The king of War นิยาย บท 872

ตั้งแต่ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งรองประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป หล่อนแม้จะพบประสบการณ์มามากมาย นอกจากหยางเฉิน ยังไม่เคยพบเห็นยอดฝีมือที่น่ากลัวขนาดนี้

ทันทีนั้น ปากอ้าค้างเล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เดิมที่กลุ่มรปภ.กำลังเดินเข้าหาไป๋จวิ้นเหากับองครักษ์รวมสามคนนั้น ตอนนี้ก็หยุดชะงักด้วยจิตสำนึก พลังของสององรักษ์กับท่าทีของไป๋จวิ้นเหาที่สำแดงออกมา ได้สะกดพวกเขาไว้

“คนสวย ผมขอแนะนำให้คุณพิจารณาข้อเสนอก่อนหน้านี้ของผม หรือไม่ก็ไปโรงแรมกับผม เพื่อคุยเรื่องวิถีชีวิตด้วยกัน”

ไป๋จวิ้นเหายิ้มยียวนพูด “ดูคนสวยอายุยังอ่อนมาก น่าจะยังไม่ได้แต่งงานมัง？”

“อ้อใช่ ผมเกือบจะลืมแนะนำตัวไปเสียแล้ว”

“ผมชื่อไป๋จวิ้นเหา มาจากตระกูลไป๋แห่งตระกูลเดอะคิง วันนี้ที่มาเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ก็เพื่อจะมารวมรูปธุรกิจของพวกคุณ”

พอไป๋จวิ้นเหาแนะนำตัวเสร็จ ฉินยีก็ยิ่งตื่นตระหนกอีกอย่างมาก

พนักงานคนอื่น ๆ แม้จะไม่รู้ว่าตระกูลคิงคืออะไร และไม่เข้าใจถึงความหมายในตระกูลคิง แต่ฉินยีเป็นถึงรองประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป สับผัสด้วยกับหลายเรื่อง หล่อนย่อมรู้ดีว่าตระกูลคิงหมายถึงอะไร

ที่แท้เขาเป็นคนตระกูลเดอะคิง มิน่าถึงได้วางตัวเย่อหยิ่งโอหังได้นัก

“คิดจะรวมรูปกิจการเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ฝันไปเถอะ！”

ถึงแม้จะกริ่งเกรงในฐานะศักดิ์ของฝ่ายตรงข้าม แต่ฉินยีก็ไม่ใช่คนที่จะยอมก้มหัวให้ใครได้ อีกยังเข้าใจดีถึงสถานะของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปสำหรับหยางเฉิน มีความสำคัญอย่างไร

ด้วยเพราะเข้าใจถึงจุดดังกล่าว ฉะนั้นถึงแม้จะต้องประจันหน้ากับคนของตระกูลเดอะคิง หล่อนก็ไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อย เพราะหยางเฉินไม่มีทางที่จะขายเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแน่นอนเด็ดขาด

“แม่นางคนสวยจะไม่ให้หน้ากันสักนิดเลยทีเดียวหรือ ข้านี่เป็นทายาทของตระกูลเดอะคิงนะ ยอมลงมาชอบเธอนี่ มันเป็นเกียรติแก่เธออย่างสูงเลยนะ”

ไป๋จวิ้นเหาหัวเราะออกเสียงดัง “ขอให้เธอปรนนิบัติข้าให้ได้เป็นที่พอใจ ไม่แน่ว่าไก่เดินดินอย่างเธอจะแปลงกายขึ้นเป็นพญาหงษ์ ก้าวสู่ตำแหน่งราชินีในอนาคต ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้นะ”

“หุบปากของแกไปเลย！”

ฉินยีตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราด ขบเขี้ยวพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า “รีบไสหัวออกไปให้พ้นเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเลย！”

วาจาก้าวร้าวบีบคั้นของไป๋จวิ้นเหา ทำเอาฉินยีเหลืออดจนสติแตก

“รปภ. จัดการ ไล่พวกนี้ออกไปให้พ้น！”

ฉินยีออกคำสั่งทันที

ตอนนี้หล่อนคิดแต่จะไล่ให้ไป๋จวิ้นเหาออกไปจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ด้วยอารมณ์สุดเดือด ถึงขนาดลืมนึกไปถึงฐานะศักดิ์ของฝ่ายตรงข้าม มองข้ามไปกับสถานะพลังฝีมือขององครักษ์ของฝ่ายตรงข้าม

“ขอพวกท่านได้กรุณาออกไปทันทีด้วยเถอะครับ！”

ผู้เป็นหัวหน้ารปภ.ก้าวออกหน้าขึ้นไป มองหน้าพูดกับไป๋จวิ้นเหา

เขาคิดลองจะไม่ใช้กำลัง เพื่อขอให้ฝ่ายตรงข้ามออกไป เขาที่เขาไม่ทันได้รู้ การทำแบบนี้ มีแต่หาเรื่องเจ็บใส่ตัว

ไป๋จวิ้นเหามองยังไม่มองหัวหน้ารปภ.นั้นเลย องครักษ์คนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังของเขา เห็นแค่ขยับขา ร่างก็แวบออกไปเห็นเป็นแต่รูปเงา

“ปึง！”

เสียงดังสนั่น หัวหน้ารปภ.นั้นยังไม่ทันได้สัมผัสถูกแม้แต่เงาของตัวองครักษ์ตระกูลไป๋ ร่างของตัวเองก็กระเด็นลอยออกไปยังกับลูกฟุตบอล

หัวหน้ารปภ.ที่ถูกกระแทกลอยออกไปในพริบตานั้น สลบหลับไปตั้งแต่อยู่กลางอากาศ

ทุกคนยังอยู่ในการตกตะลึง เรื่องที่ยิ่งน่าทำให้พวกเขาตกตะลึงก็ตามมาอีก

องครักษ์คนที่กระแทกหัวหน้ารปภ.กระเด็นลอยออกไปนั้น ไม่ได้หยุดการโจมตีเพียงแค่นั้น พุ่งตามติด ๆ ใส่รปภ.อีกคนหนึ่ง

และองครักษ์ที่ยืนข้างหลังไป๋จวิ้นเหาอีกคนหนึ่ง ก็พุ่งตามออกมา

“ปึง ปึง ปึง！”

ทุกคนรู้สึกแต่ว่าในสายตาที่เห็นนั้นลายตาไปหมด ช่วงเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ รปภ.สิบกว่านายที่อยู่ในบริเวณนั้น ตอนนี้ล้มกลิ้งระเนระนาดลุกกันไม่ขึ้น

ซ้ำร้ายยังมีรปภ.อีกหลายคน สลบเหมือดไปคาที่

ทุกคนที่อยู่ในบริเวณต่างตื่นตกใจงงกันไปสุด ๆ ความกลัวกำลังจะสั่งให้พวกเขาจะต้องรีบหนีออกจากที่นี่

หลังจากตื่นตระหนกไปชั่วครู่ ฉินยีคอย ๆ สงบสติอารมณ์ลงมา มองรปภ.ที่นอนเจ็บอยู่ ในใจให้รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนออกคำสั่งรปภ.ให้ไล่คนพวกนี้ออกไป พวกรปภ.จะต้องมาถูกย่ำยีแบบนี้ด้วยหรือ？

“คนสวย รปภ.ของพวกคุณดูเหมือนไม่พอไว้ให้ใช้แคะขี้ฟันเลยนะ！”

ไป๋จวิ้นเหาทำเสียงหัวเราะ “ตอนนี้ เธอยังคิดจะไล่ข้าออกไปอีกไหม？”