The king of War นิยาย บท 869

“พี่เฉิน ผมจำที่พี่เคยพูดไว้อยู่ประโยคหนึ่ง ดีมาก ๆ เลย”

หม่าชาวจู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่พูดว่า วิถีปฏิบัติของพวกเรานักรบชายแดนเหนือ ไม่ว่าผิดหรือถูก ขอให้ไม่ละอายต่อจิตสำนึก！”

“ผมรู้สึกว่า พี่เฉินตอนนี้กำลังตกอยู่ในความพะว้าพะวง มีเรื่องหลาย ๆ เรื่อง พี่ก็รู้ทั้งรู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร แต่มีเหตุให้กังวลหลายด้าน ที่ทำให้ใจปล่อยวางไม่ได้”

“ถึงแม้พี่จะออกจากแดนเหนือมาแล้ว แต่อย่างพี่นี่พูดแค่คำเดียว ทั่วทั้งแดนเหนือ มีใครกล้าไม่ทำตาม？”

“จะเป็นตระกูลเดอะคิงไหน？หรือไม่ว่าตระกูลราชวงศ์อะไร？ต่อหน้านักรบชายแดนเหนือ พวกเขาจะนับประสาอะไรกัน？”

คำพูดของหม่าชาว ทำให้หยางเฉินเกิดความรู้สึกเลือดพล่านขึ้นมาในทันใด

“อาจารย์！”

ในขณะนั้นเอง กวนเยว่รู้สึกตัวขึ้นมา พอลืมตาขึ้นได้ก็หลุดปากเรียกอาจารย์ออกมา

หยางเฉินกลับมาจากภวังค์ที่จมอยู่เมื่อครู่ ก้าวเดินเข้าไป มองดูเด็กสาวที่อ่อนเปลี้ยนอนซมอยู่ รู้สึกนึกโทษตัวเองอยู่ในใจ

“คุณหมอบอกว่า อาการเธอไม่รุนแรงมากนัก ลูกกระสุนไม่ได้ยิงถูกอวัยวะภายใน และก็ไม่ได้ยิงถูกกระดูก พักสักหลายวัน ก็จะฟื้นคืนเป็นปกติ”

หยางเฉินรีบเล่าผลการตรวจรักษาที่หมอพูดให้กวนเยว่ฟัง

กวนเยว่ยิ้มที่มุมปากกับความสดใสเต็มบนใบหน้า “อาจารย์ เห็นมั้ยว่าหนูไม่โกหก？มีหนูอยู่ข้าง ๆ อาจารย์ ยังไงก็ต้องใช้ประโยชน์ได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วยป้องกันกระสุนให้ได้”

หยางเฉินถลึงตาใส่กวนเยว่ “นี่มันเวลาอะไร ยังจะมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก？เธอยังไม่กลัวอีกหรือที่จะเป็นเกราะกำบังกระสุนให้ เกือบตายแล้วไหมละ？”

กวนเยว่ส่ายหน้า “ไม่กลัว！ใคร ๆ ก็บอกว่าเด็กผู้หญิงช่างหัวเราะนี่มีโชคดีมาก หนูเป็นคนชอบหัวเราะ ฉะนั้นมักจะโชคดีอยู่มาก ดูสิ ลูกกระสุนยิงทะลุหลังของหนู ยังไม่โดนกระดูกหรืออวัยวะสำคัญชิ้นไหนเลย”

หม่าชาวก็หัวเราะ “แกนี้นี่นะ เข้าท่าดีนะ ถ้าได้พี่เฉินเป็นอาจารย์ คงเป็นสีสันคึกคักทีเดียว”

เขามีความรู้สึกที่ดีกับกวนเยว่ โดยเฉพาะที่เคยได้ยินที่เล่าว่ากวนเยว่ซัดบอดี้การ์ดกลิ้งไปด้วยหมัดเดียว ทำเอารู้สึกทึ่งเอามาก ๆ

ฉะนั้น เขาก็อยากให้หยางเฉินรับลูกศิษย์คนนี้ไว้ จึงได้ตั้งใจยกเรื่องรับลูกศิษย์ขึ้นมาพูด

แต่ทว่า คราวนี้ กวนเยว่กลับไม่พูดถึงเรื่องขอฝากตัวเป็นศิษย์อีก สีหน้าดูหมองคล้ำ

“เป็นงัยแล้ว ไม่อยากเป็นลูกศิษย์ข้าแล้วหรือ？”

หยางเฉินถามอย่างข้องใจ

กวนเยว่ยิ้ม ๆ “ดูท่านเป็นคนอันตรายมากเลย ไม่เพียงถูกทางราชวงศ์กับกลุ่มตระกูลเดอะคิงจ้องเล่นงาน ถึงขนาดมีการตั้งใจลอบสังหาร หนูมาคิดรอบคอบอีกทีแล้ว ไม่เอาดีกว่า”

หยางเฉินไม่ได้โง่ คนอย่างกวนเยว่ถ้ากลัวอันตราย ก็คงไม่เข้ามากันลูกปืนให้เขาหรอก

คงจะเป็นการเกรงว่าเรื่องของตัวหล่อนเอง จะนำพาเรื่องเดือดร้อนกับหยางเฉินมากขึ้น

“ต่อไปนี้ เธอก็คือลูกศิษย์ของข้า！”

หยางเฉินเอ่ยปาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักแน่น

มันเป็นหนี้ที่เขาติดค้างกวนเยว่ คนที่ยอมสละตัวเองกระโดดเข้ามารับลูกปืนแทนเขา จึงไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธหล่อนได้

อีกถ้าจะว่าไป เขาก็ไปกระทบกระทั่งกับตระกูลเดอะคิงไปหลายตระกูลแล้ว จะเพิ่มการบาดหมางกับอีกหนึ่งตระกูลเดอะคิง แล้วจะเป็นอะไรไป？

“ที่หนูเรียกท่านว่าอาจารย์ ก็เป็นแต่เพียงหยอกเล่นเท่านั้น ท่านอย่าเอาเป็นเรื่องจริงจังเลยนะ！”

กวนเยว่ก็รีบตอบย้อนกลับ ติดตามด้วยเสียงหัวเราะสดใส “คุณอย่าได้คิดจะใช้เรื่องรับดิฉันเป็นลูกศิษย์มาเป็นการชดเชยบุญคุณในการช่วยชีวิตเลยนะ กุลสตรีอย่างดิฉันไม่สนใจหรอกนะ ฉันจะให้คุณติดหนี้บุญคุณไว้อย่างนี้แหละ ไว้ให้ฉันต้องการก่อน คุณค่อยชดใช้มาให้ฉัน”

ฟังสองคนนี้คุยกัน หม่าชาวก็เลยหัวเราะออกมา “พวกคุณนี่เป็นคู่อาจารย์ลูกศิษย์ที่แปลกพิสดารเสียจริง เวลาเธออยากขอเป็นลูกศิษย์ พี่เฉินก็ไม่ยินดี พอพี่เฉินพร้อมจะรับเธอเป็นลูกศิษย์ เธอก็กลับไม่ยินดีเสียนี่”

หยางเฉินก็ไม่เซ้าซี้คุยเรื่องรับลูกศิษย์อีก พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกใด ๆ “เอาหละ ไม่เป็นก็ไม่เป็น เธอเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ต้องพักผ่อนให้มาก ๆ นะ！”

จัดการธุระเรื่องของกวนเยว่แล้ว หยางเฉินก็พาหม่าชาวจากไป

หยางเฉินเลยไปดูเย่ม่านกับหวงเทียนเชิงต่อ คราวก่อนที่พวกเขาถูกลอบสังหาร อาการบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง ทุกวันนี้ยังอยู่โรงพยาบาล

“หยางเฉิน เธอมาเหรอ！”

สุดท้ายหยางเฉินมาที่ห้องผู้ป่วยที่อวี๋เหวินเกาหยางพักอยู่ พอเข้าไปถึงในห้อง ก็เห็นอวี๋เหวินเกาหยางกำลังทำกายบริหารอยู่ในห้อง พอเห็นหยางเฉิน ก็รู้สึกดีใจในพลัน

อยู่ต่อหน้าอวี๋เหวินเกาหยาง หยางเฉินยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่เล็กน้อย

คนที่เคยถูกเขาโกรธแค้นมาเป็นเวลาสิบกว่าปี ด้วยเขาคิดว่าอวี๋เหวินเกาหยางเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเองมาตลอด มารู้เอาภายหลังว่าไม่ใช่