The king of War นิยาย บท 800

อู๋เทียนโย่วยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากมากขึ้น เขานอนฟุบอยู่บนม้านั่ง อาเจียนไม่หยุด ในปากเต็มไปด้วยเลือด

“มาๆๆ เรามาดื่มกันต่อ!”

หยางเฉินหัวเราะลั่น เขาต้องการกรอกไวน์ให้อู๋เทียนโย่วอีก

อู๋เทียนโย่วกลอกตาสลบไสลไป

“อ้าว! พี่เทียนโย่วดื่มจนกระอักเลือดแล้ว แบบนี้คงไม่ตายหรอกนะ?”

“เรียกรถพยาบาลเร็ว! เรียกรถพยาบาลเร็ว!”

ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง อู๋เทียนโย่วถูกเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนหามใส่เปลออกไป

อีกสองคนที่เหลือก็ถูกหามออกไปด้วย

ส่วนหลิ่วเหมยและผู้หญิงอีกคนหนึ่งได้ตามขึ้นรถไปโรงพยาบาลด้วย

“หยางเฉิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลให้สร่างเมาหน่อยดีกว่า?”

เซี่ยเหอพยุงหยางเฉินออกมาจากร้านอาหาร แล้วพูดอย่างตื่นเต้น

“ผมไม่เป็นอะไร! คุณไม่ต้องพยุงผมหรอก”

หยางเฉินส่ายหน้า นอกจากสีหน้าที่แดงก่ำแล้ว ก็ไม่มีสภาพของคนเมาเลย

สิ่งที่ทำให้เซี่ยเหอแปลกใจก็คือ เมื่อเธอปล่อยหยางเฉิน หยางเฉินก็เดินได้อย่างมั่นคง

เมื่อครู่เธอเห็นกับตาว่าหยางเฉินดื่มกับคนสามคนตามลำพัง

ตอนนี้ทั้งสามคนต่างกระอักเลือด ต้องเรียกรถพยาบาลมารับ

แต่หยางเฉินดูเหมือนคนสบายดี แค่มีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่บนร่างกายเล็กน้อย

“เมื่อกี้คุณเล่นละครเหรอ?”

เซี่ยเหอตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจออกมา

หยางเฉินยิ้มและพูดว่า “เมื่อกี้ผมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยคุณ ดื่มเหล้าไปมากแค่ไหนคุณก็เห็นกับตาแล้วนี่ อู๋เทียนโย่วดื่มจนเข้าโรงพยาบาล แล้วผมจะแกล้งเล่นละครได้ยังไง?”

เซี่ยเหอรู้สึกผิดในทันที พูดกับเขาด้วยสีหน้าขอโทษ “หยางเฉิน ขอโทษนะ!”

“เอาล่ะ วันนี้คุณพูดขอบคุณและขอโทษกับผมหลายครั้งแล้ว ถ้าพูดอีกถือว่าไม่เห็นว่าผมเป็นเพื่อน”

หยางเฉินตั้งใจชักสีหน้าและพูดขึ้น

เซี่ยเหอไม่ได้พูดอะไร จ้องมองหยางเฉินด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ทันใดนั้นน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา

“คุณร้องไห้ทำไม? ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? ผมขอโทษนะ!”

ทันใดนั้นเซี่ยเหอก็ร้องไห้ออกมา ทำให้หยางเฉินรู้สึกร้อนใจในทันที

เขาไม่อยากเห็นผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด

เซี่ยเหอเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้า และพูดกับหยางเฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ “ฉันซาบซึ้งใจ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยพบเพื่อนแท้ มีแต่คุณเท่านั้นที่ยินดีช่วยฉัน”

“ความจริงฉันรู้ว่า อู๋เทียนโย่วและคนอื่นๆ ดื่มจนกระอักเลือด แต่คุณดื่มมากกว่าพวกเขาตั้งเยอะ อย่างน้อยๆ ก็สามเท่า ตอนนี้คุณจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ”

“คุณกลัวว่าฉันจะเป็นห่วง ก็เลยแกล้งทำเป็นบอกฉันอย่างผ่อนคลาย ว่าคุณไม่เป็นอะไร”

หยางเฉินพูดไม่ออก ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ จะหลอกคุณทำไม? ถ้าเป็นอะไรจริงๆ คงต้องหามส่งโรงพยาบาลเหมือนพวกอู๋เทียนโย่วแล้วล่ะ”

เมื่อครู่ยังดูเหมือนว่าเขาจะเมามาก แต่ในความเป็นจริงเขาไม่ได้ดื่มมันสักเท่าไหร่

ถ้าไปตรวจสอบในถังขยะห้องส่วนตัวก็จะพบว่า มีไวน์ในถังขยะที่แทบจะล้นออกมาได้

เขาเพียงแค่ใช้มือว่องไวของตัวเอง หาโอกาสเทไวน์ทั้งหมดลงในถังขยะ หรือไม่ก็บ้วนลงไปในถังขยะ

คนที่ดื่มเข้าไปจริงๆ น่าจะเป็นหลิ่วเหมยมากกว่า

เพียงแต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร เซี่ยเหอก็ไม่มีทางเชื่อ

“ฉันรู้ วันนี้เสี่ยงชีวิตดื่มเหล้าเพื่อช่วยฉัน”

“ฉันไม่ได้โง่นะ ความจริงฉันรู้ว่าอู๋เทียนโย่วคิดวางแผนอะไร เขาจงใจชวนคนมาเป็นจำนวนมาก จุดประสงค์ก็เพื่อมอมเหล้าคุณให้ล้ม”