึ้นมา ราวกับอีกฝ่ายเป็นไก่ตัวหนึ่ง

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าดิ้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง รูม่านตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ผู้แข็งแกร่งของตระกูลซุนที่อยู่บริเวณโดยรอบ ต่างพากันตกตะลึง ใบหน้าของแต่ละคนเหม่อลอย

หยางเฉินยังคงยืนอยู่ตำแหน่งที่ห่างจากชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำประมาณสิบเมตร ภายในชั่วพริบตาเดียว หยางเฉินพุ่งตัวไปข้างหน้า ราวกับต้องมนต์สะกด

ความเร็วนี้ เป็นความเร็วที่มนุษย์สามารถทำได้จริงหรอ？

“ไอ้หนุ่ม ปล่อยพ่อบ้านหูเดี๋ยวนี้นะ！”

ผ่านไปไม่นาน พึ่งมีคนได้สติ ชี้ไปที่หยางเฉินแล้วตะคอกอย่างโกรธเคือง

หยางเฉินมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างดูถูก ใช้สายตากวาดมองทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ผมไม่อยากลากผู้บริสุทธิ์มาเกี่ยวข้อง ถ้าไม่อยากตาย ก็ไสหัวไปซะ！”

“ปึ้ง！”

เมื่อสิ้นเสียง หยางเฉินก็สะบัดมือหนึ่งครั้ง พ่อบ้านหูที่น้ำหนักแปดสิบถึงเก้าสิบกิโล ปลิวไปไกลหลายสิบเมตร แล้วกระแทกเข้ากับเสาหินอย่างแรง กระอักเลือดออกมา แล้วสลบไปในทันที

ทุกคนในตระกูลซุนเมื่อเห็นหยางเฉินแบบนี้ รู้สึกเหมือนกับเห็นปีศาจร้าย จับผู้ใหญ่คนหนึ่งโยนออกไปหลายสิบเมตร พลังที่น่ากลัวขนาดนี้ มันทำให้ผู้ที่พวกเห็นรู้สึกหวาดกลัวมากจริงๆ

หยางเฉินไม่สนใจผู้คนที่ตกตะลึง พวกเขาก้าวไปข้างหน้า

ในขณะเดียวกัน ในคฤหาสน์ตระกูลซุน ภายในคฤหาสน์หรู

เจ้าบ้านซุนซวี่ ยืนอยู่ข้างๆอย่างกล้าๆกลัวๆ และคนที่นั่งอยู่บนโซฟาที่อยู่ตรงหน้าของเขา มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ นั่นก็คือเฉาจื้อแห่งตระกูลเฉา

เรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก มีคนวิ่งเข้ามารายงานเรียบร้อยแล้ว

สีหน้าของซุนซวี่แย่มาก เขารู้ดีถึงความเก่งกาจของหยางเฉิน คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเก่งถึงขั้นนี้ บอดี้การ์ดของตระกูลซุนนับร้อยคน ยังไม่สามารถทำอะไรหยางเฉินคนเดียวได้

“เจ้าบ้านครับ หยางเฉินกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ครับ ตระกูลซุนไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ ไม่งั้น คุณหลบก่อนดีไหมครับ？”

ลูกน้องของซุนซวี่ รีบเข้ามารายงาน

ไม่รอให้ซุนซวี่ได้พูดอะไร เฉาจื้อก็พูดน้ำเสียงเย้ยหยันว่า“แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูในตอนนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆสินะ แต่กลับถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งทำร้ายจนไม่เหลือคราบ”

ซุนซวี่พูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า“คุณชายเฉา หยางเฉินคนนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆนะครับ เขาเก่งศิลปะต่อสู้มากๆ ได้ยินมาว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่ออกมาจากสนามรบ”

“สนามรบ？”

เฉาจื้อหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“ออกมาจากสนามรบแล้วยังไงล่ะ？ถึงเขาจะเก่งแค่ไหน หลบพ้นกระสุนปืนได้งั้นหรอ？”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของซุนซวี่ก็เป็นประกายทันที เฉาจื้อกำลังใบ้ให้ตน ให้ใช้ปืนจัดการหยางเฉินอย่างงั้นหรอ？

“คุณชายเฉา ผมเข้าใจแล้วว่าต้องทำอย่างไร！”