The king of War นิยาย บท 843

“ฉันได้ยินแล้ว ได้ยินทุกอย่างแล้ว นายคิดว่ายังจะต้องมาอธิบายให้ฉันฟันอยู่ไหม?”

หยางเฉินก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ปรากฏว่าเขารีบไปหาเซี่ยเหอ เขาลืมไปว่าโทรศัพท์ยังไม่ได้วางสาย

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ฉินซีจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือเซี่ยเหอ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เข้าใจผิดอะไรมากในตัวเอง

"เสี่ยวซี ไม่ใช่แบบที่คุณคิดจริงๆ ฉันมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่ออธิบายให้คุณ ... "

น้ำเสียงของหยางเฉินอ่อนลง แต่เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยฉินซีก่อนที่เขาจะพูดจบ: "หุบปาก! ฉันไม่ต้องการฟังคำอธิบายของนาย ฉันแค่อยากให้นายออกไปจากสายตาของฉันตอนนี้!"

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินเห็นว่าฉินซีโกรธมากและเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

แต่เมื่อคิดว่าฉินซีได้ยินเนื้อหาการสนทนาของเขากับเซี่ยเหอ ก็ไม่น่าแปลกใจที่ฉินซีจะโกรธมากขนาดนี้

"ไม่……"

ในขณะนี้เสี้ยวเสี้ยวก็ร้องไห้ออกมา: "แม่คะ เสี้ยวเสี้ยวอยากให้พ่อไป เสี้ยวเสี้ยวอยากให้พ่อและแม่อยู่ด้วยกัน"

“พ่อกับแม่อย่าหย่ากันได้ไหม? เสี้ยวเสี้ยวไม่อยากให้หย่ากัน”

เมื่อเห็นความเสียใจของลูกสาวของเธอ ฉินซีก็ทนไม่ไหวและกอดเสี้ยวเสี้ยวไว้แน่น

เธอเต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน ต้องการให้หยางเฉินออกไปให้พ้นทาง แต่ลูกสาวของเธอร้องไห้และไม่ยอมให้หยางเฉินจากไป

“คุณหยาง คุณอาจเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเสี่ยวซีผิด”

ชายหนุ่มที่ถูกต่อยโดยหยางเฉิน จู่ๆ ก็ก้าวไปข้างหน้า มองไปที่หยางเฉินและพูดอย่างจริงจัง

“เข้าใจผิด?”

ดวงตาของหยางเฉินเย็นชาอย่างน่ากลัว เขาจ้องไปที่ชายหนุ่มและพูดว่า “เสี่ยวซีเป็นชื่อที่นายเรียกได้เหรอ?”

“ประธานฉิน ฉันเรียกเธอแบบนี้ ได้หรือยัง?”

ชายหนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน ดวงตาของเขายังคงมีเคารพเล็กน้อย

สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินงงงวย ตัวเองต่อยเขาไปแล้วหมัดหนึ่ง ทำไมเขายังเคารพตัวเองอีกด้วย?

อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยืนยันว่า ฉินซีไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มคนนี้

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินหยุดพูด ชายหนุ่มก็ยิ้มแหยๆ “ฉันชื่อเย่ฝาน เย่ชังเป็นพ่อของฉัน ดังนั้นประธานฉินก็คือลูกพี่ลูกน้องของฉัน”

หลังจากฟังคำอธิบายของชายหนุ่ม หยางเฉินก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่าการกระทำของเขาไร้เดียงสาเพียงใด

หยางเฉินเหลือบมองที่ฉินซี ซึ่งยิ้มอย่างแน่นหนาและรู้สึกผิดมากขึ้นชั่วขณะหนึ่ง

เขาควรจะคิดว่า ฉินซีจะไม่มีวันนอกใจเขา และจะไม่มีวันคลุมเครือกับผู้ชายคนอื่น

ไม่งั้น ฉินซีก็คงแต่งงานกับคนอื่น ตอนที่เขาหายไปในตลอดห้าปี

เมื่อกี้นี้ ฉินซีแค่อยากจะจับ เย่ฝาน จงใจทำให้หยางเฉินโกรธ

ในท้ายที่สุด หยางเฉินเข้าใจผิดจริง ๆ และชก เย่ฝานไปหมัดหนึ่ง ยังดีที่หยางเฉินใจเย็นพอ หมัดเมื่อกี้ไม่ได้ใช้กำลังมากนัก

แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ออกกำลังมาก เย่ฝานก็มีเลือดกำเดาไหล

“ขอโทษที เมื่อกี้ฉันใจร้อนเกินไป คุณโอเคไหม?”

หยางเฉินมองไปที่เย่ฝานด้วยท่าทางเขินอายและพูด

เย่ฝานหัวเราะและส่ายหัว: “ฉันสบายดี คุณหยางไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ในกรณีนี้ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเหตุการณ์นี้”

“อาการของฉินซีแย่มากในช่วงที่ผ่านมา ที่แท้แล้วคือความเข้าใจผิดกัน”

“ถ้าเป็นความเข้าใจผิดกัน นั้นก็ต้องอธิบายให้รู้เรื่อง”

เย่ฝานเตือนด้วยความหวังดีแล้วตบไหล่หยางเฉิน

ชายสองคนมองหน้ากันและยิ้ม เผยให้เห็นถึงความคับข้องใจที่หายไป

อย่างไรก็ตามเย่ฝานดูค่อนข้างน่าสังเวช เมื่อกี้ที่เขาถูกหยางเฉินชกที่หน้าจนเลือดกำเดาไหล

เสื้อเชิ้ตสีขาวย้อมเต็มไปด้วยสีแดง ดูเขินอายมาก