The king of War นิยาย บท 873

ถ้าหากไม่ใช่ได้เห็นกับตาเมื่อสักครู่ที่ผ่านนี้ ถึงความแข็งแกร่งของสององครักษ์ตระกูลไป๋ ตอนนี้หล่อนคงต้องสงสัยเป็นแน่แท้ ว่าไอ้สององครักษ์นี้มันเป็นแค่เศษขยะ

ตัวสององครักษ์เองนั้นยิ่งกว่าตื่นผวา พวกเขามีความมั่นใจในพลังฝีมือของพวกเขาเต็มที่ ในสายตาพวกเขา เยี่ยนตูกระจอก ๆ นี้ เพียงกำลังของเขาสองคน ก็สามารถกวาดล้างได้หมดทั้งเยี่ยนตูแล้ว

แต่ถึงตอนนี้ หนุ่มวัยเพียงยี่สิบห้า-ยี่สิบหกคนนี้ กลับสามารถรับการโจมตีใส่ของเขาทั้งสองด้วยแค่เพียงใช้ตัวรับ

นี่มันเป็นไปได้ยังไง？

ทั้งสองคน มีความคิดตรงกันในเวลาเดียวกัน

หรือจะว่า ไอ้หนุ่มคนนี้ ฝึกวิชาครอบระฆังทอง การปกป้องตัวเองแข็งแกร่งมาก แต่ความไวในพลังด้านอื่นจะด้อย จึงเมื่อกี้นี้ไม่มีการฉากหลบเพื่อโต้กลับ？

ในใจทั้งสอง ต่างมีความคิดออกมาเหมือนกันในเวลาเดียวกัน

แต่ทว่าความคิดเห็นเพิ่งเกิดขึ้น ในวินาทีต่อมา สิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องยิ่งตื่นตกใจก็เกิดขึ้น

“เอาหมัดข้าไปลองดูบ้าง！”

ทั้งสองเพียงแค่ได้ยินหม่าชาวพูดออกมาเท่านั้น แล้วหลังจากนั้น ทั้งสองยังไม่ทันได้เตรียมรับกับอะไรที่จะเกิดขึ้น ก็รู้สึกมีอาการอะไรเกิดขึ้นที่หน้าอกตัวเอง เหมือนโดนค้อนตุ้มน้ำหนักเป็นพันชั่งทุ่มใส่

เสียงกระดูกแตกหัก ทิ่มแทงเข้าไปในความรู้สึกถึงก้นบึ้งของหัวใจ

ก็รู้ว่ากระดูกแตกหัก หลังจากนั้นจึงได้มีความเจ็บปวดอย่างแสนสุดทนจากบริเวณหน้าอกกระจายออกไปทั่วร่างกาย

“ปัง！”

เสียงดังลั่นจากการกระแทกต่อ ๆ กันสองครั้ง สององครักษ์ลอยกระเด็นไปกระแทกประตูใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ละลิ่วร่วงลงบนพื้นหินอ่อนที่แกร่งแข็ง

ฉินยีที่ประสบพบเห็นกับตาตลอดเหตุการณ์ ตื่นใจหวาดผวาจนพูดอะไรไม่ออก

คนอื่น ๆ พอได้ยินเสียงประตูเยี่ยนเฉินกรุ๊ปถูกระแทกปลิวกระเด็น จึงกล้าจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

พอพวกเขาได้เห็นคนที่ยังยืนอยู่กับที่คือหม่าชาว ต่างคนต่างอึ้ง

ไหงทำไมไม่ใช่เขาคนนี้ที่น่าจะถูกกระแทกกระเด็นออกไป？

เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นหรือ？

พวกพนักงานที่ปิดตาไม่กล้าดู ตอนนี้มานึกเสียดายที่ไม่ได้ดู

ส่วนไป๋จวิ้นเหา หน้าตาท่าทีหยิ่งยโสก่อนหน้านี้ ซีดขาวลงจนมองไม่เห็นสีเลือด แววตาเหลือแต่ความหวาดผวาและความไม่อยากเชื่อ

“อะไรนี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน？”

ไป๋จวิ้นเหาพึมพำพูดให้ตัวเองฟัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกมาจากวังเดอะคิงตระกูลไป๋ คนที่มีสายเลือดตระกูลไป๋อย่างตัวเขานี่ เชื่อมั่นได้ว่าต้องไม่มีใครกล้าที่จะมากวนหาเรื่องด้วย

หลายคนพูดกันว่า นอกจากตระกูลราชวงศ์และตระกูลเดอะคิงแล้ว จะหาผู้แข็งแกร่งที่มีฝีมือระดับเทียบกับคนของตระกูลไป๋ได้นั้น มีไม่มาก

ไหนว่ามีไม่มาก？

เขาเพิ่งเข้ามาถึงเยี่ยนตู สององครักษ์ที่ตนเองนำมานี้คือยอดฝีมือระดับแข็งแกร่งที่สุด กลับกลายเป็นลูกหนัง ปล่อยให้หนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเองนี่กวาดทิ้งในหมัดเดียว

ฉากที่เขาเห็นเมื่อสักครู่เดียวนี้ ทำเอาก้นบึ้งในส่วนลึกของหัวใจ ถูกประทับรอยหมองคล้ำก้อนใหญ่ไว้

สิ่งที่เขายังไม่รู้คือ ทอดสายตามองไปทั่วจิ่วโจว ผู้แข็งแกร่งระดับหม่าชาวนี้ จริง ๆ ก็มีอยู่ไม่เท่าไหร่

ก็คือว่ามีแต่ยอดฝีมือตระกูลราชวงศ์และตระกูลเดอะคิงเท่านั้นที่จะเทียบกับเขาได้

แต่ก็ช่างประจวบเหมาะพอดี เขาเพิ่งเข้ามาถึงเยี่ยนตูได้ไม่นาน ก็มาเจอเข้ากับยอดฝีมือนี้

“คราวนี้ ถึงตาแกแล้ว！”

ริมมุมปากหม่าชาวแสยะยิ้มเสน่ห์ของภูตร้าย ทำหน้ายียวน เดินเข้าหาไป๋จวิ้นเหา

ไป๋จวิ้นเหาให้รู้สึกว่าแข้งขาเข่าอ่อน พาตัวค่อย ๆ ก้าวถอย ก้าวไปพูดไปว่า “แก แกอย่าเข้ามานะ ข้าคือทายาทตระกูลไป๋ในตระกูลเดอะคิง ถ้าแกขืนแตะต้องข้า ตระกูลไป๋ไม่ปล่อยแกแน่”

“แกปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะ？”

หม่าชาวพูดอย่างไม่เห็นความรู้สึกบนใบหน้า “ข้าก็รู้ทั้งรู้ว่าแกเป็นคนตระกูลไป๋ ข้าก็ยังจะอัดแก แกคิดดูทีว่า ข้ากลัวตระกูลไป๋ไหม？”

“ก็ในเมื่อไม่กลัว แกยกเอาตระกูลไป๋มาข่มข้า ยังคิดว่าได้หรือ？”

ขณะที่พูด หม่าชาวก็เดินเข้ามาถึงข้างหน้าไป๋จวิ้นเหาแล้ว มือคว้าไปที่คอเสื้อ ออกแรงกระชากเข้ามา

ไป๋จวิ้นเหาดูเหมือนลูกไก่ ถูกหม่าชาวใช้มือข้างเดียวหิ้วขึ้น แล้วโยนลงไปกับพื้น

“เสี่ยวยี มาคิดค่าเสียหาย！”

หม่าชาวใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบหน้าอกไป๋จวิ้นเหาไว้ หันหน้าไปพูดกับฉินยี

ฉินยีจึงได้หันดึงสติออกจากการตกตะลึง รีบพูดไปว่า “พี่ชาว แค่สั่งพวกมันอย่ามาก่อเรื่องในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เรื่องชดใช้ช่างมันเถอะ”

“เป็นงั้นได้ยังไง？”

หม่าชาวสวนกลับทันที “พวกมันทำร้ายรปภ.ของพวกราไปหลายคน กระทืบหินอ่อนเราแตกไปสองแผ่น กระแทกประตูใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแตกเสียหาย ยังทำให้พนักงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเราขวัญเป็นผลกระทบกระเทือนรุนแรงต่อจิตใจ พวกนี้ล้วนจะต้องชดใช้ทั้งนั้น”

สีหน้าฉินยีตะลึงงง หม่าชาวเราเล่นแบบกรรโชกกันเลยนี่！

“แกปล่อยข้านะ！”