The king of War นิยาย บท 80

กวนเสว่เฟิงที่พึ่งออกมาจากหอเหล้าแสงพระจันทร์เมื่อสักครู่นี้ นำหูฟังดักฟังขนาดเล็กตัวหนึ่งออกมาจากข้างหู

บนหน้าของเขาปรากฏยิ้มเยาะออกมา “คนที่ฉันซ่อนเอาไว้ ใครจะหาเจอได้?”

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินและหม่าชาวก็ออกมาจากผับเช่นกัน

“พี่เฉิน จับมันไปที่ตระกูลกวนโดยตรง ข่มขู่มันให้เอาเสี้ยวเสี้ยวออกมา แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอครับ?” หม่าชาวขับรถสะกดรอยตามพลางถามขึ้น

“ก่อนที่ยังหาเสี้ยวเสี้ยวไม่เจอ ทำแบบนี้มีเพียงแต่นำอันตรายไปให้เธอ” บนหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ

“หรือว่าปล่อยตระกูลกวนไปแบบนี้เหรอครับ?” ในสายตาหม่าชาวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“วางใจได้ ตระกูลกวนจะต้องชดใช้กับเรื่องที่เกิดขึ้น” ในสายตาหยางเฉินมีความเย็นชาผุดขึ้นมาหลายระดับ

ในขณะเดียวกัน ในคฤหาสน์ที่หรูหราแห่งหนึ่ง

บนพื้นพรมกำมะหยี่ระดับสูง ผู้หญิงสองคนที่โตคนเด็กคนกำลังนั่งอยู่บนพื้น ด้านข้างพวกเธอเป็นของเล่นสารพัดอย่าง เด็กผู้หญิงกำลังเล่นแบบหน้าตามีความสุข

ส่วนที่อยู่ข้างกายของเด็กผู้หญิง มีหญิงสาวที่อายุยี่สิบห้ายี่สิบหกปีคนหนึ่งนั่งอยู่ เธอไว้ผมยาวที่นุ่มลื่นสลวย ในมือถือหนังสือนิทานเด็กเล่มหนึ่ง กำลังอ่านให้เด็กผู้หญิงฟัง

เธอยังปัดปอยผมที่ร่วงลงมาตรงหน้าผากออกแบบไม่ขาดสาย

“คุณน้าคะ นี่คือเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด นี่คือเรื่องที่หนูชอบมากที่สุดเลยค่ะ”

เด็กผู้หญิงพูดอย่างดีใจทันที มองท้องฟ้าที่มืดด้านนอกหน้าต่าง รอยยิ้มบนหน้าหายไปฉับพลัน หล่อนเบ้ปากน้อยๆ “ทำไมพ่อถึงยังไม่มารับหนูอีกคะ?”

“เสี้ยวเสี้ยวไม่ต้องรีบนะ! พ่อกับแม่หนูกำลังทำงานอยู่ ไม่แน่ว่ารออีกสักหน่อยคงมารับหนูแล้ว” ผู้หญิงผมยาวพูดด้วยท่าทางอ่อนโยน ตอนที่มองทางเสี้ยวเสี้ยว ในสายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู ในแววตาลึกยังมีความกังวลระดับหนึ่ง

รถปอร์เช่สีดำคันหนึ่งขับไปด้วยความไว กวนเสว่เฟิงที่ขับรถไม่ได้รู้สึกถึงรถโฟล์คเภาตันสีดำคันหนึ่งกำลังตามมาด้านหลังแบบไม่ใกล้ไม่ไกล

ด้วยเทคนิคสะกดรอยตามของหม่าชาว กวนเสว่เฟิงอยากจะหาให้เจอ เดิมทีเป็นไปไม่ได้

ไม่นานรถปอร์เช่ขับเข้ามายังเขตคฤหาสน์แห่งหนึ่งในเมือง จอดลงด้านหน้าคฤหาสน์มีระดับหลังหนึ่งแล้ว

กวนเสว่เฟิงที่ระมัดระวังตัวดีมาก พอลงจากรถก็มองไปรอบด้านทีหนึ่ง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครสะกดรอยตามมา ถึงนำกุญแจออกมา เปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์

“พี่เฉิน เสี้ยวเสี้ยวจะอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ?”

หม่าชาวที่หลบอยู่ในเขตป่าไม้ไม่ไกลออกไปนัก มองทางหยางเฉินที่หลบซ่อนในมุมอับเหมือนกันถามขึ้น

หยางเฉินส่ายหน้า “นายรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปดูหน่อย”

พูดจบ หยางเฉินเหมือนเสือชีตาห์ตัวหนึ่ง ชั่วขณะนั้นหายเข้าไปในความมืดด้วยท่วงท่าแข็งแรงมีพลัง หลบผ่านแม้แต่กล้องวงจรปิดหลายตัวไปได้ ก่อนจะเข้าใกล้คฤหาสน์

ด้านในคฤหาสน์ กวนเสว่เฟิงพึ่งเปิดเข้าประตูมา มองเห็นบนพรมกำมะหยี่ด้านหน้าโซฟา ภาพเงาของผู้ใหญ่และเด็กสองคน กำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู สายตาของผู้หญิงทั้งสองต่างมองเข้ามา

“กวนเสว่เฟิง!” หญิงสาวรีบลุกขึ้นมาทันที ในสายตายังมีความประหม่าระดับหนึ่ง

“เซี่ยเหอ เห็นฉันเข้า เธอเหมือนจะไม่ดีใจสักนิดเลย?” กวนเสว่เฟิงมองภาพคนที่สวยงามคนนั้นอยู่ ในคำพูดเต็มไปด้วยความจำใจ

เซี่ยเหอเหมือนกังวลอะไร รีบขวางด้านหน้าของเสี้ยวเสี้ยวทันทีด้วยหน้าตาเย็นชา “ดึกมากแล้ว นายมาได้ยังไง?”