The king of War นิยาย บท 871

อวี๋เหวินเกาหยางก็รู้ดีว่าหยางเฉินมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง ที่จะต้องพูดก็พูดแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก เพียงแต่ย้ำเตือนว่า “ไม่ว่ายังไง ระยะนี้เจ้าต้องระมัดระวังตัวให้ดีนะ ข้าจะรอคำตอบจากเจ้า”

“ได้ครับ！”

หยางเฉินผงกหัวรับ

อยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนัก หยางเฉินก็จากออกไป หลังจากนั้นก็ตรงเข้าไปเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

นั่งซึมอยู่ในห้องทำงานคนเดียว หยางเฉินดูเหมือนพระสงฆ์แก่ ๆ นั่งอยู่ในสมาธิ พัก ๆ ก็ขมวดคิ้วหน้านิ่ว

ในสมองของเขาตอนนี้ยุ่งเหยิงมาก เป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความรู้สึกอ้างว้าง

ที่เข้ามาเยี่ยนตูนี้ เขาไม่เคยจะคิดชิงดีชิงอำนาจอะไรเลย คิดแต่เพียงจะดูแลเยี่ยนเฉินกรุ๊ปด้วยตัวเอง พยายามสร้างขยายให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปก้าวขึ้นสู่ธุรกิจระดับนานาชาติให้สูงเด่น เพื่อเป็นการตอบสนองความหวังของคุณแม่

มาถึง ณ ขณะนี้จึงได้รู้ว่า เขาได้จมลึกลงไปในห้วงแวดวงของการแย่งชิงอำนาจในเยี่ยนตูโดยไม่รู้ตัว เมื่อรู้ว่าหลงเข้าไปแล้ว คิดจะถอย มันก็ยากเสียแล้ว

เวลาขณะนี้ เขาต้องคิดถึงเรื่องหลายเรื่อง และก็ต้องคิดถึงคนอีกมากมาย

เวลานาทีจากวินาทีผ่านไป เขายังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงาน จนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จึงได้ออกจากภวังค์คิด

“เข้ามาได้！”

หยางเฉินพูดจบ เลขาเปิดประตูก้าวเข้ามา

“ท่านประธานหยาง มีหนุ่มอายุประมาณยี่สิบห้า บอกว่าเขาแซ่ไป๋ รู้จักกับท่าน จะขอพบท่านค่ะ”

เลขารายงาน

หยางเฉินขมวดคิ้วย่น “ไม่ต้อง！ไล่ตะเพิดมันออกไป！”

ถึงแม้ไม่ได้พบเห็นตัวคน หยางเฉินก็เดาออกได้ถึงสถานะของคน ๆ นั้น

ในช่วงระยะนี้ คนของกลุ่มตระกูลเดอะคิงปรากฏตัวกันในเยี่ยนตูอย่างต่อเนื่อง คนแซ่ไป๋ก็ต้องเป็นคนตระกูลไป๋ในตระกูลคิงแน่นอน

แล้วยังบอกว่ารู้จักตัวเขา อายุยี่สิบห้าบวกลบ

หยางเฉินเคยได้พบกับคนตระกูลไป๋ ก็เมื่อครั้งที่ได้พบคนรุ่นหลังของตระกูลไป๋ที่โครงการเมืองจิ่วโจว คุยว่าให้หยางเฉินยอมเป็นสุนัขรับใช้ตระกูลไป๋ แล้วจะช่วยสนับสนุนให้หยางเฉินเป็นเดอะคิงแห่งเยี่ยนตู แต่หยางเฉินต้องฟังคำสั่งตระกูลไป๋

แต่ว่า ถูกกวนเยว่ทำเอาตกใจหนีไป

ที่เลขาพูดถึงหนุ่มแซ่ไป๋คนนั้น ก็คงเป็นไอ้คนที่หยิ่งผยองคนนั้น ดูเหมือนจะชื่อไป๋จวิ้นเหา

เลขาจึงรีบกลับลงไปชั้นล่างอาคาร ไป๋จวิ้นเหาไม่มีอาการหยิ่งผยองอย่างเมื่อเช้านี้ นั่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยอยู่ที่บริเวณพักผ่อน

พอได้เห็นเลขาเดินเข้ามา ก็รีบลุกยืนขึ้น “ผมขึ้นไปพบท่านประธานหยางได้นะครับ？”

เลขาส่ายหน้า “เสียใจด้วยคะ ท่านประธานงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาให้คุณ”

เลขาพูดแสดงความเห็นของหยางเฉินอย่างนุ่มนวล

ไป๋จวิ้นเหาตัวทื่อแข็ง รู้สึกหนาวเยือก “คุณไม่ได้บอกว่าผมแซ่ไป๋หรือ？”

ไป๋จวิ้นเหาวางท่าอยู่สูงในลักษณะเมื่อเช้านี้ขึ้นมา เลขาก็เริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นบ้าง พูดเสียงชืด ๆ ไปว่า “ก็เพราะท่านประธานได้รู้ว่าคุณแซ่ไป๋ ท่านถึงไม่มีเวลาพบคุณ”

ถ้าไป๋จวิ้นเหาไม่รู้ความหมายที่เลขาพูด ก็คงพวกโง่เง่าแล้ว

“บัดซบ！”

และแล้วไป๋จวิ้นเหาบันดาลเดือดขึ้นมา เกรี้ยวกราดออกมาว่า “ไอ้แค่ผู้บริหารบริษัทธุรกิจแค่นี้ วางมาดตัวเองอะไรถึงขนาดนี้？”

“มาเชิญชวนกันดี ๆ ไม่ชอบจะต้องให้บังคับกันหรือไง！แกไปบอกมันเดี๋ยวนี้เลย ภายในห้านาทีนี้ ให้มันมาพบข้า ถ้าไม่เห็นหน้ามัน ผลจะเป็นยังไงก็รับกรรมไปเอง！”

องครักษ์ตระกูลไป๋สองคนที่อยู่ข้างหลังไป๋จวิ้นเหา ยืนตระหง่านเป็นหอคอยเหล็กตั้งอยู่ข้างหลังตัวเขา

คุณเลขาเลิกคิ้วขึ้นสูง หล่อนไม่รู้จักเรื่องตระกูลราชวงศ์ ยิ่งไม่ได้ไปรู้กับตระกูลไป๋ว่ามันเป็นเรื่องอะไร รู้แต่คำสั่งของหยางเฉิน ให้ไล่ตะเพิดไป๋จวิ้นเหา ออกไปได้เลย

“คุณคะ ให้ดีที่สุดคุณควรจะออกไปซะ ในเมื่อประธานพวกเราไม่ต้องการพบคุณ ต่อให้ฉันไปรายงานอีกสิบเที่ยว ร้อยเที่ยว ท่านก็ไม่มีทางที่จะให้คุณพบ”

คุณเลขายืนข้างหน้าไป๋จวิ้นเหา พูดอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย

“ผัวะ！”

ไป๋จวิ้นเหาสะบัดมือขึ้นแล้วก็ตบใส่เข้าไปที่หน้าคุณเลขา

ในทันทีนั้น ทุกคนที่อยู่ต่างก็ตื่นตระหนกกันเต็มหน้า

คุณเลขานี้เป็นเลขาส่วนตัวของหยางเฉิน ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปต้องจัดเป็นตำแหน่งในระดับสูงมาก ให้แม้แต่ระดับรองประธานบางคน ก็ยังไม่กล้าวางมาดเข้มต่อหน้าเลขาของหยางเฉินคนนี้

ขณะนี้ เลขาส่วนตัวของหยางเฉินกลับถูกตบหน้า

“ไอ้เลขาเล็ก ๆ แค่นี้ กล้าดียังไงมาพูดโวยวายกับข้า？”

“แต่ว่า เธอมั่นใจไหมในทุกเรื่องว่า คุยกับเธอโดยตรงได้？”

ฉินยีไม่ใช่ไก่อ่อนเพิ่งเข้าวงการธุรกิจแล้ว แน่นอนว่าเข้าใจในนัยะแฝงในคำพูดของไป๋จวิ้นเหา

ลึก ๆ ในใจหล่อนรู้สึกเกลียด แต่ปากก็ยังพูดไปว่า “ให้เป็นเรื่องในงานธุรกิจ คุณคุยกับฉันได้หมด”

“มันไม่น่าใช่นะ กับสาวสวย ๆ ให้คุยเรื่องงานธุรกิจมันไม่น่าสนุกเลย”

ไป๋จวิ้นเหายิ้มในท่าทีกวน ๆ พูดต่อว่า “เราไปหาเปิดห้องโรงแรม นั่งคุยกันสบาย ๆ กับเรื่องการใช้ขีวิต น่าจะสนุกกว่าคุยเรื่องงานธุรกิจนะ หรือคนสวยคิดว่าเอายังไงดี？”

จากสีหน้ายิ้มกวน ๆของไป๋จวิ้นเหา ฉินยีก็ไม่ใช่คนซื่อบื้อในวงการสังคมคนทำงาน เข้าใจแจ่มแจ้งในความหมายที่ไป๋จวิ้นเหาพูด ทำเอาโกรธจนสั่นขึ้นมาทั้งตัว

“แกหุบปาก！”

ฉินยีตวาดใส่ไปด้วยความโกรธ “ที่นี่คือเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ไม่ใช่ที่ที่ แกจะมาทำซ่าได้ ไสหัวไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลย”

พูดจบ หล่อนส่งเสียงสั่ง “ไหนรปภ.？จับมันโยนออกไปเลย！”

รปภ.สิบกว่าคนที่ล้อมไป๋จวิ้นเหาอยู่คอยรอคำสั่งนี้จากฉินยีอยู่แล้ว

พนักงานที่อยู่โดยรอบ เห็นทีท่าของฉินยี ต่างรู้สึกให้สะใจ

ไป๋จวิ้นเหาเย่อหยิ่งโอหังเกินไปมากแล้ว หลายคนที่เห็นอยู่ก็หมั่นไส้กันมากแล้ว

“คนสวย เธอจะยอมเห็นคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องถูกทำร้ายงั้นหรือ？”

เห็นรปภ.สิบกว่าคนเดินบีบประชิดตัวเข้ามา ไป๋จวิ้นเหาไม่ได้มีอาการตื่นกลัว กลับใช้สีหน้ายียวนถามฉินยี

องครักษ์หุ่นหอคอยเหล็กสองคน สีหน้าไม่ออกอาการ ยืนปักหลักอยู่หลังไป๋จวิ้นเหา ดูทรงพลังน่าเกรงขาม

ฉินยีพลันมีความรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ฝ่ายตรงข้ามรู้ทั้งรู้อยู่ว่าประธานใหญ่ของเยี่ยนเฉิงกรุ๊ปก็คือหยางเฉิน ยังกล้าพาองครักษ์แค่เพียงสองคนเข้ามา เห็นชัดเจนว่าผู้ที่มานี้ต้องไม่ใช่มาดีแน่

“ปัง！”

เสียงไป๋จวิ้นเหาพูดจบ องครักษ์สองคนกระทืบเท้ากับพื้น

พื้นหินอ่อนตรงที่ถูกสององครักษ์กระทืบ ให้เห็นเป็นรอยร้าวกระจายออกไปเป็นลายใยแมงมุม มีร่องแตกเล็ก ๆ หลายแนว

ในขณะนั้นเอง ทั้งบริเวณเงียบกริบ ฉินยีก็ตกตะลึงยืนงง