The king of War นิยาย บท 773

เมื่อเห็นว่าไม่เพียงแต่ไม่เหนื่อยเลย ในทางกลับกันยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไรเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ บอดี้การ์ดที่ยินดีพุ่งเข้าหาหยางเฉินยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ

และด้านหลังของหยางเฉิน ก็มีบอดี้การ์ดของตระกูลซุนหลายสิบคนล้มไปแล้ว

“ต่อสิวะ！พวกแกลุยต่อสิวะ！แรงของเขากำลังถดถอยแล้ว อย่าหยุด ลุยต่อไปเดี๋ยวนี้！”

หัวหน้าบอดี้การ์ดเห็นว่าไม่มีคนลุยต่อ จึงโกรธมาก เริ่มตะคอกใส่ทุกคนอย่างเดือดดาล

เพียงแต่ว่า ความโหดเหี้ยมของหยางเฉิน ได้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทึ่งไปตามๆกัน

ยังมีใครกล้าลุยต่ออีกล่ะ？

“ปึ้ง！”

หัวหน้าบอดี้การ์ดยังอยากพูดอะไรมากกว่านี้ แต่หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าของเขาแล้ว เหวี่ยงหมัดออกไป จนทำให้หัวหน้าบอดี้การ์ดกระอักเลือดแล้วกระเด็นออกไป

ในตอนที่เขาถูกหยางเฉินอัด กระดูกในร่างกายของเขาได้หักไปหลายซี่แล้ว หลังจากที่กระแทกกับพื้นอย่างแรง และกระดูกได้หักไปหลายซี่ ใบหนาของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

จนถึงตอนนี้ ด้านหน้าของซุ้มประตู ไม่มีใครขวางอีก

เหล่าบอดี้การ์ดของตระกูลซุน ต่างยืนดูหยางเฉินค่อยๆก้าวไปยังซุ้มประตูทีละก้าว

แต่จนถึงตอนนี้ ถึงพวกเขาจะอยากขัดขวาง ก็เปล่าประโยชน์

หยางเฉิน เขาไม่มีศัตรูด้วยซ้ำ！

เพียงแต่ว่า หยางเฉินพึ่งก้าวเข้ามาในซุ้มประตู ก็มีชายวัยกลางคนสวมชุดสีขาวเดินออกมา

ในมือของเขาถือปืนสั้นที่มีเงาโลหะเป็นประกาย ปลายกระบอกปืนเล็งมายังหว่างคิ้วของหยางเฉิน

และหยางเฉิน ในที่สุดเขาก็หยุดก้าวเท้า หรี่ตามองไปยังมือปืนชุดขาว

“ไอ้หนุ่ม จองหองเกินไปแล้วนะ！”

มือปืนชุดขาวกล่าวด้วยสีหน้าเมินเฉย

สายตาของหยางเฉินมีลำแสงเย็นวาบส่องสะท้อนออกมา เขาหรี่ตากล่าวว่า“คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่？”

“รู้สิ ฉันใช้ปืนเล็งสมองแกอยู่ไง ขอแค่ฉันใช้ปลายนิ้วแค่นิ้วเดียว ก็สามารถทำให้แกตรงนี้ได้เลย”

มือปืนชุดขาวแล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“ฉันรู้ว่าแกเก่ง แล้วก็สู้เก่งมาก แต่ถึงแกจะเก่งแค่ไหน จะสู้เก่งแค่ไหน แล้วยังไงล่ะ？”

“ในความทรงจำของฉัน คอแค่ใช้ไอ้ของสิ่งนี้เล็งสมองใคร มันก็ต้องตายทั้งหมดแหละ！”

หยางเฉินขยับข้อมือครู่หนึ่ง สายตาด้วยคมกริบ

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของหยางเฉิน จู่ๆมือปืนชุดขาวก็เกิดหวาดหวั่น ทั้งๆที่คนที่ถือปืนคือตัวเอง แต่ในเวลานี้เอง เขากลับรับรู้ได้ถึงความอันตรายถึงตาย

ราวกับว่า การใช้ปืนเล็งไปที่หยางเฉิน เป็นตัวเลือกที่ไม่ฉลาดเลย

เขาเป็นมือปืนของซุนซวี่ และเขาได้ทำงานลอบสังหารให้กับซุนซวี่มาหลายครั้ง

วันนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้หลบซ่อนตัว และเผชิญหน้ากับศัตรู ใช้ปืนเล็งสมองของศัตรู

“แกคงไม่ได้คิดว่า ปืนของฉันเล็งอยู่ตรงสมองของแก ยังจะฆ่าแกไม่ได้อีกงั้นหรอ？”

จู่ๆมือปืนชุดขาวก็ถามอย่างเย้ยหยัน

หยางเฉินพยักหน้า“แกฆ่าฉันไม่ได้！”

วินาทีนี้ ไม่เพียงแต่มือปืนชุดขาว แม้แต่บอดี้การ์ดเหล่านั้นของตระกูลซุน ก็รู้สึกว่าหยางเฉินจองหองเกินไป

ต่างถูกคนเอาปืนจ่อหัว ยังกล้าพูดว่าอีกฝ่ายฆ่าตนไม่ได้อีก

“ไอ้หนุ่ม อายุน้อยจะล้อเล่นน่ะมันได้ แต่เย่อหยิ่งจองหอง จะต้องชดใช้นะรู้ไหม”

มือปืนชุดขาวพูดอย่างใจเย็น“เจ้าบ้านบอกแล้วว่า ขอแค่แกยอมคุกเข่าขอโทษ จะเหลือศพที่สมบูรณ์”

จู่ๆหยางเฉินก็หัวเราะ“นั่นก็หมายความว่า ถ้าผมไม่คุกเข่าขอโทษ แม้แต่ศพก็จะไม่เหลือใช่ไหม？”

มือปืนชุดขาวพยักหน้า“หลังบ้านของเจ้าบ้านมีสัตว์ประหลาดเลี้ยงไว้เยอะมาก ไม่ว่าจะเสือหรือสิงโต สัตว์เดรัจฉานพวกนี้ ไม่ได้ลิ้มลองรสชาติของคนมานานแล้ว”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็ยิงมาได้เลย！”

มุมปากของหยางเฉินมีรอยยิ้มแปลกๆที่ไม่เป็นอันตรายต่อสัตว์และคน

แต่สิ่งที่ทำให้มือปืนชุดขาวผิดหวังก็คือ คำขู่ของตัวเอง มันไม่มีประโยชน์อะไรต่อหยางเฉินเลย

ในทางกลับกัน รอยยิ้มของหยางเฉิน ทำให้จู่ๆเขาก็เกิดความรู้สึกอันตราย

อีกฝ่ายอันตรายมาก！