The king of War นิยาย บท 822

ที่เย่ม่านส่งข้อความมาให้เมื่อสักครู่นี้ เหมือนเป็นการสั่งเสีย ทำให้หยางเฉินมีความรู้สึกไม่สบายใจ

เขาจึงฉุกนึกขึ้นมา คิดว่าน่าจะพาเสี้ยวเสี้ยวไปเยี่ยมเย่ม่านด้วย

“หยางเฉิน！”

หยางเฉินเพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้นมา

เขาหันตัวกลับ ก็เห็นเด็กหนุ่มสวมหน้ากากปิดปากสีดำใส่หมวกแก๊ป จ้องหน้าเขาด้วยดวงตาแดงเดือด

ฟังจากเสียง หยางเฉินก็จำฝ่ายตรงข้ามได้ อู๋เทียนอิ้วในทีมงานเซี่ยเหอนั่นเอง

เพียงแต่ว่า อู๋เทียนอิ้วในตอนนี้ ได้ถูกบล็อกไปทั้งวงการ น่ากลัวชาตินี้คงไม่มีทางเป็นดาราได้อีกต่อไป

“มีเรื่องอะไร？”

หยางเฉินถามไปเสียงชาเย็น

อู๋เทียนอิ้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด “โลกมันช่างกลมจริง คิดไม่ถึงจะมาพบแกได้ที่นี่ แกทำให้เส้นทางก้าวสู่ดาราของข้าพังทะลาย แล้วแกไม่คิดจะให้เหตุผลกับข้าเลยหรือ？”

“แกทำตัวของแกเอง หรือจะพูดอีกทีก็ว่าทำกรรมชั่วไว้ย่อมได้กรรมชั่วสนอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า？”

หยางเฉินพูดเสียงหัวเราะ “แกคงจะไม่คิดหรอกนะ ว่าการที่แกต้องเป็นไปอย่างทุกวันนี้ เพราะข้าเป็นคนทำ？”

“แล้วไม่ใช่หรือไง？”

อู๋เทียนอิ้วพูดด้วยความโกรธ “หยางเฉิน แกไม่ต้องมาทำไขสือ ก็เพราะแกไปเปิดโปงคลิปและงานบันทึกเสียงของข้าในเน็ต ทำจนข้าพังไปหมด！”

หยางเฉินให้รู้สึกได้ว่า อู๋เทียนอิ้วในขณะนี้ โกรธมากไปถึงขนาดไหน

อู๋เทียนอิ้วที่เป็นไปในวันนี้ เพราะเขาเป็นคนทำจริง แต่เขาไม่จำเป็นจะต้องมีความรับผิดชอบในทางจิตสำนึกใด ๆ กับเศษเดนมนุษย์ประเภทนี้ อย่าว่าแต่แค่ปิดทางขึ้นไปสู่ดวงดาวของมันเลย ถึงปลิดชีวิตมันทิ้ง ก็ไม่ใช่เรื่องเกินเหตุ

หยางเฉินหัวเราะประชดใส่ “ไม่ผิด คลิปวิดีโอกับเสียงบันทึกล้วนใช่ข้านี่แหละเป็นคนเปิดโปง”

“ข้ายังจะบอกแกด้วย ยังมีพวกดาราขาใหญ่ที่สมัครเข้าสังกัดทีมงาน ก็ข้านี่แหละวางเกมไว้”

“ยังไม่ใช่แค่นั้นนะ แม้แต่ซิงเฉินมีเดีย ก็เป็นสินทรัพย์ของข้าเอง”

“ตลอดกระทั่งแนวโน้มกระแสวิพากษ์ ก็ข้านี่แหละชี้นำ จะเล่นกับข้า แกจะเทียบได้ไหม？”

ได้ยินที่หยางเฉินพูด อู๋เทียนอิ้วถึงกับอึ้ง

พักใหญ่ อู๋เทียนอิ้วหัวเราะก๊ากออกมา

“หยางเฉิน ฝีมือคุยโม้ของแกนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ？”

อู๋เทียนอิ้วหัวเราะแล้วพูดต่อ “ข้าก็รู้อยู่ว่าการเปิดโปงคลิปวีดีโอกับเสียงบันทึกนั่น แกเป็นคนทำทั้งนั้น ยังมีเรื่องกระแสวิจารณ์ ก็แกที่เล่นงานข้าอยู่เบื้องหลัง ข้าเชื่อหมด”

“ทว่า แกอย่ามามองข้าเป็นไอ้โง่ แกมันตัวอะไร？สามารถเรียกดาราขาใหญ่ระดับหยวนหย่าฉีกับเห้าเฉินมาได้เชียวรึ？”

“แล้วยังโม้ให้ข้าฟังอีก ว่าซิงเฉินมีเดียเป็นของแก？ทำไมไม่พูดเลยว่า แกเพิ่งซื้อกิจการของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปของซิงเฉินมีเดีย นั่นก็ได้เป็นสินทรัพย์ของแกแล้วด้วยเล่า？”

หยางเฉินแค่นหัวเราะไปอย่างเสียไม่ได้ “แกก็พูดถูกต้องจริง ๆ ด้วยนะ ข้านี่แหละประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปตัวจริง”

“เอาอีก！โม้ต่อได้อีก！”

อู๋เทียนอิ้วไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด “แกน่าจะบอกด้วยว่า แม้แต่ตระกูลซุนก็ทำอะไรแกไม่ได้เลย？”

หยางเฉินผงกหัว “ตระกูลซุนก็ทำอะไรข้าไม่ได้จริง ๆ นะ และถ้าให้ผู้นำตระกูลซุนเจ้าบ้านซุนซวี่มาเจอข้านะ ยังจะต้องคุกเข่าขอขมาจากข้าด้วย”

“หยางเฉิน แกหุบปากเลย！”

อู๋เทียนอิ้วให้รู้สึกฟังต่อไม่ได้แล้ว คำรามใส่ว่า “ข้าก็รู้อยู่ว่าแกมันไอ้คนจนกระจอก ต่อให้ไปรีดบังคับ แกก็คงหาเอาเงินออกมาไม่ได้เท่าไหร่แน่”

“แต่ไม่เป็นไร เซี่ยเหอที่เป็นผู้หญิงของแกกำลังจะดัง หนังเรื่องนี้ถ่ายทำเสร็จ หล่อนคงได้เบียดก้าวขึ้นเป็นดาราดังระดับต้น ๆ ปี ๆ หนึ่งจะมีรายได้เป็นร้อยล้าน มันเป็นเรื่องแค่เล่น ๆ”

“แกไม่มีเงิน ก็ให้เซี่ยเหอจ่าย แต่วันนี้แกจะต้องจ่ายค่าชดใช้ให้ข้าห้าสิบล้าน ไม่งั้นข้าเอาพวกแกตาย”

เดิมทีหยางเฉินก็มีอารมณ์แค่เพียงจะหยอกอู๋เทียนอิ้วเล่น ๆ แต่พอได้ยินอู๋เทียนอิ้วข่มขู่มาแบบนี้ สีหน้าพลันเปลี่ยนขรึมลง

“แกข่มขู่ข้าหรือ？”

หยางเฉินหยีตาถาม

อู๋เทียนอิ้วแค่นเสียงฮึ พูดไปว่า “ก็จะข่มขู่แกแล้วจะมีอะไร？ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าถูกแกถล่มยับ จะให้แกชดใช้ห้าสิบล้าน แล้วทำไมจะไม่ได้？”

……

อู๋เทียนอิ้วยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็โดนกลุ่มหนุ่ม ๆ ที่อยู่ในบริเวณนั้นล้อมกรอบไว้ตรงกลาง ใส่หมัดลงตีนกันยกใหญ่

มองดูอู๋เทียนอิ้วบนพื้น ครวญครางร้องขออย่างโหยหวน หยางเฉินถึงกับงง “แฟนคลับพวกนี้คลั่งไคล้เซี่ยเหอขนาดนี้กันเลยเชียวหรือ？”

หยางเฉินไม่คิดจะดูเรื่องสนุก ๆ แบบนี้ รีบออกจากไปอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง อู๋เทียนอิ้วก็มีรถพยาบาลมารับตัวไป

ถ้าไม่มีใครโทรศัพท์แจ้งตำรวจ น่ากลัวอู๋เทียนอิ้วคงจะถูกยำเละไปเป็นแน่

ที่ในโรงพยาบาล อู๋เทียนอิ้วหน้าตาปูดบวมเขียวช้ำ สองพยาบาลสาวกำลังทำแผลให้

“เจ็บ เจ็บ เจ็บ！พวกเธอเบา ๆ หน่อยซิ！ เบา เบา！”

“โอ๊ย！เจ็บ！พวกแกทำแผลเป็นไหมนี่？เบาหน่อยไม่ได้หรือไง？”

“โอ๊ย！เจ็บ！บัดซบนี่ เบา ๆ หน่อยซิ！”

……

ภายในหัองปฐมพยาบาล อู๋เทียนอิ้วร้องครวญครางโวยวายสลับกันไม่หยุด

ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ สุดท้ายก็ทำแผลจนเสร็จ

หน้าตาปูดบวมขียวช้ำของอู๋เทียนอิ้ว ตอนนี้เพิ่มความขาวซีดเข้าไปอีกที่สีหน้า

เขาก็คงจะร้องครวญจนเหนื่อย นอนซมอยู่บนเตียง รู้สึกแต่ว่าเรี่ยวแรงหายหมด

และในขณะนั้นเอง สองพยาบาลสาวที่ทำแผลให้เขาเมื่อครู่นี้ คุยกันกระซิบกระซาบ “ไม่คิดเลยว่า พวกเราต้องมาทำแผลให้ไอ้ผู้ชายกากเดนคนนี้ ตะกี้นี้ทำแผลให้มันรู้สึกจะเบามือไปนะ”

“อือฮึ น่าจะเบาไปหน่อยจริง ๆ หรือว่า พวกเราแต่งแผลให้เขาอีกหน่อยดีไหม？”

“ความคิดไม่เลวนะ！”