The king of War นิยาย บท 844

“หยางเฉิน ทำไมจู่ๆ คุณก็โทรมาหาฉันละ?”

เสียงของเซี่ยเหอดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

หยางเฉินหัวเราะ: "เซี่ยเหอ เท้าของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? กี่วันที่ผ่านมานี้คุณไปกองถ่ายได้ยัง?"

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ฉันเคยไปโรงพยาบาลเอกซเรย์แล้ว หมอบอกว่าไม่เป็นไร แค่ขาพลิกเฉยๆกระดูกไม่ได้เป็นอะไร”

เซี่ยเหอพูด "ตอนนี้ฉันยังเดินไม่ค่อยได้ ไปถึงกองถ่ายก็ถ่ายไม่ได้อยู่ดี ฉันเลยขอลาพักกับผู้กำกับหลี่สักสองสามวัน"

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วถามอีกครั้งว่า “ยังไงก็เถอะ ฉันต้องขอโทษคุณ คืนนั้นฉันอยากอยู่กับคุณสักพัก ฉันจะไปเมื่ออารมณ์ของคุณคงที่ แต่ฉันก็ทิ้งคุณไว้คนเดียวแล้วออกไป ขอโทษด้วยนะ!"

“ดูที่คุณพูดสิ ฉันควรจะขอบคุณมากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันเคงพังทลายไปแล้ว”

เซี่ยเหอหัวเราะและพูด

การสนทนาระหว่างทั้งสองคนนั้นง่ายมาก แต่การสนทนาง่ายๆ เหล่านี้ทำให้ ฉินซีเดาคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น

หลังจากที่หยางเฉินวางสาย ฉินซีก็ถามว่า "มีคนต้องการทำร้ายเซี่ยเหอเหรอ?"

เมื่อกี้นี้ ฉินซีได้ยินเซี่ยเหอพูดว่าถ้าไม่หยางเฉิน ในคืนนั้นหล่อนคงจะต้อพังทลายไปแล้ว และเธอก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

หยางเฉินพยักหน้า: “แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูคนของตระกูลซุน ฉันช่วยเธอไว้”

เพราะเธอรู้ว่าเสียงของผู้หญิงที่เธอได้ยินทางโทรศัพท์ในคืนนั้นเป็นของเซี่ยเหอ ฉินซีก็เชื่อว่าหยางเฉินไม่ได้อยู่กับผู้หญิงทั้งคืน

หยางเฉินเองก็ฉลาดหัวไวดี เธอคุยโทรศัพท์ต่อหน้าฉินซี

บทสนทนาในเมื่อกี้นี้ทำให้รู้ว่า หลังจากที่หยางเฉินได้พบกับเซี่ยเหอในคืนนั้น หยางเฉินไม่ได้อยู่กับเซี่ยเหอ

เหตุนี้ ฉินซีเลยมั่นใจว่า หยางเฉินไม่ได้นอกใจเธอ

“เซี่ยเหอก็เป็นผู้หญิงที่น่าส่งสารนะ”

ฉินซีถอนหายใจและพูดขึ้นทันทีว่า "หากเซี่ยเหอต้องการความช่วยเหลือะไรในอนาคต นายอย่าไปปฏิเสธหล่อนเลยนะ"

หยางเฉินรู้สึกอารมณ์บางอย่างในใจ ฉินซียังคงใจดีเช่นเคย

“ไม่ช่วย วันนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยเธอ”

หยางเฉินจงใจส่ายหัวและพูด

“หยางเฉิน นายทำแบบนี้ได้ไง? เซี่ยเหอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารและเป็นผู้ช่วยชีวิตของเสี้ยวเสี้ยว สำหรับนาย การช่วยเหลือเธอเป็นเพียงความพยายามเล็กน้อย ทำไมนายถึงไม่ช่วยล่ะ?”

ฉินซีรีบถามด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย

หยางเฉินพูดอย่างไร้เดียงสา: “แต่ว่า ถ้าฉันช่วยเธออีกครั้ง ถ้าฉันทำให้เกิดความเข้าใจผิด คุณโกรธขึ้นมาจะทำไงดี?”

“ดังนั้น อย่าไปช่วยเธอเลย มันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ชีวิตคู่ของเรา มันไม่คุ้มละสิ”

ฉินซีจ้องไปที่หยางเฉิน: "ถ้าเจอเรื่องแบบนี้ในวันข้างหน้าอีก ตราบใดที่นายอธิบายให้ชัดเจน มันจะไม่ส่งผลต่อความสัมพันธ์ของเรา"

“เฮ้ โอเคครับ ฟังของคุณเมียครับ!”

หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่ ฉินซีกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง หยางเฉินพูดมันโดยตั้งใจ เพราะเขาหาเรื่องที่จะได้คุยกับเธอ

รถเร่งตลอดทาง หลังจากนั้น 20 นาที ก็กลับมาถึงยอดเมฆา

“พี่ ทำไมแกถึงกลับมาพร้อมกับไอ้สารเลวนี้”

ทันทีที่ครอบครัวทั้งสามคนกลับมาถึงบ้านและเข้าไปในประตู ฉินยีถามด้วยความประหลาดใจ

ใบหน้าของฉินซีเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนหน้านี้คือเธอที่เข้าใจผิดหยางเฉิน ไม่คิดว่าหยางเฉินจะถูกฉินยีเกลียดขนาดนี้

“เขาอธิบายให้ฉันฟังแล้ว”

ฉินซีพูดด้วยความจริง

หัวใจของ ฉินยีที่แขวนอยู่ตลอดเวลาในที่สุดก็ถูกปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์

เธอเป็นบุคคลแรกในครอบครัวตระกูลฉินที่ยอมรับหยางเฉิน หากมีใครที่ไม่ต้องการให้หยางเฉินและฉินซีหย่ากัน นั่นก็คือฉินยี

แต่ถ้าหยางเฉินและฉินซีมีความขัดแย้ง เธอจะยืนเคียงข้างฉินซี โดยไม่มีทางเลือกใดๆ