The king of War นิยาย บท 796

เมื่อเห็นหมายเรียก สีหน้าของอวี๋เหวินปิงก็ซีดเผือดทันที เขาคิดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะสืบมาถึงตัวเขาได้เร็วขนาดนี้

“พวกคุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

หลังจากผ่านช่วงเวลาสั้นๆ ของความประหลาดใจ อวี๋เหวินปิงก็พูดอย่างโกรธเคือง “หลายวันมานี้ผมยังไม่ได้ออกไปจากตระกูลอวี๋เหวินเลย กล้องวงจรปิดภายในคฤหาสน์สามารถใช้พิสูจน์ได้”

“ผมจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมได้ยังไง?”

กงเจิ้งเอาภาพถ่ายออกมาและพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณรู้จักคนคนนี้ใช่ไหม?”

อวี๋เหวินปิงเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดด้วยความโมโห “เขาเป็นพนักงานของบริษัทตระกูลอวี๋เหวิน และยังเป็นพนักงานที่ดีที่สุดของผมด้วย เขาชื่อเฉินจื้อ ผมจะไม่รู้จักเขาได้ยังไง?”

“เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เราพบศพของเขาในแม่น้ำเหล่าหลง และพบว่าเขาโทรหาคุณเป็นสายสุดท้ายจากบันทึกโทรศัพท์ของเขา”

อวี๋เหวินปิงแกล้งทำเป็นตกใจ “คุณว่าอะไรนะ? เขาตายแล้วเหรอ? เขาตายได้ยังไง? เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนเขายังโทรมารายงานผมเรื่องงานอยู่เลย”

“เขาเป็นพนักงานที่ดีที่สุดของผม ทำไมเขาถึงตาย? เรื่องนี้พวกคุณต้องตามหาตัวคนร้ายที่แท้จริงมาให้ได้ ผมจะไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่!”

ท่าทางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของอวี๋เหวินปิง ดูเหมือนว่าจะห่วงใยเฉินจื้อจริงๆ

กงเจิ้งขมวดคิ้ว อวี๋เหวินปิงตอบไม่ตรงคำถามเลย แต่ก็ถือว่าได้ให้คำตอบแก่เขาแล้ว

“คุณตำรวจ คุณคงไม่คิดว่าการตายของเฉินจื้อมีส่วนเกี่ยวข้องกับผมนะ?”

อวี๋เหวินปิงมองกงเจิ้งและพูดขึ้นอีกว่า “ถ้าพวกคุณสงสัยผมเพียงเพราะเขาโทรหาผมเป็นสายสุดท้าย มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“แม้ว่าจะพาตัวผมไปสอบสวน คุณต้องมีหลักฐาน ถ้าไม่มีหลักฐานผมจะไม่ออกไปกับพวกคุณ”

“ตอนนี้พ่อของผมกำลังบาดเจ็บสาหัส ยังคงนอนอยู่ในห้องไอซียู พนักงานที่ดีที่สุดของผมก็มาตายไป ทำไมพวกคุณไม่ไปตามหาตัวฆาตกร แต่กลับวิ่งมาสอบสวนผม?”

“ตอนนี้ผมกำลังจัดการดูแลตระกูลอวี๋เหวินแทนพ่อของผม หากพวกคุณไม่มีหลักฐานและมาพาตัวผมไปแบบนี้ แล้วตระกูลอวี๋เหวินจะทำยังไง?”

“อีกอย่างแล้วเรื่องชื่อเสียงของผมล่ะ? ชื่อเสียงของตระกูลอวี๋เหวินล่ะ? มันไม่ใช่สิ่งที่คุณจะรับผิดชอบไหวนะ”

กงเจิ้งเลิกคิ้วขึ้นและกล่าวอย่างไม่พอใจ “คุณอวี๋เหวิน นี่คุณกำลังปฏิเสธการสอบสวนใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่ว่าผมปฏิเสธการสอบสวน แต่ต้องการให้พวกคุณแสดงหลักฐานออกมา ถ้าไม่มีหลักฐาน ผมอยากจะดูว่าใครจะกล้าพาผมออกไปจากตระกูลอวี๋เหวินแม้แต่ก้าวเดียว?”

ท่าทีของอวี๋เหวินปิงแข็งกร้าวมาก

“ได้ ในเมื่อคุณต้องการหลักฐาน ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเอาหลักฐานให้คุณ!”

กงเจิ้งพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาแล้วเปิดคลิปเสียงท่อนหนึ่ง เสียงดังขึ้นมาทันที

“คุณชายปิง ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ตอนนี้หลายคนกำลังตามหาตัวผมอยู่ ถ้าผมถูกจับ เรื่องราวต่างๆ ของคุณชายปิงจะถูกเปิดเผย คุณต้องหาวิธีช่วยผมนะ!”

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ผมจะให้คนไปหาคุณ ตอนนี้ต้องส่งตัวคุณออกนอกประเทศไปหลบดูสถานการณ์ก่อน”

“ขอบคุณคุณชายปิง! ขอบคุณคุณชายปิง! ผมอยู่ที่คลังสินค้าหมายเลข 3 แม่น้ำเหล่าหลง”

คลิปเสียงมีเพียงสามท่อน แต่เสียงในท่อนที่สองเป็นของอวี๋เหวินปิง

ส่วนอีกสองท่อนที่เหลือเป็นเสียงของเฉินจื้อ

แม้ว่าการสนทนาจะสั้น แต่ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่า เฉินจื้อทำผิดเรื่องใหญ่และกำลังถูกคนจำนวนมากตามล่า

แต่อวี๋เหวินปิงกลับบอกว่า จะส่งเฉินจื้อไปหลบดูสถานการณ์ที่ต่างประเทศ ซึ่งก็เพียงพอที่จะบอกว่า อวี๋เหวินปิงรู้เรื่องความผิดของเฉินจื้อ

อวี๋เหวินปิงก็ตกใจเช่นกัน บทสนทนานี้เป็นการสนทนาครั้งสุดท้ายระหว่างเขากับเฉินจื้อก่อนตาย คิดไม่ถึงว่าจะถูกเฉินจื้อบันทึกไว้

“อีกครึ่งเดือนก็จะสิ้นปีแล้ว งานแต่งงานของคุณกับพี่อ้ายเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา

พอพูดถึงเรื่องแต่งงาน หม่าชาวยิ้มอย่างมีความสุขและกล่าวว่า “พูดให้ถูกต้อง อีกสิบสามวันก็จะเป็นวันมงคลของผมกับพี่อ้ายแล้ว สิ่งที่ควรเตรียมก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว”

“งั้นก็ดีแล้ว คุณแต่งงานคราวนี้ ผมจะมอบของขวัญใหญ่ให้คุณแน่นอน” หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หม่าชาวหัวเราะแหะแหะ ดูท่าทางคาดหวัง “พี่เฉิน ของขวัญใหญ่อะไรเหรอ? แอบบอกผมได้ไหม?”

หยางเฉินกลอกตาให้หม่าชาว “ถ้าบอกตอนนี้จะเซอร์ไพรส์เหรอ? คุณรอไปก่อนเถอะน่า แค่สิบสามวันเอง แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว”

“เออใช่ เรื่องจัดตั้งหน่วยองครักษ์เงาไปถึงไหนแล้ว?” หยางเฉินถามอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้การจัดตั้งองครักษ์เงาได้ให้หม่าชาวรับหน้าที่เป็นผู้บัญชาการ และรับผิดชอบเรื่องฝึกฝนด้วย

ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองเยี่ยนตูรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ บางทีอีกไม่นานก็สามารถส่งองครักษ์เงาลงสนามได้แล้ว

“ถึงองครักษ์เงาจะเป็นการจัดตั้งขึ้น แต่ก็เมื่อเทียบกับที่ชายแดนเหนือแล้ว ก็ยังด้อยกว่าอยู่มาก”

หม่าชาวทำหน้ารังเกียจ “พี่เฉิน เมื่อไหร่คุณจะหาทหารที่ปลดประจำการจากชายแดนเหนือมาให้ผมได้ ไม่งั้นเรื่ององครักษ์เงาจะไม่น่าทำเลย”

ที่สร้างความประหลาดใจให้กับหม่าชาวก็คือ ครั้งนี้หยางเฉินไม่ได้ปฏิเสธ เขาโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่งทันที ให้อีกฝ่ายช่วยแนะนำทหารที่ปลดประจำการมาจากชายเหนือหลายคน

หยางเฉินวางสายไปไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีก อีกฝ่ายพูดอย่างตื่นเต้น “พี่เฉิน ถ้าคุณไม่รังเกียจ พรุ่งนี้ผมจะปลดประจำการแล้วไปหาคุณ”

หยางเฉินพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ผมพูดชัดเจนแล้วว่า ห้ามคุณทำเรื่องรั่วไหลออกไป ผมแค่ต้องการทหารที่ปลดประจำการตามขั้นตอนปกติ”

“พี่เฉิน คุณไม่ต้องกังวล ผมรับประกันว่าจะไม่มีใครรู้ฐานะของคุณ ที่จะไปหาคุณ รับประกันได้เลยว่าเป็นทหารที่ปลดประจำการตามปกติ และเป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถมากด้วย”