The king of War นิยาย บท 857

ฉินซียังอยู่ในมือของเซวหยวนจี๋ ถึงพวกเขาสองคนจะสามารถดันทุรังบุกเข้าไปได้ แต่รอหลังจากพวกเขาบุกเข้าไปแล้ว ฉินซีจะทำอย่างไร?

ในเมื่อกุ่นเจี้ยนโฉวยินยอมทำงานเพื่อหยางเฉิน ถึงแม้ไม่อาจเชื่อใจได้โดยสิ้นเชิง อย่างน้อยก็สามารถเชื่อเขาได้ครึ่งหนึ่ง

คนหนึ่งที่ไม่มีความหวังใดๆ ช่วยชีวิตฉินซีออกมา กับคนหนึ่งที่มีโอกาสครึ่งหนึ่งช่วยฉินซีออกมา จะเลือกแบบไหน ยังต้องพูดอีกเหรอ?

หม่าชาวไม่พูดมากอีก สายตาดุจคบเพลิง จ้องที่หน้าประตูคฤหาสน์ไม่กะพริบ

เวลานี้ กุ่นเจี้ยนโฉวมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์แล้ว

เซวหยวนจี๋รอบคอบอย่างมากจริงๆ กุ่นเจี้ยนโฉวถูกการ์ดสี่คนที่หน้าประตูขวางทางไปไว้ทันที

“กุ่นเจี้ยนโฉว ทำไมนายถึงกลับมาแล้วล่ะ?”

บอดี้การ์ดที่เป็นหัวหน้า ถามด้วยเสียงเย็นชา

กุ่นเจี้ยนโฉวพูดจานิ่งๆ “ฉันอยากเจอเจ้าชายรอง”

“เจ้าชายรองพักผ่อนแล้ว เขาบอกเอาไว้ ไม่ว่าเป็นใครมาหาเขา ต้องรอเขาตื่นมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

บอดี้การ์ดที่เป็นหัวหน้าไม่ไว้หน้ากุ่นเจี้ยนโฉวสักนิดเดียว

บนหน้าที่ชั่วร้ายใบนั้นของกุ่นเจี้ยนโฉว เหมือนคิดแผนรับมือไว้เรียบร้อยแต่แรกแล้ว “ฉันมาหาเจ้าชายรองมีเรื่องสำคัญอยากรายงาน ถ้าทำงานล่าช้าล่ะก็ พวกนายรับผิดชอบไหวงั้นเหรอ?”

บอดี้การ์ดสี่คนสีหน้าต่างเปลี่ยนไปกันนิดหนึ่ง เห็นได้ว่าถูกคำพูดประโยคนี้ของกุ่นเจี้ยนโฉวครอบงำเข้าแล้ว

ถึงแม้เซวหยวนจี๋จะออกคำสั่งไว้ว่า หากมีธุระพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน แต่ธุระที่กุ่นเจี้ยนโฉวอยากบอกเหมือนว่าจะสำคัญมาก ถ้าพลาดโอกาสไปจริงๆ แล้ว พวกเขาคงยากจะหนีความผิดได้

“นายไปหาเจ้าชายรองเอาเอง ความรับผิดชอบทุกอย่างนายแบกรับไว้เอง!”

บอดี้การ์ดที่เป็นหัวหน้าเอ่ยปากบอกทันใด

“นั่นมันแน่อยู่แล้ว!”

กุ่นเจี้ยนโฉวพูดจบ ก้าวเท้าเข้าในคฤหาสน์โดยตรง

หยางเฉินแอบโล่งอกไปทีหนึ่ง ขอเพียงกุ่นเจี้ยนโฉวเข้าไปได้ นั่นอธิบายได้ว่าสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็รอสัญญาณลงมือที่กุ่นเจี้ยนโฉวจะส่งออกมา

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า กุ่นเจี้ยนโฉวเข้าไปในคฤหาสน์สักสิบนาทีได้ แต่ยังคงไม่เห็นเขาส่งสัญญาณออกมา

ในใจหยางเฉินกังวลอยู่บ้าง ขอเพียงเป็นเรื่องราวเกี่ยวพันกับฉินซี เขาล้วนเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนกันเลย

“เปรี้ยง!”

ในเวลานี้เอง คฤหาสน์ที่เมื่อสักครู่ไฟยังสว่างไสว ชั่วขณะนั้นแสงไฟดับลง

“ลงมือ!”

หยางเฉินสั่งการไป พอขยับเท้า ชั่วพริบตาเดียวก็หายลับไปจากที่เดิม ทั้งตัวเหมือนเป็นเสือชีตาห์ที่ทักษะปราดเปรียวตัวหนึ่ง วิ่งขวักไขว่ในความมืดมิด

หม่าชาวตามติดด้านหลังเขา ระหว่างโบกมือ ส้อมไม้สี่อันที่กุมไว้ในมือลอยออกมาตรงๆ บอดี้การ์ดสี่คนหน้าประตู ล้มลงในชั่วพริบตา

“ศัตรูบุก! มีศัตรูบุก!”

ในขณะเดียวกัน เสียงร้องตกใจดังขึ้นมาจากในคฤหาสน์

ทั้งคฤหาสน์ ไม่ว่าที่ไหนล้วนมีแต่คน เสียงร้องตะโกนว่า“ศัตรูบุก”ดังไปทั่วคฤหาสน์

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีสั้นๆ หยางเฉินและหม่าชาวก็พุ่งเข้าคฤหาสน์แล้ว

“ฟึ่บ!”

ในเวลานี้เอง แสงไฟภายในคฤหาสน์สว่างขึ้นอีกครั้งฉับพลัน

หยางเฉินหลับตาลงโดยจิตใต้สำนึก แต่ว่าเพียงชั่วพริบตาเดียวก็ลืมตาขึ้นแล้ว

เห็นเพียงรอบด้านล้วนเป็นคน ทว่าบนโซฟาที่ในห้องโถงคฤหาสน์ ภาพคนที่คุ้นเคยคนหนึ่ง เวลานี้ดวงตาเบิกโพลง ที่หน้าอกมีมีดที่ประกายแสงแวววาวเล่มหนึ่งเสียบอยู่

“เจ้าชายสาม!”

ชั่วขณะนั้นเสียงร้องตกใจดังขึ้น บนหน้าของแต่ละคนล้วนมองหยางเฉินและหม่าชาวด้วยท่าทางดุร้าย

หยางเฉินอึ้งค้างแล้ว เพราะศพที่นอนอยู่บนโซฟานั้น ไม่ใช่ใครอื่น คือเซวหยวนป้า เจ้าชายสามแห่งตระกูลเซวที่ก่อนหน้านี้เพิ่งมีข้อตกลงกับเขา ให้หยางเฉินช่วยเขาฆ่าเซวหยวนจี๋

“เป็นแกที่ฆ่าเจ้าชายสามแล้ว!”

บอดี้การ์ดที่เป็นหัวหน้า พูดด้วยหน้าตาโกรธแค้น

“หยางเฉินฆ่าเจ้าชายสามแล้ว พวกเราล้างแค้นให้เจ้าชายสามกัน!”