The king of War นิยาย บท 776

แต่หลังจากที่หยางเฉินฉีกสัญญาทั้งหมดทิ้ง เขาก็พูดไปด้วยหัวเราะไปด้วยว่า“ผมไม่ได้บอกว่า จะยอมจำนนคุณนะ”

เฉาจื้อเลิกคิ้ว เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินไม่มีความคิดจะยอมจำนนตัวเอง

ซุนซวี่ตกตะลึง ราวกับเห็นโอกาส

“ตระกูลซุนจะให้ทุกอย่างกับผมหรือไม่ ผมไม่สนใจหรอกนะ แต่สิ่งที่ตระกูลซุนติดค้างผม ต้องคืนให้ผม！”

หยางเฉินยกมือขึ้นแล้วเหลือบมองไปที่นาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ แล้วมองที่ซุนซวี่พลางกล่าวว่า“เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่พระอาทิตย์ตกดิน ปัดเศษขึ้นไป คิดเป็นสามชั่วโมง”

“ก่อนหน้านี้ผมบอกแล้วว่า หนึ่งชั่วโมง คิดดอกเบี้ยหนึ่งหมื่นล้าน”

“ตอนแรกคุณติดผมสองหมื่นล้าน บวกกับสามหมื่นล้านที่เป็นค่าเกินเวลา ทั้งหมดห้าหมื่นล้าน”

“คืนหนี้มาก่อนเถอะ หลังจากนั้นตระกูลซุนจะมอบให้ตระกูลเฉาก็ดี หรือจะดับมอดม้วยไม่เอง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”

ซุนซวี่อ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เดิมทีเขายังกังวล ว่าหยางเฉินจะยอมจำนนต่อเฉาจื้อ หลังจากนั้นเฉาจื้อจะฆ่าตนเอง

แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะฉีกสัญญา เพื่ออยากให้ตระกูลซุนยังคงเป็นของตระกูลซุน รอหลังจากที่ชดใช้ห้าหมื่นล้านแล้ว ตระกูลซุนจะแลกเปลี่ยนอะไรกันยังไง เขาไม่สนใจ

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉาจื้อหายไป ดวงตาของเขามีลำแสงเย็นวาบสะท้อนออกมา เขาหรี่ตากล่าวว่า“เยี่ยนตู ไม่อนุญาตให้คนเก๋าอย่างแกอยู่ที่นี่！”

“ในเมื่อแกเก๋าขนาดนี้ งั้นก็คงต้องตายแล้วล่ะ！”

“ฉันจะโอกาสแกอีกครั้ง ถ้าไม่ยอมจำนน ก็ตายซะ！”

หยางเฉินไม่มองเฉาจื้อแม่แต่นิดเดียว ดวงตาทั้งคู่ยังคงจ้องมองไปที่ซุนซวี่“ให้เวลาคุณคิดสิบวินาที ถ้าเกินสิบวินาที ในทุกนาที เพิ่มหนึ่งหมื่นล้าน！”

ซุนซวี่รู้สึกแค่ว่าบ่าทั้งสองข้าง แบกภูเขาอยู่

หยางเฉินในตอนนี้ ทรงพลังมาก มันทำให้เขาไม่กล้าโต้ตอบกับอีกฝ่าย

แต่เฉาจื้อ ก็เป็นคนที่เขายั่วยุไม่ได้เช่นกัน

ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็ไม่อยากเผชิญหน้าทั้งนั้น

แต่ตอนนี้ เขากลับต้องเผชิญหน้ากับคนใหญ่คนโตในสายตาเขาถึงสองคนด้วยกัน

“เวลาสิบวินาทีถึงแล้ว บอกคำตอบของคุณมาซะ”จู่ๆหยางเฉินก็พูดขึ้นมา

ซุนซวี่ถึงได้สติกลับมา แล้วกัดฟันพูดว่า“หยางเฉิน อย่าได้คืบจะเอาศอกนะ ฉันไม่ติดหนี้แกแม้แต่แดงเดียว สำหรับค่าชดใช้สองหมื่นล้านนั่น ไอ้หลงเถิงบ้านั่นมันเป็นคนพูดเอง”

“เขาบอกว่าให้ฉันชดใช้ให้แกสองหมื่นล้าน ฉันก็ต้องชดใช้ให้แกสองหมื่นล้านงั้นหรอวะ？”

“มีสิทธิ์อะไรกัน？เขาเป็นใคร？แล้วแกเป็นใคร？พวกแกมีสิทธิ์อะไรให้ฉันชดใช้ให้แก？”

“ตอนนี้ ฉันเป็นคนของคุณชายเฉา ถึงแกจะฉีกสัญญาของเราทิ้ง แต่ทุกอย่างในตระกูลซุน ยังคงเป็นของคุณชายเฉาอยู่ดี”

“แกอยากแตะต้องฉัน ก็ต้องถามคุณชายเฉาก่อนว่าเขายอมไหม！”

ซุนซวี่กัดฟันพูด ด้วยใบหน้าเดือดดาล

ตอนนี้ เขาไม่มีตัวเลือกใดๆทั้งสิ้น ทำได้เพียงแค่ติดตามเฉาจื้อต่อไป อาจจะพอมีทางรอด

“ผ่านไปอีกหนึ่งนาทีแล้วนะ ตอนนี้ตระกูลซุนติดหนี้ผมหกหมื่นล้าน”

หยางเฉินมองดูเวลา แล้วกล่าวอย่างใจเย็น

“ไอ้หนุ่ม แกคิดว่าฉันไร้ตัวตนงั้นหรอห้ะ？”

เฉาจื้อกระแทกกำปั้นไปที่โต๊ะน้ำชาเสียงดัง“ปึ้ง” โต๊ะน้ำชาไม้เนื้อแข็ง แต่กลับเหลือร่องรอยของหมัดทิ้งไว้

คิดไม่ถึงว่า เฉาจื้อจะมีวิชาศิลปะป้องกันตัวอยู่บ้าง

“ทำไมหรอครับ？คุณชายเฉาคิดจะ ชดใช้หนี้แทนตระกูลซุนหรอครับ？”

หยางเฉินพูดอย่างยิ้มๆ

“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นฉันจะสงเคราะห์เอง！”

เฉาจื้อโกรธมาก เขายกมือขึ้นมา ทันใดนั้นบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา ก็พุ่งตัวเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน

“ปึ้ง！”

หยางเฉินใช้เท้าเตะโต๊ะน้ำชา เสียงดังสนั่น โต๊ะน้ำชาพลิกตลบกลางอากาศทันที

“ปึ้งๆ！”