The king of War นิยาย บท 775

ซุนซวี่ทั้งโกรธและอับอาย เขากัดฟันพูดว่า“หยางเฉิน แกอย่าจองหองไป ฉันยอมรับว่าแกสู้เก่งมาก แต่แล้วยังไงล่ะ？”

“การมาของคุณชายเฉาในครั้งนี้ได้พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลเฉามาด้วย ถึงแกจะเก่งแค่ไหน จะเป็นคู่ต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งตระกูลเฉาได้งั้นหรอ？”

“ที่ฉันเตือนให้แกออกไป ไม่ใช่เพราะกลัวแก แต่เห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งเก่าก่อน เลยไว้ชีวิตแกไป！”

หยางเฉินพูดอย่างเรียบเฉย“รอดชีวิต？คุณคิดว่าที่ผมมาตระกูลซุน เพื่อมาขอให้คุณไว้ชีวิตงั้นหรอ？”

ซุนซวี่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่หลังจากที่ได้พูดคุยกับหยางเฉิน ความหวาดกลัวภายในใจของเขาก็ลดไปไม่น้อย

“หยางเฉินใช่ไหม？”

ในตอนนี้เองเฉาจื้อก็ได้พูดขึ้นมาว่า“ตอนนี้ฉันให้ทางเลือกแกสองทาง ถ้าไม่ยอมแพ้ ทำงานในเยี่ยนตูให้กับฉัน เป็นเวลาสามปี ฉันจะให้แกเป็นราชาของเยี่ยนตู”

“ทางเลือกที่สองก็คือ ฉันเอาชีวิตแก！”

ซุนซวี่ถึงกับกระวนกระวายใจ เขาคิดไม่ถึงว่า ตนมอบตระกูลซุนให้กับเฉาจื้อ เพื่อได้รับการคุ้มครองจากตระกูลเฉา

แต่ว่า เฉาจื้อกลับอยากดึงตัวหยางเฉิน

ถ้าหยางเฉินรับปาก งั้นตนจะมีชีวิตรอดไปได้อย่างไร？

หยางเฉินรู้สึกแปลกใจ แต่เขาก็เข้าใจทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว

เยี่ยนตูในตอนนี้ มีป้อมปราการที่แข็งแกร่งมาก ถึงแม้ว่าจะมีแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเป็นผู้นำ แต่กลับไม่ราชวงศ์หรือราชนิกุลไหนเข้าร่วมปกครองเยี่ยนตูเลยแม้แต่คนเดียว

ถึงแม้ว่า ในนี้จะต้องมีปัญหาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเยี่ยนตูใหญ่ขนาดนี้ ราชวงศ์กับราชนิกุลจะไม่ไหวหวั่นได้อย่างไร

เฉาจื้อ อยากจะแอบหนุนหลังตระกูลซุน เพื่อแทรกซึมเข้าไปที่ในเยี่ยนตูงั้นหรอ？

แน่นอนว่า ทุกอย่างเป็นแค่การคาดเดาของตนเอง สำหรับความจริงจะคืออะไร เขาไม่รู้หรอก และไม่สนใจที่อยากจะรู้ด้วย

ซุนซวี่มองไปที่หยางเฉินด้วยความประหม่า กลัวว่าหยางเฉินจะตอบตกลง

และสีหน้าของ เฉาจื้อก็ชั่วร้าย ราวกับไม่สนใจว่าหยางเฉินจะตอบตกลง หรือไม่ตอบตกลง

“ซุนซวี่ คุณว่า ถ้าผมตอบตกลง คุณจะมีจุดจบยังไงนะ？”

หยางเฉินไม่ได้รีบตอบกลับเฉาจื้อ แต่จู่ๆก็มองไปที่ซุนซวี่แล้วถาม

สีหน้าของซุนซวี่แข็งทื่อ คำพูดของหยางเฉินเห็นได้ชัดว่ากำลังบอกเขาว่า ขอแค่ตอบตกลง ซุนซวี่ก็จะมีจุดจบที่เลวร้ายมาก

“ฉันเป็นคนของคุณชายเฉาแล้ว ถ้าแกตอบตกลงคุณชายเฉา งั้นแกก็เป็นคนของคุณชายเฉาเหมือนกัน จากนี้เราก็จะเป็นพี่น้องที่ยืนอยู่ข้างเดียวกัน”

ซุนซวี่หัวเราะ“หรือว่า คุณหยางเป็นคนใจแคบ เพราะความแค้นเล็กน้อยในอดีต เลยจะเอาผมให้ตายกันล่ะ？”

“ผมคิดว่า ถ้าฉันฆ่าแกให้ตาย ไม่แน่คุณชายเฉาอาจจะดีใจก็ได้？”

ซุนซวี่มองไปที่เฉาจื้ออย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วพูดต่อไปว่า“อีกทั้ง ฉันเป็นเจ้าบ้านของตระกูลซุน รู้ถึงการดำเนินงานในตระกูลซุนเป็นอย่างดี ไม่มีฉัน เกรงว่าตระกูลซุนคงอยากที่จะแข่งขันกับอีกเจ็ดตระกูลได้”

พูดจบ เขาก็มองไปที่เฉาจื้อ

เพียงแต่ว่า เฉาจื้อไม่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ ในมือของเขาถือแก้วไวน์ แล้วเขย่าไปมา สายตาจับจ้องไปที่ของเหลวที่อยู่ในแก้ว เหมือนสนใจมากๆ

เมื่อเห็นว่าเฉาจื้อเหมือนจะไม่สนใจ กลับกันยังชื่นชมหยางเฉิน

เฉาจื้ออายุประมาณสามสิบเท่านั้น ในฐานะทายาทของบ้านหลังที่สามของตระกูลเฉา นิสัยหลีกเลี่ยงผู้คน คนประเภทนี้ อย่าว่าแค่ทายาทบ้านหลังที่สามของตระกูลเฉาเลย ถึงจะเป็นทายาทราชาของตระกูลเฉา ก็ไม่คู่ควร

“หยางเฉิน คุณชายเฉายังรอคำตอบของแกอยู่นะ แกคงไม่ทำให้คุณชายเฉาผิดหวังแน่ ถูกไหม？”

ซุนซวี่ถามอย่างยิ้มๆอีกครั้ง

หยางเฉินหัวเราะ ยื่นมือหยิบเอกสารบนโต๊ะน้ำชาที่เซ็นเสร็จแล้วขึ้นมาดู

หลังจากพลิกอ่านไม่กี่หน้าอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ก็รู้ว่ากิจการของตระกูลซุนถูกโอนถ่ายไปให้เฉาจื้อทั้งหมด

หยางเฉินมองซุนซวี่แวบหนึ่ง“เจ้าบ้านซุน คุณมันกล้าจริงๆ เพื่อให้สามารถอยู่ต่อไปในเยี่ยนตูได้ กลับยอมยกเงินจำนวนมหาศาลขนาดนี้ให้คนอื่น เพื่อมาอาศัยคุณชายเฉา”

ซุนซวี่เริ่มรู้สึกประหม่า สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ เขากล่าวว่า“หยางเฉิน แกอย่าคิดที่จะทำให้คนอื่นแตกคอกันนะ ฉันยกกิจการของตระกูลซุนให้กับคุณชายเฉา และเชื่อใจกับสนับสนุนคุณชายเฉาด้วย”

“งั้นหรอ？”

หยางเฉินหัวเราะอย่างชั่วร้าย แล้วถามกับเฉาจื้อว่า“ถ้าผมบอกว่า ยอมให้กับคุณชายเฉา แต่ผมขอชีวิตของซุนซวี่ คุณชายเฉาจะยอมไหมครับ？”