The king of War นิยาย บท 868

หยางเฉินพูดสีหน้าเฉยเมย “ผมเพียงแต่ขัดลูกตาที่เห็นชายฉกรรจ์สามสี่คน รังแกเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นคนอื่น ผมก็ต้องช่วย”

ได้ยินที่พูด กวนเยว่หน้าสลดลง

การสนทนาของทั้งคู่ ทำให้กวนซินรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง

“ไอ้หนุ่ม ในเมื่อแกไม่ใช่อาจารย์ของกวนเยว่ งั้นข้าก็ขอเตือนเจ้า ขออย่าได้มายุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องจะดีกว่า

กวนซินพูดด้วยสีหน้าชาเย็น “กวนเยว่เป็นคนที่คุณปู่ข้าออกคำสั่งมาเอง ให้พวกข้ามาจับตัวกลับไป ถ้าแกขืนเข้ามายุ่ง นั่นก็คือมายุ่งเรื่องของคุณปู่ข้า”

“คุณน่าจะรู้นะ คุณปู่ข้าเป็นใครนะ？”

การลงมือของหยางเฉินเมื่อครู่นี้ ก็ได้สร้างความสะท้านใจกับกวนซินแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นที่เข้ามายุ่งเรื่องของหล่อน เธอคงสั่งบอดี้การ์ดจัดการไปแล้ว

หยางเฉินพูดเรียบ ๆ ไปว่า “ไม่ต้องอ้างเอากษัตริย์กวนมาข่มข้าหรอกนะ วันนี้ถึงแม้ให้ตัวท่านเองประทับอยู่ที่นี่ ข้าก็จะต้องยุ่ง”

“หากกวนเยว่ยินยอมไปกับพวกคุณ แน่นอนว่าผมไม่มีข้อค้านเด็ดขาด แต่เมื่อหล่อนไม่ยอม ไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะเอาตัวหล่อนไปได้”

กวนเยว่ที่ได้รับการปกป้องอยู่ข้างหลังหยางเฉิน มองเงาหลังของหยางเฉิน สายตาเต็มด้วยความประทับใจ

อยู่ในบ้านตระกูลกวนมานานปี นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนออกหน้ามาปกป้องตัวหล่อน

สีหน้ากวนซินอึมครึมสุด ๆ ในขณะเดียวกันก็สะท้านกลัวเอามาก สงสัยที่เยี่ยนตูนี้มีบุคคลระดับนี้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

อายุก็ยังน้อยอยู่ ก็แฝงไว้ซึ่งอานุภาพยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยทีเดียว

ทำให้หล่อนคิดเลยเถิดไปว่า หยางเฉินจะเป็นองค์ชายองค์ไหนในตระกูลราชวงศ์หรือเปล่า

“พูดมาแบบนี้ หมายถึงแกจะปกป้องกวนเยว่ใช่ไหม？”

กวนซินตะคอกถาม

หยางเฉินไม่พูด เพียงแต่ผงกหัว

“หวังว่าแกจะปกป้องหล่อนได้ตลอด”

กวนซินสะบัดมือโบก “กลับ！”

กลายเป็นว่าหล่อนพาเอาสี่บอดี้การ์ดนั้นจากออกไป

“อาจารย์ ต้องขอประทานอภัย หนูทำให้ท่านเดือดร้อน”

กวนเยว่พูดด้วยใจเต็มด้วยความไม่สบายใจ

หยางเฉินส่ายหน้าอย่างไม่ได้เห็นเป็นเรื่อง “ไม่มีอะไรเดือดร้อนไม่เดือดร้อนหรอก ข้าก็คงช่วยได้เท่านี้แหละ ในเมื่อคนตระกูลกวนเข้ามาถึงเยี่ยนตูแล้ว ถ้าเธอขืนอยู่ที่นี่ น่ากลัวคงต้องถูกจับส่งตัวกลับได้ทุกเวลาเป็นแน่ เธอรีบไปเถอะ”

กวนเยว่เดิมทีก็ตั้งใจจะไปให้พ้นเยี่ยนตูแล้ว เพียงแต่ว่ามาเจอเอากวนซิน ไม่งั้นป่านนี้คงได้ออกพ้นไปแล้ว

“ได้ค่ะ หนูจะไปจากเยี่ยนตูเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

กวนเยว่ผงกหัว พลันก็ได้ใช้สีหน้าที่จริงจังพูดว่า “อาจารย์ กวนซินคนนี้ไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย หล่อนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไม่มีพันธะต้องถูกจัดให้แต่งงานออกไป”

“หล่อนเป็นคนเด็ดเดี่ยวเฉียบขาด ท่านช่วยหนูไว้เมื่อกี้นี้ ก็ถูกหล่อนขึ้นบัญชีไว้แล้ว ท่านต้องระวังผู้หญิงคนนี้ให้ดี”

หยางเฉินผงกหัว “ได้ ข้ารู้แล้ว！”

เวลาที่กวนซินพูดจา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

พอรู้สึกได้ถึงความไม่ธรรมดาของหยางเฉิน ก็ตัดใจได้ในทันทีที่จะไม่เอาตัวกวนเยว่กลับ เป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ

ทันทีในขณะนั้นเอง อารมณ์สังหรณ์ในอันตรายที่ร้ายแรง ครอบงำเข้ามาในความรู้สึกของหยางเฉิน

“อาจารย์ ระวัง！”

หยางเฉินเพิ่งจะจับบล็อกได้ถึงทิศทางของอันตรายที่ส่งเข้ามา กวนเยว่พลันกรีดร้องขึ้นมา โถมตัวพุ่งเข้าใส่หยางเฉิน

“ปัง！”

หลังของกวนเยว่ เลือดพุ่งกระเซ็นออกเป็นสาย ร่างที่โถมเข้ามาล้มทับหยางเฉินเต็ม ๆ

“กวนเยว่！”

หยางเฉินคำรามลั่น อุ้มร่างของกวนเยว่ขึ้นมา

เขาไม่เคยคิดเลย เด็กผู้หญิงที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันเพียงสองครั้ง จะยอมเป็นเป้าขวางทางปืนให้เขาได้

ที่จริงแล้ว เมื่อครู่นี้เขาก็ได้บล็อกทิศทางของมือปืนแล้ว ถึงกวนเยว่จะไม่เข้ามาขวางกั้น เขาก็สามารถหลบพ้นวิถีกระสุนได้ คิดไม่ถึงว่า กวนเยว่มาขวางรับกระสุนไว้

ในขณะนั้น หลังของกวนเยว่แดงชุ่มไปด้วยเลือด สีหน้าซีดลงอย่างสุด ๆ

“อาจารย์ ระวัง！”

กวนเยว่พูได้แค่จบประโยค แล้วก็หลับตาลง

“ปัง ปัง ปัง！”